Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Την περασμένη εβδομάδα απλήρωτοι εργαζόμενοι των Eκδόσεων Λυμπέρη επισκέφθηκαν τη γειτονιά του πρώην εκδότη τους. Κόλλησαν αφίσες, μοίρασαν έντυπο ενημερωτικό υλικό στην Κηφισιά ενημερώνοντας πως ο Λυμπέρης τους χρωστάει.
Αλλά κυκλοφορεί ελεύθερος, όπως και τόσοι άλλοι πριν από αυτόν, που βγαίνουν μάλιστα και συζητάνε on air τα προβλήματά τους σε κανάλια ή sites με το κράτος, την κυβέρνηση, με τους αρμόδιους και πολιτικά κολλητούς τους να παρακολουθούν αμέτοχοι και ανεύθυνοι τα οικονομικά εγκλήματά τους.
Ο Αντώνης Λυμπέρης βούλιαξε την εταιρία, άφησε απλήρωτο το Δημόσιο και τις Τράπεζες, «έσωσε» όμως για την οικογένεια μέσω άλλης εταιρίας έναν όροφο του κτιρίου της εκδοτικής εταιρείας, μετέφερε τη σύζυγό του ως σύμβουλο σε άλλη εκδοτική πρώην εκδότη ανταγωνιστή του, εξήλθε από τη μετοχική σύνθεση του πρακτορείου «Άργος» με την πολύτιμη βοήθεια των συναδέλφων του εκδοτών.
Τα ασφαλιστικά ταμεία, ως άλλοι στρουθοκάμηλοι, δεν βλέπουν τρόπο να διεκδικήσουν τα οφειλόμενα, οι τράπεζες θα κατάσχουν το κτίριο και ό,τι άλλο βρεθεί. Ο εκδότης, ως φυσικό πρόσωπο, σώζεται και συνεχίζει την εκδοτική του δράση από άλλο, φτωχότερο, μετερίζι.
Την περασμένη εβδομάδα πρώην εργαζόμενοι του Αδέσμευτου Τύπου κέρδισαν μια ακόμη απόφαση αγωγής και μήνυσης κατά του Δημήτρη Ρίζου με απόφαση φυλάκισης και επιβολής προστίμου. Άλλη μια απόφαση χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, πέραν της ηθικής ικανοποίησης. Οι εργαζόμενοι του Αδέσμευτου παραμένουν απλήρωτοι, άνεργοι, χωρίς αποζημιώσεις και καταγγέλλουν τον πρώην εκδότη ως «ψεύτη», «υποκριτή», «ανήθικο». Ο Δ. Ρίζος βούλιαξε, επίσης, την εκδοτική εταιρία, άφησε στο κενό τα χρέη σε ασφαλιστικούς οργανισμούς, Δημόσιο, εργαζόμενους. Ο ίδιος κατάφερε με ένα κολπάκι από τα τόσα που προσφέρει η θεσμική επιχειρηματική φαρέτρα, να μεταβιβάσει τον τίτλο της εφημερίδας, βρήκε δουλειά ως αρθρογράφος και συνεχίζει να πουλάει δημοσιολογία μέσα από τον Ελεύθερο Τύπο. Κατάφερε κι αυτός να σωθεί.
Είχε προηγηθεί ο Πέτρος Κωστόπουλος (Εκδόσεις ΙΜΑΚΟ), ο Αιμίλιος Λιάτσος (Παρασκευή&13), ο Σεραφείμ Κοτρώτσος (Αποκαλύψεις), ο Κώστας Σαραντόπουλος (Απογευματινή). Άλλοι πάλι όχι μόνο φέσωσαν εργαζόμενους, τράπεζες και Δημόσιο, αλλά συνεχίζουν να εκδίδουν εφημερίδες (Μάνια Τεγοπούλου, Γιώργος Κουρής) ή απλά διευκολύνθηκαν παντοιοτρόπως για να γλιτώσουν τις ευθύνες τους. (Πέτρος Κυριακίδης, Μιχάλης Ανδρουλιδάκης).
Στη γενικότερη εικόνα είναι σαν όλοι οι χρεοκοπημένοι εκδότες να μετέχουν σε ένα καλά οργανωμένο «σωματείο» το οποίο προστατεύεται από το Δημόσιο και τους φορείς του κάθε μορφής. Αλλά και από τους συναδέλφους τους εκδότες οι οποίοι τους προσφέρουν προσωπική ασυλία και προστασία. Επιπλέον, αποσιωπούν την είδηση για την κατάρρευση των εταιριών τους, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο και τη θεσμική ασυλία που χρειάζονται.
Η οικονομική δολοφονία στο χώρο των Μedia δεν έχει θύματα μόνο τους εργαζόμενους που οδηγούνται κατά εκατοντάδες στην εξαθλίωση της μνημονιακής ισοπέδωσης δικαιωμάτων. Θύμα είναι τα ασφαλιστικά ταμεία, το Δημόσιο, ακόμη κι αυτές οι τράπεζες που δάνειζαν σωρηδόν τις χρεοκοπημένες σήμερα, εκδοτικές εταιρίες με εγγύηση τη φιλία, γνωριμία και συμμετοχή στα λαμπερά πάρτι των εκδοτών. Τόσο το Δημόσιο, οι ασφαλιστικοί οργανισμοί όσο και οι τράπεζες θα μπορούσαν, αν ήθελαν, να πάρουν πίσω τα χρωστούμενα. Σε αντίθεση με τους εργαζόμενους που μόνο τους όπλο είναι η κινητοποίηση πριν από τα λουκέτα και οι δικαστικές προσφυγές μετά τα λουκέτα, οι παραπάνω έχουν τη δυνατότητα να απαιτήσουν τα χρωστούμενα.
Δεν το θέλουν, γι’ αυτό και το «σωματείο των χρεοκοπημένων» συνεχίζει να περνά καλά, να βρίσκεται σε θέσεις, να πληρώνεται. Κυρίως συνεχίζει να το παίζει προπαγανδιστής, διαμεσολαβητής μιντιακής εξουσίας και να σηκώνει το δάχτυλο ενάντια στην κοινωνία και τους εργαζόμενους.
