«Πρώτη φορά ρήξη» υποσχέθηκε το ΜέΡΑ25 και ο Γιάννης Βαρουφάκης και είδε τα εκλογικά του ποσοστά να μειώνονται στο 2,63% από 3,44% το 2019. Το ΜέΡΑ25 δεν κατάφερε να αποφύγει τη λογική συμπληρωματικής δύναμης στον ΣΥΡΙΖΑ και πιστώθηκε και αυτός μερίδιο της δικής του ήττας. Ως τέτοια παρουσιαζόταν από τα ΜΜΕ και την προπαγάνδα της Δεξιάς που τρομοκρατούσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜέΡΑ25 θα μας ξαναοδηγήσουν σε μέρες capital control με τη «Δήμητρα» κ.λπ. Ως τέτοια παρουσιαζόταν από τον ΣΥΡΙΖΑ που έβλεπε έναν σύμμαχο στην «προοδευτική διακυβέρνηση». Αλλά και το ίδιο το ΜέΡΑ25, παρά το κατά καιρούς καινοτόμο και φρέσκο προφίλ που θέλησε να προβάλει, επέλεξε για τον εαυτό του συμπληρωματικό ρόλο προβάλλοντας ως κεντρική επιλογή και πρόταση την προγραμματική σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων (με πρόσκληση προς τον ίδιο τον Τσίπρα) και ξανασερβίροντας ως ριζοσπαστικό πρόγραμμα τη σύνθεση των τεχνοκρατικών οικονομικών προτάσεων από πλευράς Βαρουφάκη με την αισθητική του παλιού αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ από πλευράς της Λαϊκής Ενότητας.
Την ίδια στιγμή η μετεκλογική δήλωση του Γ. Βαρουφάκη, για «ορμπανοποίηση» και «ερντογανοποίηση» της Ελλάδας, δείχνει πως δεν γίνεται καμιά προσπάθεια από την ηγεσία του ΜέΡΑ25 να διαβαστούν οι πραγματικοί όροι και οι τάσεις που διαμορφώνονται στη χώρα αλλά αναπαράγονται τα εύκολα και τα επικοινωνιακά σχήματα. Η επιμονή στην ίδια ρότα, η αδυναμία να αντιληφθούν πως ο κύκλος του αντιμνημονιακού κινήματος έκλεισε με την συνθηκολόγηση του 2015 αλλά και απουσία οποιασδήποτε οπτικής για σημαντικά θέματα (βλ απαντήσεις Γ. Βαρουφάκη για τον κίνδυνο της τουρκικής επιθετικότητας στο προεκλογικό ντιμπέιτ) ή οι αντιφατικές απόψεις για άλλα (π.χ. στάση στην πανδημία, απόψεις για την Πράσινη Ανάπτυξη κ.ά.) εξηγούν εν πολλοίς γιατί ο εν λόγω σχηματισμός αντιμετωπίζεται με καχυποψία από ευρύτατα κομμάτια της κοινωνίας.
Τώρα ως γραμμή διάσωσης επανέρχεται το «να μπουν πολλά κόμματα στη βουλή» για να κόψουν έδρες από τον αυτοδύναμο Κ. Μητσοτάκη, βάζοντας στη βουλή φωνές πέραν του «συστημικού» ΣΥΡΙΖΑ. Πάλι επιστρατεύεται η πολιτική άλγεβρα και όχι οι πραγματικές πολιτικές θέσεις και στόχοι, χωρίς κανένα νοιάξιμο για την οικοδόμηση ουσιαστικών προϋποθέσεων και όρων για μια διαφορετική πορεία της χώρας.
Μ.Α.
