Όταν το κοινό διακόπτει την παράσταση χειροκροτώντας, είναι έκφραση του λαού. Του Τάσου Γλαντζή
Στον καιρό της βάρβαρης επίθεσης στα δικαιώματα των πολιτών, στον καιρό της απουσίας της φωνής των διανοούμενων που θα στηρίξει την αντίσταση ενός λαού, στον καιρό της ακύρωσης κατακτήσεων δεκαετιών έρχεται ένα θεατρικό έργο από τα παλιά να αφυπνίσει, να θυμίσει, να προκαλέσει…
Το Μεγάλο μας Τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη ανέβηκε από το ΚΘΒΕ τον Ιούνιο του 2012 και περιοδεύει ανά την Ελλάδα όλο το καλοκαίρι.
Άλλοι θα πουν πως δεν αφορά την εποχή μας, άλλοι πως είναι αβανταδόρικο για το κίνημα των πλατειών, άλλοι θα βγάλουν σπυράκια αναγνωρίζοντας αναφορές στο έθνος, την πατρίδα, τον ελληνισμό, όροι χαρισμένοι στους χρυσαυγίτες και κάθε λογής φασίστες αυτής της χώρας.
Όλοι, όμως, δεν μπορούν να αρνηθούν τη συγκίνηση, την οργή και τη συνείδηση που καλλιεργεί στους θεατές μέσα από μια ιστορική πορεία της Ελλάδας που επαναλαμβάνεται -δυστυχώς- όχι ως φάρσα αλλά ως κυνική επιβεβαίωση των παιχνιδιών και των συμφερόντων κεφαλαίου, τοκογλύφων και οικονομικών δολοφόνων.
Όταν ένα κοινό, σε ανοιχτό θέατρο, σηκώνεται όρθιο στη μέση της παράστασης διακόπτοντάς την χειροκροτώντας, συμβαίνει κάτι παραπάνω από μια στιγμή τέχνης, είναι έκφραση ενός λαού, λόγια-σύμβολα μιας ανάγκης.
Η Ελλάδα πτώχευσε με προσυνεννόηση, κατέχεται και ελέγχεται από μια κλίκα λυσσασμένων του χρήματος που είδαν στην κατεστραμμένη χώρα το Ελντοράντο τους. Ο λαός εξαθλιώνεται, πεινάει, αυτοκτονεί και φοβισμένος ξαναψηφίζει αυτούς που τον τρομοκρατούν. Στις τελευταίες εκλογές δεν ξεγελάστηκε κανείς, δεν υπήρχε άγνοια από κανέναν κι όμως χαρίστηκε η κυβέρνηση στους ίδιους που έστησαν τη δοτή κυβέρνηση του 2ου Μνημονίου, με διαφορετικό αλατοπίπερο πλέον –αντί για το ΛΑΟΣ τώρα τη ΔΗΜΑΡ…
Το μεγάλο μας τσίρκο υπάρχει και για το σήμερα μέσα από τους στίχους του:
Η «ιερά συμμαχία» συναντά τη Μέρκελ, το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, τους οίκους αξιολόγησης… Τα «κόμματα των μεγάλων δυνάμεων», τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Ράϊχενμπαχ και τους εγκάθετους της τρόικας…
Τον «Κολοκοτρώνη» στο πρόσωπο κάθε συνταξιούχου, άνεργου, χαμηλόμισθου…
Τη «γκιλοτίνα» στις σιδερόφραχτες στρατιές ένστολων χρυσαυγιτών, των ΜΑΤ και του ήδη στημένου βίαιου παρακράτους με πρώτο θύμα τους μετανάστες… και έπεται συνέχεια.
«Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες…», χωρίς σχόλια…
«Σαν δεν φωνάξεις έβγα να το γράψεις, να μην σ’ ακούσουν τα σκυλιά…».
Σαν το κίνημα των πλατειών, της άρνησης των χαρατσιών, του «Δεν Πληρώνω», των γνήσιων λαϊκών συνελεύσεων, τα δίκτυα αλληλεγγύης, τα Κοινωνικά Ιατρεία και κάθε δράση που αρνήθηκε το φόβο και την τρομοκρατία των Αγορών ή την πλύση εγκεφάλου των παπαγάλων των Μedia.
Σαν την Αριστερά που πήρε τη θέση της στη νέα πραγματικότητα και έχασε για λίγο την ευκαιρία να ανατρέψει το τοπίο.
Ίσως χρειάζονται πιο ριζοσπαστικά μηνύματα που θα συνοψίζουν αυτό που ζούμε και να θυμίζουν το τραγούδι του έργου «Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι…», όπως:
Δεν υπάρχουν περιττοί άνθρωποι, δεν περισσεύουν σαν ανεπιθύμητοι οι εργαζόμενοι σε μια κοινωνία.
Οι τραπεζίτες και οι λογιστές έχουν ασυμβίβαστο ως προς την άσκηση πολιτικής. Δεν μπορούν τα νούμερα να υποκαθιστούν τους ανθρώπους.
Όταν η εργασία παύει να είναι δικαίωμα αυτονόητο, τότε μοιραία και η φορολόγηση των πολιτών παύει να είναι υποχρέωση…
Αντίσταση σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο παντού, υιοθετώντας την εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς για την κοινωνία, την οικονομία τις πολιτικές προτεραιότητες.
Φώναζε τότε το Ρωμιάκι: «Εδώ είμαι…εδώ είμαστε όλοι μας ακόμη…».
Το Μεγάλο μας Τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη ανέβηκε από το ΚΘΒΕ τον Ιούνιο του 2012 και περιοδεύει ανά την Ελλάδα όλο το καλοκαίρι.
Άλλοι θα πουν πως δεν αφορά την εποχή μας, άλλοι πως είναι αβανταδόρικο για το κίνημα των πλατειών, άλλοι θα βγάλουν σπυράκια αναγνωρίζοντας αναφορές στο έθνος, την πατρίδα, τον ελληνισμό, όροι χαρισμένοι στους χρυσαυγίτες και κάθε λογής φασίστες αυτής της χώρας.
Όλοι, όμως, δεν μπορούν να αρνηθούν τη συγκίνηση, την οργή και τη συνείδηση που καλλιεργεί στους θεατές μέσα από μια ιστορική πορεία της Ελλάδας που επαναλαμβάνεται -δυστυχώς- όχι ως φάρσα αλλά ως κυνική επιβεβαίωση των παιχνιδιών και των συμφερόντων κεφαλαίου, τοκογλύφων και οικονομικών δολοφόνων.
Όταν ένα κοινό, σε ανοιχτό θέατρο, σηκώνεται όρθιο στη μέση της παράστασης διακόπτοντάς την χειροκροτώντας, συμβαίνει κάτι παραπάνω από μια στιγμή τέχνης, είναι έκφραση ενός λαού, λόγια-σύμβολα μιας ανάγκης.
Η Ελλάδα πτώχευσε με προσυνεννόηση, κατέχεται και ελέγχεται από μια κλίκα λυσσασμένων του χρήματος που είδαν στην κατεστραμμένη χώρα το Ελντοράντο τους. Ο λαός εξαθλιώνεται, πεινάει, αυτοκτονεί και φοβισμένος ξαναψηφίζει αυτούς που τον τρομοκρατούν. Στις τελευταίες εκλογές δεν ξεγελάστηκε κανείς, δεν υπήρχε άγνοια από κανέναν κι όμως χαρίστηκε η κυβέρνηση στους ίδιους που έστησαν τη δοτή κυβέρνηση του 2ου Μνημονίου, με διαφορετικό αλατοπίπερο πλέον –αντί για το ΛΑΟΣ τώρα τη ΔΗΜΑΡ…
Το μεγάλο μας τσίρκο υπάρχει και για το σήμερα μέσα από τους στίχους του:
Η «ιερά συμμαχία» συναντά τη Μέρκελ, το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, τους οίκους αξιολόγησης… Τα «κόμματα των μεγάλων δυνάμεων», τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Ράϊχενμπαχ και τους εγκάθετους της τρόικας…
Τον «Κολοκοτρώνη» στο πρόσωπο κάθε συνταξιούχου, άνεργου, χαμηλόμισθου…
Τη «γκιλοτίνα» στις σιδερόφραχτες στρατιές ένστολων χρυσαυγιτών, των ΜΑΤ και του ήδη στημένου βίαιου παρακράτους με πρώτο θύμα τους μετανάστες… και έπεται συνέχεια.
«Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες…», χωρίς σχόλια…
«Σαν δεν φωνάξεις έβγα να το γράψεις, να μην σ’ ακούσουν τα σκυλιά…».
Σαν το κίνημα των πλατειών, της άρνησης των χαρατσιών, του «Δεν Πληρώνω», των γνήσιων λαϊκών συνελεύσεων, τα δίκτυα αλληλεγγύης, τα Κοινωνικά Ιατρεία και κάθε δράση που αρνήθηκε το φόβο και την τρομοκρατία των Αγορών ή την πλύση εγκεφάλου των παπαγάλων των Μedia.
Σαν την Αριστερά που πήρε τη θέση της στη νέα πραγματικότητα και έχασε για λίγο την ευκαιρία να ανατρέψει το τοπίο.
Ίσως χρειάζονται πιο ριζοσπαστικά μηνύματα που θα συνοψίζουν αυτό που ζούμε και να θυμίζουν το τραγούδι του έργου «Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι…», όπως:
Δεν υπάρχουν περιττοί άνθρωποι, δεν περισσεύουν σαν ανεπιθύμητοι οι εργαζόμενοι σε μια κοινωνία.
Οι τραπεζίτες και οι λογιστές έχουν ασυμβίβαστο ως προς την άσκηση πολιτικής. Δεν μπορούν τα νούμερα να υποκαθιστούν τους ανθρώπους.
Όταν η εργασία παύει να είναι δικαίωμα αυτονόητο, τότε μοιραία και η φορολόγηση των πολιτών παύει να είναι υποχρέωση…
Αντίσταση σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο παντού, υιοθετώντας την εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς για την κοινωνία, την οικονομία τις πολιτικές προτεραιότητες.
Φώναζε τότε το Ρωμιάκι: «Εδώ είμαι…εδώ είμαστε όλοι μας ακόμη…».
* Ο Τάσος Γλαντζής είναι εκπαιδευτικός
Σχόλια
