Του Κώστα Ανδριανόπουλου.
Κατακαλόκαιρο, χαλάρωση, οι ειδήσεις αραιώνουν, οι πολιτικές εξελίξεις επιβραδύνονται. Ευκαιρία για την κυβέρνηση να καθορίσει απρόσκοπτα, σχεδόν μονομερώς, την πολιτική ατζέντα σε πλαίσια ευνοϊκά για την ίδια, «παίζοντας» ανασχηματισμό. Δηλαδή, ενορχηστρώνοντας μία κατευθυνόμενη επικοινωνιακή πρωτοβουλία με επίκεντρο το ΠΑΣΟΚ, τον εσωτερικό του κόσμο, τα στελέχη του.
Τα τηλε-παράθυρα, οι μαϊντανοί της πολιτικολογίας ανέλαβαν καθήκοντα σε θέματα οικεία. Ωραιοποίηση, εξαγορασμένη προβολή, οργανωμένη συγκάλυψη των προβλημάτων. Ένα μήνα τώρα παίζεται το ίδιο βιολί και παρ’ όλα αυτά η γενική αδιαφορία και η έλλειψη προσμονής ματαιώνει το σκηνικό κι εξαναγκάζει σ’ αναβολές. Γιατί ποτέ άλλοτε τα πρόσωπα δεν είχαν τόσο δευτερεύοντα ρόλο και γιατί δεν υπάρχει καμία πιθανότητα πολιτικών επαναπροσδιορισμών. Έτσι κι αλλιώς η χώρα από αλλού κυβερνάται.
Παρά τις δυσκολίες η κυβέρνηση επιμένει. Ο ανασχηματισμός είναι μέρος της πασοκικής ανασύνταξης, η οποία επιχειρείται το τελευταίο διάστημα. Την ανασύνταξη επιτρέπουν πάνω απ’ όλα οι πολιτικές ισορροπίες (σε παραλυτική αδυναμία η Ν.Δ., σε περιθωριοποίηση-διάλυση η Αριστερά, ενώ η κοινωνία παρότι βράζει από οργή διατηρείται… ήσυχη), αλλά και η κοινή πεποίθηση ότι υπάρχουν κοινωνικές προτεραιότητες των οποίων η εξυπηρέτηση θ’ απαιτούσε μια ανασυγκρότηση του κράτους, τέτοια που δεν εμποδίζεται καταρχήν από το Μνημόνιο και το ΔΝΤ. Δηλαδή, το αναγκαίο συμμάζεμα όπως το διατυπώνει απλά ο κόσμος, το οποίο όμως για να πραγματωθεί σ’ ένα πρώτο οριακό έστω επίπεδο έχει τις δικές του σύνθετες δυσκολίες, όπως μας θυμίζει η παταγώδης αποτυχία της καραμανλικής επανίδρυσης του κράτους. Έτσι κι αλλιώς, όμως, η ανασυγκρότηση του κράτους δεν είναι στοιχείο της πολιτικής του Γ. Παπανδρέου. Δεν υπάρχουν ούτε στοχεύσεις, ούτε πρόσωπα και ρόλοι περί αυτό. Τα πράγματα θα επικεντρωθούν γύρω από τους φοροφυγάδες και τη διαφθορά. Αυτά αναγορεύει το ΠΑΣΟΚ ως επίδικα πεδία, για την αξιολόγηση της κυβερνητικής-κρατικής αποτελεσματικότητας, ενεργοποιώντας τις γνωστές συνταγές καυχησιολογίας γύρω από το ασήμαντο.
Έτσι τα δεδομένα του ανασχηματισμού περιορίζονται σε ασκήσεις γύρω από την τόνωση της εκλογικής του βάσης, όπου το ΠΑΣΟΚ αναμετράται με δύο κατηγορίες βασικών προβλημάτων:
Πρώτον, η κατάρρευση της παραδοσιακής εκλογικής πελατείας του ΠΑΣΟΚ, αγγίζει πλέον τον σκληρό πυρήνα των ποσοστών του.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι διαρραγείσες σχέσεις εκπροσώπησης και η συνακόλουθη κυβερνητική απονομιμοποίηση έχουν αγγίξει και τους διαχρονικά πιστούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, καθιστώντας αναποτελεσματικές και μετέωρες τις συγκολλητικές πραχτικές του παρελθόντος.
Δεύτερον, η ανάγκη να στηριχτεί το τμήμα εκείνο της κοινής γνώμης που αποδέχεται οριακά την κυβερνητική πολιτική, γιατί βλέπει να γίνεται μια ειλικρινής προσπάθεια, γιατί τα μέτρα είναι σκληρά πλην όμως αναγκαία κ.λπ. Το τμήμα αυτό της κοινής γνώμης, πολλαπλά χρήσιμο για την κυβέρνηση τόσο για την πολιτική του συμπεριφορά όσο και για την ιδεολογία του, αποτελείται κυρίως από μεσοστρώματα. Το φθινόπωρο θα βρεθεί αντιμέτωπο με την οικονομική του συρρίκνωση, εξαιτίας μιας πολιτικής που και το ίδιο υποστηρίζει. Πρέπει, λοιπόν, να βρεθούν τα πρόσωπα εκείνα που είναι ικανά να χρυσώσουν το χάπι, να κολακέψουν, να αποκοιμίσουν και να διαχειριστούν την εκμηδένιση αυτών των ανθρώπων. Κατά τ’ άλλα ο επαγγελλόμενος ανασχηματισμός συνοδεύεται από τα συνηθισμένα.
Διαγκωνισμοί στελεχών, αναγκαίες ισορροπίες, παιχνίδια των ΜΜΕ. Υπάρχουν πάντα σχέδια του Γ. Παπανδρέου για τη δημιουργία ενός πανίσχυρου εξωθεσμικού μηχανισμού που θα ελέγχει και θα υποκαθιστά τους υπουργούς, υποβιβάζοντάς τους τελεσίδικα σε δεύτερη μοίρα (η δημιουργία του οβάλ γραφείου). Υπάρχουν ακόμα οι αμερικανόπνευστοι κονδυλοφόροι που επισημαίνουν πόσο καταστροφικό θα ήταν για τη χώρα το να μην αναβαθμιστεί σε υπουργό Εξωτερικών ο κ. Δρούτσας κ.λπ.
Σε τέτοιες συνθήκες ακόμα και οι ευελπιστούντες κρατάνε μικρό καλάθι.
