Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το αντίπαλο στρατόπεδο ενορχηστρώνει και συγκεντρώνει όλα τα πυρά του στη δυνατότητα της Αριστεράς να προβάλλει ως το αντίπαλο δέος: «δεν υπάρχει κυβερνητική πρόταση, μόνο στείρα άρνηση και φτηνός λαϊκισμός».
Η σπέκουλα χτυπάει στην καρδιά: «δεν θέλετε να αναλάβετε κυβερνητική ευθύνη, χαρήκατε που χάσατε τις εκλογές!».
Αξιοποιούνται όλες οι ευκαιρίες, για να διαστρεβλωθούν τυχόν επιπόλαιες και άστοχες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με προφανή σκοπό να του αποδοθεί μία εικόνα ανευθυνότητας και «κρυφής ατζέντας». Δυστυχώς η δήλωση Λαφαζάνη ότι «δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε» έδωσε άλλη μία τέτοια αφορμή, μάλιστα σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή.
Το κυβερνητικό μπλοκ βρίσκεται σε προφανή αποσύνθεση κι είναι τώρα που αναδύεται όλο και πιο εμφατικά η απαίτηση από την Αριστερά για την εναλλακτική λύση. Αυτός είναι ο λόγος που ο θόρυβος, που ξεσηκώθηκε με τις δηλώσεις του Π. Λαφαζάνη, ενός καταξιωμένου στελέχους, προξένησε αμηχανία στον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και σύγχυση στο κατά πολύ πλατύτερο λαϊκό ακροατήριο που προσβλέπει στην Αριστερά. Κι ακόμη περισσότερο η συνοδευτική επισήμανση «εγώ δεν κοροϊδεύω τον κόσμο», λες και κάποιοι άλλοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύουν τον κόσμο…
Οι εξηγήσεις, που δόθηκαν εσπευσμένα, αλλά κατόπιν «εορτής», μάλλον προξένησαν περισσότερη δυσφορία, παρά αποκατέστησαν το κλίμα. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά. Μεταξύ των δύο εκλογών σημειώθηκαν επεισόδια από αντιφατικές δηλώσεις στελεχών για την οικονομική πολιτική, ενώ χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Α. Αλαβάνου «ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει την αλήθεια», αναφερόμενος στη δική του πρόταση για έξοδο από την ευρωζώνη. Το πολιτικό σύστημα, όπως κάθε φορά έτσι και τώρα, άρπαξε τις «σανίδες σωτηρίας».
Το Αριστερό Ρεύμα, που εκπροσωπεί ο Π. Λαφαζάνης επιδιώκει το τελευταίο διάστημα να πολιτογραφηθεί ως αριστερή διαφοροποίηση σε σχέση με τον προσανατολισμό και τις επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι χαρακτηριστικό πως στην ιστοσελίδα του την Iskra, παρατίθενται ασχολίαστα όλα τα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου που «επαληθεύουν» μία τέτοια εικόνα. Την ίδια στιγμή η αντιπαράθεση δεν στοιχειοθετείται με καθαρούς πολιτικούς όρους, ανοιχτά στις διαδικασίες.
Μετά τις εκλογές και την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς ένα μαζικό λαϊκό δημοκρατικό φορέα της Αριστεράς έχει εκφραστεί η κριτική από διάφορες πλευρές για κινδύνους ενσωμάτωσης στον κυβερνητισμό, στη σοσιαλδημοκρατία, ακόμη και για φλερτ με τις δυνάμεις του ευρωδιευθυντηρίου. Το ζητούμενο όμως είναι αν υπαρκτά ανοιχτά ζητήματα προγράμματος και προσανατολισμού, αν πρακτικές «νομιμοφροσύνης» απέναντι στο καθεστώς, αντιμετωπίζονται με συνήθεις τακτικισμούς και «κλεφτοπόλεμο» ή με ουσιαστική και γόνιμη πολιτική αντιπαράθεση.
Το μιντιακό σύστημα διψά να «ζωγραφίζει» έναν ΣΥΡΙΖΑ κατ’ εικόνα και ομοίωση του διαβρωμένου πάλαι ποτέ δικομματισμού, με αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες και αρχηγισμούς. Ζούμε κρίσιμες στιγμές, όχι προφανώς μόνο για την Αριστερά, αλλά πρώτιστα για το λαό και τη χώρα. Κι έχουν έρθει έτσι τα πράγματα, ώστε στο ΣΥΡΙΖΑ να συγκεντρώνονται και να επενδύονται προσδοκίες, απαιτήσεις, ελπίδες, αλλά και φόβοι κι ανησυχίες. Εκεί πρέπει να κατευθύνει η Αριστερά τα δικά της πυρά. Στη σύνθεση και την προβολή ενός κατά το δυνατόν θεμελιωμένου και αξιόπιστου προγράμματος διεξόδου και σωτηρίας της χώρας. Η ενεργοποιημένη κοινωνία έχει να παίξει εδώ ρόλο καθοριστικό, καίριο.
Αυτό το μείζον κριτήριο πρέπει να καθορίσει τις επιλογές όλων των ηγετικών στελεχών της Αριστεράς.
Αξιοποιούνται όλες οι ευκαιρίες, για να διαστρεβλωθούν τυχόν επιπόλαιες και άστοχες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με προφανή σκοπό να του αποδοθεί μία εικόνα ανευθυνότητας και «κρυφής ατζέντας». Δυστυχώς η δήλωση Λαφαζάνη ότι «δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε» έδωσε άλλη μία τέτοια αφορμή, μάλιστα σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή.
Το κυβερνητικό μπλοκ βρίσκεται σε προφανή αποσύνθεση κι είναι τώρα που αναδύεται όλο και πιο εμφατικά η απαίτηση από την Αριστερά για την εναλλακτική λύση. Αυτός είναι ο λόγος που ο θόρυβος, που ξεσηκώθηκε με τις δηλώσεις του Π. Λαφαζάνη, ενός καταξιωμένου στελέχους, προξένησε αμηχανία στον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και σύγχυση στο κατά πολύ πλατύτερο λαϊκό ακροατήριο που προσβλέπει στην Αριστερά. Κι ακόμη περισσότερο η συνοδευτική επισήμανση «εγώ δεν κοροϊδεύω τον κόσμο», λες και κάποιοι άλλοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύουν τον κόσμο…
Οι εξηγήσεις, που δόθηκαν εσπευσμένα, αλλά κατόπιν «εορτής», μάλλον προξένησαν περισσότερη δυσφορία, παρά αποκατέστησαν το κλίμα. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά. Μεταξύ των δύο εκλογών σημειώθηκαν επεισόδια από αντιφατικές δηλώσεις στελεχών για την οικονομική πολιτική, ενώ χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Α. Αλαβάνου «ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει την αλήθεια», αναφερόμενος στη δική του πρόταση για έξοδο από την ευρωζώνη. Το πολιτικό σύστημα, όπως κάθε φορά έτσι και τώρα, άρπαξε τις «σανίδες σωτηρίας».
Το Αριστερό Ρεύμα, που εκπροσωπεί ο Π. Λαφαζάνης επιδιώκει το τελευταίο διάστημα να πολιτογραφηθεί ως αριστερή διαφοροποίηση σε σχέση με τον προσανατολισμό και τις επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι χαρακτηριστικό πως στην ιστοσελίδα του την Iskra, παρατίθενται ασχολίαστα όλα τα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου που «επαληθεύουν» μία τέτοια εικόνα. Την ίδια στιγμή η αντιπαράθεση δεν στοιχειοθετείται με καθαρούς πολιτικούς όρους, ανοιχτά στις διαδικασίες.
Μετά τις εκλογές και την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς ένα μαζικό λαϊκό δημοκρατικό φορέα της Αριστεράς έχει εκφραστεί η κριτική από διάφορες πλευρές για κινδύνους ενσωμάτωσης στον κυβερνητισμό, στη σοσιαλδημοκρατία, ακόμη και για φλερτ με τις δυνάμεις του ευρωδιευθυντηρίου. Το ζητούμενο όμως είναι αν υπαρκτά ανοιχτά ζητήματα προγράμματος και προσανατολισμού, αν πρακτικές «νομιμοφροσύνης» απέναντι στο καθεστώς, αντιμετωπίζονται με συνήθεις τακτικισμούς και «κλεφτοπόλεμο» ή με ουσιαστική και γόνιμη πολιτική αντιπαράθεση.
Το μιντιακό σύστημα διψά να «ζωγραφίζει» έναν ΣΥΡΙΖΑ κατ’ εικόνα και ομοίωση του διαβρωμένου πάλαι ποτέ δικομματισμού, με αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες και αρχηγισμούς. Ζούμε κρίσιμες στιγμές, όχι προφανώς μόνο για την Αριστερά, αλλά πρώτιστα για το λαό και τη χώρα. Κι έχουν έρθει έτσι τα πράγματα, ώστε στο ΣΥΡΙΖΑ να συγκεντρώνονται και να επενδύονται προσδοκίες, απαιτήσεις, ελπίδες, αλλά και φόβοι κι ανησυχίες. Εκεί πρέπει να κατευθύνει η Αριστερά τα δικά της πυρά. Στη σύνθεση και την προβολή ενός κατά το δυνατόν θεμελιωμένου και αξιόπιστου προγράμματος διεξόδου και σωτηρίας της χώρας. Η ενεργοποιημένη κοινωνία έχει να παίξει εδώ ρόλο καθοριστικό, καίριο.
Αυτό το μείζον κριτήριο πρέπει να καθορίσει τις επιλογές όλων των ηγετικών στελεχών της Αριστεράς.
Δ.Υφ.
Σχόλια
