Του Κώστα Γκιώνη
Η ώρα των διακοπών έφτασε. Η αγία ελληνική οικογένεια είναι έτοιμη να δραπετεύσει για την καθιερωμένη καλοκαιρινή της έξοδο. Έναν ολόκληρο χρόνο κυλιέται στο βούρκο της απελπισίας της, μετρώντας τσίπικα τα ευρά της δυτικής της εξέλιξης, κάνοντας σκόντο ακόμα και στις ανάσες της για να βουλώσει τρύπες που δεν βουλώνουν με τίποτα, κρύβοντας προβλήματα κι ελλείψεις πίσω από μαραμένα χαμόγελα ή ανάμεσα στις κιτρινισμένες σελίδες παλιών σκονισμένων βιβλίων ξεχασμένων εδώ και χρόνια σε κάποια βιβλιοθήκη-ντεκόρ.
Κι όλα αυτά για μια τόση δα χαραμάδα στον ήλιο, στην ακρογιαλιά και στην ξεγνοιασιά, πριν η κυβέρνηση (διάολος) ξαναχώσει τα κεφάλια μας στην κοπρολίμνη της εργατικής κόλασης που περιχαρής ψήφισε για το καλό μας εν μέσω lockdown. Αλλά και ως το επόμενο εγκλεισμό μας για τους γνωστούς ιατρικούς λόγους, που μάλλον ήρθαν για να μείνουν, επειδή ως φαίνεται αποδίδουν περισσότερο απ’ όλους τους άλλους φόβους. Κι έχει ως πρόσθετο αβαντάζ το πολυπόθητο σπέρμα της διχόνοιας, ίσως το καλύτερο όπλο της εξουσίας.
Εμβολιασμένοι εναντίον ανεμβολίαστων: αυτό είναι το νέο πρότζεκτ. Βγάλτε τα μάτια σας, ξεκατινιαστείτε, σκίστε τα ιμάτια σας, νοιώστε τη μέθεξη του καρφώματος. Ζητήστε μας μια καινούρια Σπιναλόγκα κι εμείς θα σας τη φτιάξουμε ευχαρίστως. Θα χρειαστούν βέβαια πολλές, θέληση να υπάρχει (που υπάρχει) κι όλα θα γίνουν όπως πρέπει: νησιά έχουμε, κι οι εσωτερικοί εχθροί πάντα ήταν οι καλύτεροι. Μ’ αυτούς πορεύθηκε η χώρα μας από τότε που υπάρχει σαν κράτος και μεγαλούργησαν οι πολιτικοί…
Αλέθουν μίσος στη μηχανή του κιμά, πλάθοντας εμφυλίους και καταστροφές, στρώνοντας το εορταστικό τραπέζι για τα μελλοντικά δείπνα αυτών και των επιγόνων τους. Το γεύμα είμαστε εμείς, αλλά τίποτα δεν χορταίνει την πείνα τους. Το δικό τους καλό είναι η δική μας καταστροφή. Ποτέ τα συμφέροντά μας δεν βρέθηκαν στον ίδιο χώρο με τα δικά τους. Ποτέ δεν αντιληφθήκαμε ότι θα ήταν άχρηστοι χωρίς τη δική μας βοήθεια.
Οι ήλιοι, δανεικοί κι αυτοί, θα συνεχίσουν να ανεβοκατεβαίνουν λαμπροί και παιχνιδιάρικοι, δίνοντας πρωτίστως ενέργεια στους καταχτητές μας. Κι εμείς θα περιμένουμε διακαώς αυτό που έλεγε κάποιος που δεν θυμάμαι… «το σπέρμα μιας άποψης κινείται αέναο στον κόλπο της φαντασίας σας και κάπου, κάποτε, ένας τυχαίος οργασμός θα το γονιμοποιήσει»… κι όταν αυτή η φαντασία επιτέλους αποκτήσει σάρκα και οστά, τότε δεν θα απαιτήσουμε πολλά. Θα τα θέλουμε όλα, γιατί απλά όλα μας ανήκουν…
ΥΓ: Ave Caesar, morituri te salutant!. Δηλαδή… χαίρε Καίσαρ, εμείς που θα σφαγούμε σαν τα τραγιά σ’ αποχαιρετούμε!
* Με αυτόν τον υπότιτλο κυκλοφορούσε στα τέλη του 19ου αιώνα η La Plebe, μία από τις πρώτες σοσιαλιστικές εφημερίδες στην Ιταλία.
