Οφείλουμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του λαού.
Του Βασίλη Ασημακόπουλου, μέλος της Σ.Ε. του Νέου Αγωνιστή (www.vasilis-asimakopoulos.gr) και υποψήφιος βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην Β΄ Αθηνών.
Η διαδικασία ενσωμάτωσης του εθνικού μας σχηματισμού στην ευρωπαϊκή περιφερειακή καπιταλιστική ολοκλήρωση, με τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση που έλαβε η ΕΟΚ/Ε.Ε. από την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη και μετά (1986), προσδιόρισε και αναπαρήγαγε τον κυρίαρχο συνασπισμό εξουσίας στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο την τελευταία 20ετία. Η δομή εξουσίας έλαβε τα χαρακτηριστικά οργανικής συμμαχίας μεταξύ των ηγετικών γραφειοκρατιών των κυρίαρχων κομμάτων και των κεφαλαιοκρατικών ομίλων (τράπεζες-ΜΜΕ), με τις πρώτες να βρίσκονται σε υφιστάμενη σχέση απέναντι στους δεύτερους. Η περίφημη «ισχυρή Ελλάδα», το προϊόν του 20ετούς μονοδρόμου, παρήγαγε μια οικονομία με πήλινα πόδια, στηριγμένη στην αναπτυξιακή φούσκα των ιδιωτικών τραπεζών, στη δραματική συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, στη σχεδόν εξαφάνιση του δευτερογενούς τομέα της οικονομίας, στην υπερχρέωση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, στην αλλαγή της δομής του δημοσίου χρέους, που κατά 2/3 μετατράπηκε από εσωτερικό σε εξωτερικό δημόσιο χρέος και επομένως σε μηχανισμό εξάρτησης της χώρας και του λαού από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και τις τοκογλυφικές πρακτικές του.
Το εγχώριο σύστημα εξουσίας, εσωτερικεύοντας τους μηχανισμούς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και το διαμορφούμενο συσχετισμό μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε., παρέδωσε τον ελληνικό λαό στους διεθνείς πιστωτές και τη θεσμική τους έκφραση (τρόικα), μεταβάλλοντας τη χώρα σε νεοαποικιακό προτεκτοράτο και κοινωνικά σε εργαστήρι μαζικής εξαθλίωσης, με αντάλλαγμα την αναπαραγωγή του ως κυρίαρχου συνασπισμού.
Ο ελληνικός λαός επί μια διετία και μέσα από την καθημερινή, με ασυνέχειες, πάλη του, αντιστάθηκε στο μνημονιακό καθεστώς με κορυφαίες ίσως στιγμές το κίνημα των πλατειών (Ιούνιος 2011), τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις παρελάσεις την 28η (Οκτώβριος 2011). Κατά τη διαδικασία αυτή ευρύτατα κυριαρχούμενα στρώματα διέρρηξαν τις ιστορικά διαμορφωμένες σχέσεις εκπροσώπησής τους με το σημερινό ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. και απαίτησαν από την Αριστερά τη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου που θα διεκδίκησει την εξουσία για να απελευθερώσει τη χώρα και τον ελληνικό λαό από τα δεσμά των διεθνών δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι χωρίς αντιφάσεις, ήταν η μοναδική πολιτική δύναμη στο χώρο της Αριστεράς, που επιχείρησε στην πράξη να συναντηθεί και να εκφράσει τη λαϊκή απαίτηση. Γι’ αυτό και καθ’ όλη τη σύντομη προεκλογική περίοδο, μέρα με τη μέρα, διαμορφώνεται ένα διαρκώς ισχυροποιούμενο δημοκρατικό, λαϊκό, αγωνιστικό ρεύμα από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη και τα Δωδεκάννησα, που συσπειρώνεται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο και το αντιμνημονιακό του πρόγραμμα για εθνική, δημοκρατική, παραγωγική, κοινωνική ανασυγκρότηση και ρήξη με ό,τι την εμποδίσει. Το αν θα έχει πιο σταθερά χαρακτηριστικά, αν θα μπορέσει να αποκτήσει κοινωνική γείωση στα κυριαρχούμενα στρώματα που δείχνουν στη συγκυρία να κινούνται μαζικά προς το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, θα κριθεί και από τις πολιτικές δυνάμεις που απαρτίζουν το συμμαχικό σχήμα και τον τρόπο που θα κινηθούν το αμέσως επόμενο διάστημα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου είναι οι εκλογές της μαχόμενης ελπίδας του ελληνικού λαού. Εμείς οφείλουμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του και να πράξουμε το καθήκον μας.
