Του Ρούντι Ρινάλντι.
Ο Μάρτης-γδάρτης, που μόλις έκλεισε, αποτέλεσε μήνα έντονων διαβουλεύσεων, διαπραγματεύσεων και επικοινωνιακών χειρισμών γύρω από το νέο Σύμφωνο για το ευρώ, όπως, τελικά, ονομάστηκε το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας σε επίπεδο Ε.Ε.
Είχαμε δύο Συνόδους Κορυφής, έντονες διαπραγματεύσεις, πτώση της κυβέρνησης της Πορτογαλίας, τριγμούς στον γαλλογερμανικό άξονα λόγω του πολέμου στην Λιβύη, υιοθέτηση κατ’ αρχήν του Συμφώνου για το ευρώ, διαδικασίες για την κύρωσή του από τα εθνικά Κοινοβούλια, αναβολή των τελικών αποφάσεων –εκεί που πέφτουν οι τελικές πινελιές– για το τέλος Ιουνίου. Και φυσικά, το κάδρο συμπληρώνεται με τις μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σε Αγγλία, Βρυξέλλες, Πορτογαλία για αυτές τις αποφάσεις και εξελίξεις.
Για την Ελλάδα και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επικοινωνιακά «πήραμε» τα δύο από τα τρία (επιμήκυνση και επιτόκιο, αλλά όχι επαναγορά) και φυσικά, δεχτήκαμε το Σύμφωνο για το ευρώ, καθώς και τους όρους που θέτει έτσι κι αλλιώς το Μνημόνιο 4, αφού πλέον τα 50 δισ. είναι υπογεγραμμένα (και προσημειωμένα ως εθνικός πλούτος που θα δοθεί στους δανειστές-τοκογλύφους) και ήδη τα μαντάτα προαναγγέλλουν νέα μέτρα-μαμούθ για να πέσουν οι επόμενες δόσεις. Όμως ο ΓΑΠ κατόρθωσε να βγει ενισχυμένος επικοινωνιακά για δύο απλούς λόγους: Ζήτησε συναίνεση και την πήρε από τους πολιτικούς αρχηγούς. Διεύρυνε το μέτωπο του Μνημονίου-ΔΝΤ στην Ελλάδα, αφού τώρα συμμετέχουν με διάφορους τρόπους το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ, η Ντόρα, η Ν.Δ., που μέχρι πρότινος έφερνε κάποιες αντιρρήσεις, το ΔΗΑΡΙ του κ. Κουβέλη. Δεύτερο και κυριότερο, δεν αισθάνθηκε καμιά πίεση να θέσει βέτο, να αρνηθεί το Σύμφωνο για το ευρώ και του δόθηκε η δυνατότητα να γυρίσει με «κάτι στα χέρια».
Αυτή η έλλειψη πολιτικής αντιπολίτευσης δεν έχει προηγούμενο. Να βυθίζεται η χώρα, να παραδίδεται στους δανειστές, να αλυσοδένεται σε πολυετή λιτότητα και φτωχοποίηση ο λαός, να παραχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα και να καταπατείται κάθε δημοκρατικό δικαίωμα και ελευθερία (άρωμα χούντας και καταστολής παντού) και να μην υπάρχει σε πολιτικό επίπεδο μια ομοβροντία ενάντια σε αυτήν την κυβέρνηση και τα πεπραγμένα της, και να μην τίθεται με καθαρό τρόπο η ανάγκη να φύγει μια ώρα αρχύτερα, αλλά αντίθετα να χαριεντίζονται οι πολιτικοί αρχηγοί με τον ΓΑΠ και να μετράνε τα εκλογικά ποσοστά. Μια πολιτική πρακτική και τακτική, δηλαδή, που δεν έχει καμιά σχέση με μια καθολική λαϊκή και πολιτική αντιπολίτευση, καταγγελία, αποκάλυψη που έπρεπε να γίνει.
Ο μήνας έκλεισε και μαζί με αυτόν φαίνεται πως μπαίνουμε σε μια νέα φάση της πάλης ενάντια στη νέα καθεστωτική φάση στην οποία έχουμε εισέλθει (και πλησιάζουν τα πρώτα της γενέθλια). Ο πολιτικός κόσμος είναι όπως τον περιγράψαμε (βουτηγμένος στην στήριξη του Μνημονίου), η Αριστερά πολύ πιο κάτω από τις περιστάσεις και χωρίς καν να συνειδητοποιεί τι γίνεται και γιατί (πιο πολλές κραυγές βγάζει για το λαθεμένο της άποψης περί «κατοχής», παρά κάνει κάποιον σοβαρό ενωτικό ρεαλιστικό αγώνα που να δίνει διέξοδο στην συσσωρευμένη οργή), ο συνδικαλιστικός κόσμος της ΓΣΕΕ, προέκταση του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, βλέπει θετικά το γενικό πλάνο της κυβέρνησης και ψελλίζει επιμέρους ενστάσεις ίσα για να βραχυκυκλώνει τις πραγματικές αντιστάσεις.
Έτσι φθάνουμε η Κερατέα (όπως κάθε γνήσιος αγώνας) να είναι ηρωική και μόνη της. Να απεικονίζει συμβολικά την κατάσταση όλου του λαού, απέναντι στο «θηρίο» που πάει να τον κατασπαράξει. Να δείχνει, επίσης, ξεκάθαρα την αντίσταση που μπορεί να αναπτυχθεί, όταν υπάρχει ενότητα, απόφαση και συνείδηση.
Το Μνημόνιο ήταν και είναι ένα κατακτητικό σχέδιο, με στόχο τον εξανδραποδισμό του εργαζόμενου λαού και την αποπληρωμή των δανειστών με όποιο τρόπο. Η καταστροφή της χώρας δεν θα είναι μόνο οικονομική, θα είναι καθολική και κυρίως με την κοινωνία ισοπεδωμένη, βομβαρδισμένη. Όλα αυτά και άλλα που συνεπάγονται, δεν έχουν συνειδητοποιηθεί από όσους θα έπρεπε, ενώ σε κάποιους μυρίζουν «εθνικισμό». Ο πολιτικός αγώνας είναι το βασικό όπλο που έχουμε στα χέρια μας. Τώρα –και σταθερά– τα αιτήματα «φύγετε!», να μην κυρωθεί από την Βουλή το σύμφωνο για το ευρώ, να μιλήσει ο λαός, ξανά όλοι στο Σύνταγμα, ο αγώνας συνεχίζεται, είναι εξαιρετικά επίκαιρα, άμεσα, επιτακτικά!
Τα «γενέθλια» του Μνημονίου να γίνουν στιγμή συνειδητοποίησης και εμβάθυνσης της ανάγκης του πολιτικού αγώνα. Να μάθουμε να χειριζόμαστε αυτό το όπλο για να πετύχουμε τον κύριο στόχο μας. Την απαλλαγή της χώρας και του λαού από το Μνημόνιο, την τρόικα και το πολιτικό σύστημα που τα στηρίζει. Για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για το λαό και τη χώρα.
Για την Ελλάδα και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επικοινωνιακά «πήραμε» τα δύο από τα τρία (επιμήκυνση και επιτόκιο, αλλά όχι επαναγορά) και φυσικά, δεχτήκαμε το Σύμφωνο για το ευρώ, καθώς και τους όρους που θέτει έτσι κι αλλιώς το Μνημόνιο 4, αφού πλέον τα 50 δισ. είναι υπογεγραμμένα (και προσημειωμένα ως εθνικός πλούτος που θα δοθεί στους δανειστές-τοκογλύφους) και ήδη τα μαντάτα προαναγγέλλουν νέα μέτρα-μαμούθ για να πέσουν οι επόμενες δόσεις. Όμως ο ΓΑΠ κατόρθωσε να βγει ενισχυμένος επικοινωνιακά για δύο απλούς λόγους: Ζήτησε συναίνεση και την πήρε από τους πολιτικούς αρχηγούς. Διεύρυνε το μέτωπο του Μνημονίου-ΔΝΤ στην Ελλάδα, αφού τώρα συμμετέχουν με διάφορους τρόπους το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ, η Ντόρα, η Ν.Δ., που μέχρι πρότινος έφερνε κάποιες αντιρρήσεις, το ΔΗΑΡΙ του κ. Κουβέλη. Δεύτερο και κυριότερο, δεν αισθάνθηκε καμιά πίεση να θέσει βέτο, να αρνηθεί το Σύμφωνο για το ευρώ και του δόθηκε η δυνατότητα να γυρίσει με «κάτι στα χέρια».
Αυτή η έλλειψη πολιτικής αντιπολίτευσης δεν έχει προηγούμενο. Να βυθίζεται η χώρα, να παραδίδεται στους δανειστές, να αλυσοδένεται σε πολυετή λιτότητα και φτωχοποίηση ο λαός, να παραχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα και να καταπατείται κάθε δημοκρατικό δικαίωμα και ελευθερία (άρωμα χούντας και καταστολής παντού) και να μην υπάρχει σε πολιτικό επίπεδο μια ομοβροντία ενάντια σε αυτήν την κυβέρνηση και τα πεπραγμένα της, και να μην τίθεται με καθαρό τρόπο η ανάγκη να φύγει μια ώρα αρχύτερα, αλλά αντίθετα να χαριεντίζονται οι πολιτικοί αρχηγοί με τον ΓΑΠ και να μετράνε τα εκλογικά ποσοστά. Μια πολιτική πρακτική και τακτική, δηλαδή, που δεν έχει καμιά σχέση με μια καθολική λαϊκή και πολιτική αντιπολίτευση, καταγγελία, αποκάλυψη που έπρεπε να γίνει.
Ο μήνας έκλεισε και μαζί με αυτόν φαίνεται πως μπαίνουμε σε μια νέα φάση της πάλης ενάντια στη νέα καθεστωτική φάση στην οποία έχουμε εισέλθει (και πλησιάζουν τα πρώτα της γενέθλια). Ο πολιτικός κόσμος είναι όπως τον περιγράψαμε (βουτηγμένος στην στήριξη του Μνημονίου), η Αριστερά πολύ πιο κάτω από τις περιστάσεις και χωρίς καν να συνειδητοποιεί τι γίνεται και γιατί (πιο πολλές κραυγές βγάζει για το λαθεμένο της άποψης περί «κατοχής», παρά κάνει κάποιον σοβαρό ενωτικό ρεαλιστικό αγώνα που να δίνει διέξοδο στην συσσωρευμένη οργή), ο συνδικαλιστικός κόσμος της ΓΣΕΕ, προέκταση του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, βλέπει θετικά το γενικό πλάνο της κυβέρνησης και ψελλίζει επιμέρους ενστάσεις ίσα για να βραχυκυκλώνει τις πραγματικές αντιστάσεις.
Έτσι φθάνουμε η Κερατέα (όπως κάθε γνήσιος αγώνας) να είναι ηρωική και μόνη της. Να απεικονίζει συμβολικά την κατάσταση όλου του λαού, απέναντι στο «θηρίο» που πάει να τον κατασπαράξει. Να δείχνει, επίσης, ξεκάθαρα την αντίσταση που μπορεί να αναπτυχθεί, όταν υπάρχει ενότητα, απόφαση και συνείδηση.
Το Μνημόνιο ήταν και είναι ένα κατακτητικό σχέδιο, με στόχο τον εξανδραποδισμό του εργαζόμενου λαού και την αποπληρωμή των δανειστών με όποιο τρόπο. Η καταστροφή της χώρας δεν θα είναι μόνο οικονομική, θα είναι καθολική και κυρίως με την κοινωνία ισοπεδωμένη, βομβαρδισμένη. Όλα αυτά και άλλα που συνεπάγονται, δεν έχουν συνειδητοποιηθεί από όσους θα έπρεπε, ενώ σε κάποιους μυρίζουν «εθνικισμό». Ο πολιτικός αγώνας είναι το βασικό όπλο που έχουμε στα χέρια μας. Τώρα –και σταθερά– τα αιτήματα «φύγετε!», να μην κυρωθεί από την Βουλή το σύμφωνο για το ευρώ, να μιλήσει ο λαός, ξανά όλοι στο Σύνταγμα, ο αγώνας συνεχίζεται, είναι εξαιρετικά επίκαιρα, άμεσα, επιτακτικά!
Τα «γενέθλια» του Μνημονίου να γίνουν στιγμή συνειδητοποίησης και εμβάθυνσης της ανάγκης του πολιτικού αγώνα. Να μάθουμε να χειριζόμαστε αυτό το όπλο για να πετύχουμε τον κύριο στόχο μας. Την απαλλαγή της χώρας και του λαού από το Μνημόνιο, την τρόικα και το πολιτικό σύστημα που τα στηρίζει. Για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για το λαό και τη χώρα.
Σχόλια
