Της Έλενας Πατρικίου. Tα γεγονότα. Μεσημέρι στο λιμάνι της Ύδρας, οι υπάλληλοι του ΣΔΟΕ ή της Φορολογικής Αστυνομίας ή όπως ονομάζεται η αδιάφθορη κρατική υπηρεσία, ανακάλυψαν στην ψαροταβέρνα «Ψαροπούλα», 4 (ολογράφως: τέσσερεις) κοπείσες μεν, μη επιδοθείσες δε αποδείξεις, άρα 4 (ολογράφως: τέσσερεις) παραβάσεις αφθωρεί και παραχρήμα τιμωρούμενες δια χρηματικού προστίμου.
Αντ’ αυτού, μετα πλείστης όσης φιλοπονίας, οι φοροελεγκτές κατόρθωσαν, κατάσχοντας την ταμειακή μηχανή, επιτρέποντας όμως στους καταστηματάρχες την συνέχιση του σερβιρίσματος, να ανεβάσουν τον αριθμό των μη επιδοθεισών αποδείξεων στις 11 (ολογράφως: έντεκα) και να καταστήσουν το έγκλημα αυτοφόρως διωκόμενο. Εν συνεχεία, αντί της αγορανομικής υπευθύνου, την οποία αρχικώς διαπόμπευσαν σιδεροδέσμια στο λιμάνι, συνελήφθη όμηρος ο γιός της, σύμφωνα με την αρχή της οικογενειακής ενοχής που διέπει τα γραφικά κρητικά και κορσικανικά έθιμα της βεντέτας, αποδεικνύοντας ότι η κοτζαμπάσικη αυθαιρεσία με την οποία από ιδρύσεώς του συμπεριφερέται το ελληνικό κράτος προς τους υπηκόους του εξακολουθεί να θάλλει ανέσπερος και ανεκσυγχρόνιστος.
Ενώ όμως ο ήλιος πλέον έδυε, οι απόγονοι των αρχαίων συντροφοναυτών, θεωρώντας πως η θεσμοθετημένη ανομία του κράτους είναι καθόλα αηδέστερη της αθέσμιτης προσωπικής παρανομίας ενός εκάστου εξ ημών, πολιόρκησαν το οικείο αστυνομικό τμήμα, όπου είχαν ταμπουρωθεί τοπικοί αστυνομικοί και φοροελεγκτές, απαιτώντας την απελευθέρωση του αιχμαλώτου. Σε μία εξαίσια παράκρουση αρχαϊκής αγανάκτησης και πρωτόγονου κεφιού κατά της επιδειξιομανώς αυθαιρετούσης κεντρικής εξουσίας και των ταξικών κριτηρίων με τα οποία δεν παύει αυτή να επιβάλλει την δημοσιονομική της δικαιοσύνη, έκοψαν τις παροχές ηλεκτρικού και νερού του αστυνομικού τμήματος και πυρπόλησαν τον υδραίικο ουρανό με εκκωφαντικές “κρότου-λάμψης” υδραίικης συνταγής και κατασκευής.
Το πτωχό πλην ανέντιμο ελληνικό κράτος, που δεν σηκώνει τέτοιες αρβανίτικες ξεροκεφαλιές, αντέδρασε με την δέουσα σοβαρότητα που ευαγγελίζεται τόσο η ολοσχερώς υπεύθυνη δεξιά, όσο και η ανευθυνοϋπεύθυνη δημοκρατική αριστερά: σκάφος του λιμενικού επιστρατεύθηκε εν τω μέσω της νυκτός και, πριν το ρολόι της Μητρόπολης σημάνει τον όρθρο, μία διμοιρία των ΜΑΤ ενέσκυψε για να απελευθερώσει το αστυνομικό τμήμα και να επιτρέψει την μετάβαση φορολογικών ελεγκτών και σιδεροδέσμιου ομήρου στις εισαγγελικές αρχές [οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, απέλυσαν ως μη ποινικά κολάσιμο τον εν λόγω μη νομικώς υπεύθυνο. Οι αψιμαχίες που ακολούθησαν έδωσαν μία εξαίρετη αφορμή στην εφοπλιστική εταιρία, που λυμαίνεται τους λιμένες του Αργοσαρωνικού και επιδιώκει την μετατροπή της γραμμής σε άγονη, να ανακοινώσει πως, σε απάντηση των τελεσθέντων προπηλακισμών και υπό τον φόβο αντεκδικήσεων, αναστέλλει τα δρομολόγια της προς Ύδρα.
Η 17η Αυγούστου πέρασε σε μία υγρή ατμόσφαιρα καταθλιπτικού καύσωνα και μοναδικό μέσον επικοινωνίας με τον έξω κόσμο τα πλοιάρια FREEDOM I και ΙΙ, που, ακολουθώντας τις μακραίωνες, ακραία ριψοκίνδυνες και άκρως πλουτοπαραγωγικές υδραίικες παραδόσεις, έσπαγαν ολημερίς το μπλόκο, όχι των Άγγλων προς τα λιμάνια του Ναπολέοντα, αλλά της ναυτιλιακής εταιρείας προς την Ύδρα.
Αλλά η απόκοσμη σιωπή της προσβολής που βάραινε πάνω μας, ξέσπασε αργά το απόγεμα σε γιουχαΐσματα, όταν το Καταμαράν της γραμμής, σε μία έκτακτη εμφάνιση, ξέβρασε στο λιμάνι, αντί των πειρατών του Μαύρου Μαργαριταριού και του Τζόνυ Ντεπ αυτοπροσώπως, δύο εν πλήρη εξαρτήσει διμοιρίες ΜΑΤ, ένα εντελώς ρόκ συγκρότημα φορολογικών αστυνομικών και κάποιους τρομοκρατημένους συνταξιδιώτες των ενόπλων ως άνω. Η δεύτερη πράξη της παράστασης που έστησε το υπό της τριαδικής κομματικής θεότητος κυβερνούμενο Ελλαδιστάν, ήθελε τα ΜΑΤ σε ρόλο λεγεωνάριων του Αστερίξ να παρατάσσονται μπροστά στην προκυμαία, τους φοροελεγκτές να παριστάνουν ότι φοροελέγχουν το ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά και τον ντόπιο, μόνιμο ή παρεπιδημούντα, πληθυσμό να παρακολουθεί ταπεινωμένος.
Η επίσημη ερμηνεία. Εξεμάνησαν οι άχραντοι ποιμένες του μνημονιασμού και αναδύθηκαν από τα βάθη της ιστορικής τους αμνησίας τα αντανακλαστικά της πολιτικής και ιδεολογικής ευρωφροσύνης: άπαγε της υδραίικης φοροδιαφεύγουσας βλασφημίας! Εκάς οι βέβηλοι των τοπικών μικροκοινωνιών, με τα μικροπρονόμια, τις μικροαπάτες, τα μικροσυμφέροντα, τις μικροαστικές μικροθρασύτητες και τον μικροτσαμπουκά της μικροϊστορίας τους! Στο πυρ το εξώτερον η «ύβρις» της Ύδρας και της κάθε Ύδρας, που θεμελιώνοντας την «ιδιαιτερότητά» της σε οριακά ακροδεξιές φαντασιακές κατασκευές περί ιστορικής ταυτότητας, επιβάλλει τον τσαμπουκά και την παρανομία της στο μεταβαυαρικό κράτος των Αθηνών. Έχουν μούτρα να μιλάν οι Υδραίοι; Αυτοί που γεμίσαν τις στέρνες του άνυδρου βράχου τους με τις λίρες της φοροδιαφυγής από την κεντρική εξουσία του Καπουδάν Πασά; Οι πειρατές που συνεργάστηκαν με τον Κορσικανό αρχιπειρατή; Αυτοί που κάψαν τον ναύσταθμο του Πόρου αντιδρώντας στον μαρτυρικό καποδιστριακό εκσυγχρονισμό; Όλα τα κλισέ της δημοσιογραφικής και πανεπιστημιακής λαμπρακικής μπουρδολογίας έσπευσαν να προσφέρουν ιδεολογική δικαιολόγιση στην αποκομιδή φόρων με την συνδρομή των ΜΑΤ.
Σταθείς ο Φαρισαίος προς το τηλεοπτικό και αναγνωστικό του κοινό, ταύτα προσηύχετο: ο Θεός ευχαριστώ σοι, ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των Υδραίων φοροφυγάδων, ότι νηστεύω των τηλεοπτικών παραθύρων δις του σαββάτου και αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι· ενώ με το λέγε-λέγε, πείθω τον τελώνη να τύπτει το στήθος αυτού λέγων: ιλάσθητί μου τον αμαρτωλόν, ότι εγώ ο τελώνης δια της αποκρύψεως των μικροαστικών μου εισοδημάτων και ο Θοδωρής Δρίτσας δια των συριζικών δηλώσεών του φέραμε την Ευρώπη ολόκληρη σ’ αυτά τα χάλια. Η ανεπίσημη ερμηνεία της επίσημης ερμηνείας. Ώστε έκαψε ο Μιαούλης τον στόλο του «κράτους»; Δημοκρατικοαριστερά τέκνα εμά, ποίος στόλος φύγεν έρκος οδόντων; Και ποιες φρεγάτες, πλην της φρεγάτας Ελλάς, αγορασμένες από τα μαυροκορδάτεια δάνεια της ανάπηρης ανεξαρτησίας δεν καθελκύστηκαν ποτέ και ποτέ δεν έπλευσαν στα νερά του Αιγαίου; Ώστε μετεπαναστατικώς ζητούσαν οι Υδραίοι προνόμια; Και ποιές εθνικές γαίες χαρίστηκαν στην Ύδρα ως ανταποδοτικό όφελος για τις στέρνες με λίρες που στράγγισαν επειδή ο κυρ-Λάζαρος κι η υδραίικη δημογεροντία αποφάσισαν, έστω και μετά την φωτιά που άναψε ο Αντώνιος Οικονόμου, να προσφέρουν τα συσσωρευμένα πειρατικά κεφάλαια τους ως υψοποιό αποψίλωση σε μια υπόθεση που βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της κουρσάρικης υδραίικης άρχουσας τάξης; Είναι «δεξιό» το νησί και άρα «καλά να πάθει»; Ναι, αλλά μέσα στις απελπιστικές αντιφάσεις της ανθρώπινης ζωής, ποιός άλλος άνυδρος βράχος θα έδινε, βασιλόφρων αυτός, τον πρώτο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας; Και με ποια λογική δικαιούνται οι θεωρητικοί της ρεπουσίου ιστορικής σχολής να κρίνουν την Ύδρα επί τη βάσει του παρελθόντος της, ενώ οι ίδιοι οι Υδραίοι δεν έχουν δικαίωμα να χτίζουν μία στοιχειωδώς ανεκτή ταυτότητα με βάση την, εξωραϊσμένη και μυθοποιημένη έστω, εικόνα της ιστορίας τους; Και με ποια λογική θα παραδοθεί οποιαδήποτε μη εκλογικευμένη αναπαράσταση του παρελθόντος, οποιαδήποτε γενναιοφροσύνη ή έστω σκέτη παλληκαριά, στην χυδαιότητα του παραμονεύοντος φασισμού;
Ύδρα των πειρατών του Αιγαίου που στοίχειωναν τα εφηβικά όνειρα του Ένγκελς· Ύδρα των βενετσιάνων μαϊστόρων που χτίσαν τις πέτρες σου· Ύδρα του Χατζηκυριάκου Γκίκα, του Εγγονόπουλου και του Μόραλη· Ύδρα της Μελίνας και της Έλλης· Ύδρα του Κοέν, του Κλάπτον και του Ντύλαν· Ύδρα του ’60 και του ’70, που νανούρισες τα ωραιότερα κορίτσια του βορείου ημισφαιρείου στα βράχια σου· Ύδρα κυρίαρχη, ανεξάρτητη, ελεύθερη.
Ενώ όμως ο ήλιος πλέον έδυε, οι απόγονοι των αρχαίων συντροφοναυτών, θεωρώντας πως η θεσμοθετημένη ανομία του κράτους είναι καθόλα αηδέστερη της αθέσμιτης προσωπικής παρανομίας ενός εκάστου εξ ημών, πολιόρκησαν το οικείο αστυνομικό τμήμα, όπου είχαν ταμπουρωθεί τοπικοί αστυνομικοί και φοροελεγκτές, απαιτώντας την απελευθέρωση του αιχμαλώτου. Σε μία εξαίσια παράκρουση αρχαϊκής αγανάκτησης και πρωτόγονου κεφιού κατά της επιδειξιομανώς αυθαιρετούσης κεντρικής εξουσίας και των ταξικών κριτηρίων με τα οποία δεν παύει αυτή να επιβάλλει την δημοσιονομική της δικαιοσύνη, έκοψαν τις παροχές ηλεκτρικού και νερού του αστυνομικού τμήματος και πυρπόλησαν τον υδραίικο ουρανό με εκκωφαντικές “κρότου-λάμψης” υδραίικης συνταγής και κατασκευής.
Το πτωχό πλην ανέντιμο ελληνικό κράτος, που δεν σηκώνει τέτοιες αρβανίτικες ξεροκεφαλιές, αντέδρασε με την δέουσα σοβαρότητα που ευαγγελίζεται τόσο η ολοσχερώς υπεύθυνη δεξιά, όσο και η ανευθυνοϋπεύθυνη δημοκρατική αριστερά: σκάφος του λιμενικού επιστρατεύθηκε εν τω μέσω της νυκτός και, πριν το ρολόι της Μητρόπολης σημάνει τον όρθρο, μία διμοιρία των ΜΑΤ ενέσκυψε για να απελευθερώσει το αστυνομικό τμήμα και να επιτρέψει την μετάβαση φορολογικών ελεγκτών και σιδεροδέσμιου ομήρου στις εισαγγελικές αρχές [οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, απέλυσαν ως μη ποινικά κολάσιμο τον εν λόγω μη νομικώς υπεύθυνο. Οι αψιμαχίες που ακολούθησαν έδωσαν μία εξαίρετη αφορμή στην εφοπλιστική εταιρία, που λυμαίνεται τους λιμένες του Αργοσαρωνικού και επιδιώκει την μετατροπή της γραμμής σε άγονη, να ανακοινώσει πως, σε απάντηση των τελεσθέντων προπηλακισμών και υπό τον φόβο αντεκδικήσεων, αναστέλλει τα δρομολόγια της προς Ύδρα.
Η 17η Αυγούστου πέρασε σε μία υγρή ατμόσφαιρα καταθλιπτικού καύσωνα και μοναδικό μέσον επικοινωνίας με τον έξω κόσμο τα πλοιάρια FREEDOM I και ΙΙ, που, ακολουθώντας τις μακραίωνες, ακραία ριψοκίνδυνες και άκρως πλουτοπαραγωγικές υδραίικες παραδόσεις, έσπαγαν ολημερίς το μπλόκο, όχι των Άγγλων προς τα λιμάνια του Ναπολέοντα, αλλά της ναυτιλιακής εταιρείας προς την Ύδρα.
Αλλά η απόκοσμη σιωπή της προσβολής που βάραινε πάνω μας, ξέσπασε αργά το απόγεμα σε γιουχαΐσματα, όταν το Καταμαράν της γραμμής, σε μία έκτακτη εμφάνιση, ξέβρασε στο λιμάνι, αντί των πειρατών του Μαύρου Μαργαριταριού και του Τζόνυ Ντεπ αυτοπροσώπως, δύο εν πλήρη εξαρτήσει διμοιρίες ΜΑΤ, ένα εντελώς ρόκ συγκρότημα φορολογικών αστυνομικών και κάποιους τρομοκρατημένους συνταξιδιώτες των ενόπλων ως άνω. Η δεύτερη πράξη της παράστασης που έστησε το υπό της τριαδικής κομματικής θεότητος κυβερνούμενο Ελλαδιστάν, ήθελε τα ΜΑΤ σε ρόλο λεγεωνάριων του Αστερίξ να παρατάσσονται μπροστά στην προκυμαία, τους φοροελεγκτές να παριστάνουν ότι φοροελέγχουν το ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά και τον ντόπιο, μόνιμο ή παρεπιδημούντα, πληθυσμό να παρακολουθεί ταπεινωμένος.
Η επίσημη ερμηνεία. Εξεμάνησαν οι άχραντοι ποιμένες του μνημονιασμού και αναδύθηκαν από τα βάθη της ιστορικής τους αμνησίας τα αντανακλαστικά της πολιτικής και ιδεολογικής ευρωφροσύνης: άπαγε της υδραίικης φοροδιαφεύγουσας βλασφημίας! Εκάς οι βέβηλοι των τοπικών μικροκοινωνιών, με τα μικροπρονόμια, τις μικροαπάτες, τα μικροσυμφέροντα, τις μικροαστικές μικροθρασύτητες και τον μικροτσαμπουκά της μικροϊστορίας τους! Στο πυρ το εξώτερον η «ύβρις» της Ύδρας και της κάθε Ύδρας, που θεμελιώνοντας την «ιδιαιτερότητά» της σε οριακά ακροδεξιές φαντασιακές κατασκευές περί ιστορικής ταυτότητας, επιβάλλει τον τσαμπουκά και την παρανομία της στο μεταβαυαρικό κράτος των Αθηνών. Έχουν μούτρα να μιλάν οι Υδραίοι; Αυτοί που γεμίσαν τις στέρνες του άνυδρου βράχου τους με τις λίρες της φοροδιαφυγής από την κεντρική εξουσία του Καπουδάν Πασά; Οι πειρατές που συνεργάστηκαν με τον Κορσικανό αρχιπειρατή; Αυτοί που κάψαν τον ναύσταθμο του Πόρου αντιδρώντας στον μαρτυρικό καποδιστριακό εκσυγχρονισμό; Όλα τα κλισέ της δημοσιογραφικής και πανεπιστημιακής λαμπρακικής μπουρδολογίας έσπευσαν να προσφέρουν ιδεολογική δικαιολόγιση στην αποκομιδή φόρων με την συνδρομή των ΜΑΤ.
Σταθείς ο Φαρισαίος προς το τηλεοπτικό και αναγνωστικό του κοινό, ταύτα προσηύχετο: ο Θεός ευχαριστώ σοι, ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των Υδραίων φοροφυγάδων, ότι νηστεύω των τηλεοπτικών παραθύρων δις του σαββάτου και αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι· ενώ με το λέγε-λέγε, πείθω τον τελώνη να τύπτει το στήθος αυτού λέγων: ιλάσθητί μου τον αμαρτωλόν, ότι εγώ ο τελώνης δια της αποκρύψεως των μικροαστικών μου εισοδημάτων και ο Θοδωρής Δρίτσας δια των συριζικών δηλώσεών του φέραμε την Ευρώπη ολόκληρη σ’ αυτά τα χάλια. Η ανεπίσημη ερμηνεία της επίσημης ερμηνείας. Ώστε έκαψε ο Μιαούλης τον στόλο του «κράτους»; Δημοκρατικοαριστερά τέκνα εμά, ποίος στόλος φύγεν έρκος οδόντων; Και ποιες φρεγάτες, πλην της φρεγάτας Ελλάς, αγορασμένες από τα μαυροκορδάτεια δάνεια της ανάπηρης ανεξαρτησίας δεν καθελκύστηκαν ποτέ και ποτέ δεν έπλευσαν στα νερά του Αιγαίου; Ώστε μετεπαναστατικώς ζητούσαν οι Υδραίοι προνόμια; Και ποιές εθνικές γαίες χαρίστηκαν στην Ύδρα ως ανταποδοτικό όφελος για τις στέρνες με λίρες που στράγγισαν επειδή ο κυρ-Λάζαρος κι η υδραίικη δημογεροντία αποφάσισαν, έστω και μετά την φωτιά που άναψε ο Αντώνιος Οικονόμου, να προσφέρουν τα συσσωρευμένα πειρατικά κεφάλαια τους ως υψοποιό αποψίλωση σε μια υπόθεση που βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της κουρσάρικης υδραίικης άρχουσας τάξης; Είναι «δεξιό» το νησί και άρα «καλά να πάθει»; Ναι, αλλά μέσα στις απελπιστικές αντιφάσεις της ανθρώπινης ζωής, ποιός άλλος άνυδρος βράχος θα έδινε, βασιλόφρων αυτός, τον πρώτο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας; Και με ποια λογική δικαιούνται οι θεωρητικοί της ρεπουσίου ιστορικής σχολής να κρίνουν την Ύδρα επί τη βάσει του παρελθόντος της, ενώ οι ίδιοι οι Υδραίοι δεν έχουν δικαίωμα να χτίζουν μία στοιχειωδώς ανεκτή ταυτότητα με βάση την, εξωραϊσμένη και μυθοποιημένη έστω, εικόνα της ιστορίας τους; Και με ποια λογική θα παραδοθεί οποιαδήποτε μη εκλογικευμένη αναπαράσταση του παρελθόντος, οποιαδήποτε γενναιοφροσύνη ή έστω σκέτη παλληκαριά, στην χυδαιότητα του παραμονεύοντος φασισμού;
Ύδρα των πειρατών του Αιγαίου που στοίχειωναν τα εφηβικά όνειρα του Ένγκελς· Ύδρα των βενετσιάνων μαϊστόρων που χτίσαν τις πέτρες σου· Ύδρα του Χατζηκυριάκου Γκίκα, του Εγγονόπουλου και του Μόραλη· Ύδρα της Μελίνας και της Έλλης· Ύδρα του Κοέν, του Κλάπτον και του Ντύλαν· Ύδρα του ’60 και του ’70, που νανούρισες τα ωραιότερα κορίτσια του βορείου ημισφαιρείου στα βράχια σου· Ύδρα κυρίαρχη, ανεξάρτητη, ελεύθερη.
Σχόλια
