Ο Κυριάκος Πιερρακάκης, ο υπουργός Παιδείας –που νομίζει ότι το υπουργείο θα είναι ψηφιοποιημένο ΚΕΠ και τίποτα περισσότερο– δήλωσε, σε συνέδριο που διοργάνωσε το ΜΙΤ στην Αθήνα (17-18/1/2024) σε συνεργασία με την εφημερίδα Καθημερινή: «Η ζωή τριών φάσεων με τον παραδοσιακό διαχωρισμό μεταξύ μάθησης, εργασίας και συνταξιοδότησης έχει τελειώσει». Στηρίζει δε αυτήν τη «θέση» στο ρόλο που έχουν οι «αναδυόμενες τεχνολογίες», λέγοντας: «Το εκπαιδευτικό τοπίο αλλάζει σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης… η τεχνολογία είναι ο νούμερο ένα επιταχυντής». Τη σημασία του «τελειώματος» της «ζωής 3 φάσεων» θα την σχολιάσουμε στη συνέχεια.
Ο διευθυντής της Καθημερινής κ. Παπαχελάς, σε επιφυλλίδα του της 31/1/2024 με τίτλο «Εύλογες απορίες», αναφέρει πως ο «πιστός σύμμαχος» (η Ελλάδα απέναντι στην Αμερική) μπορεί πλέον να θεωρηθεί ως «αγκιστρωμένο ψάρι». Διαπίστωση μεγάλης σημασίας, που δείχνει πραγματικές καταστάσεις: το πώς η χώρα έχει χάσει κάθε ίχνος κυριαρχίας και χρησιμοποιείται ως «αγκιστρωμένο ψάρι». Αναφέρει συγκεκριμένα ο κ. Παπαχελάς τα ακόλουθα:
«Οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις περνούν και θα περνούν πάντοτε μέσα από την Άγκυρα. Όσο και αν κάποιοι θέλουν να εξωραΐσουν την πραγματικότητα, αυτή είναι η αλήθεια. Τελευταίο παράδειγμα το πώς η Ουάσιγκτον καθυστερούσε την αποδοχή του ελληνικού αιτήματος για την αγορά των F-35 μέχρι την τελευταία στιγμή, γιατί ήθελε να γίνει μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας για τα F-16 με την Τουρκία.
Πρέπει όμως να έχουμε στο μυαλό μας και κάτι ακόμη. Μια σημαντική μερίδα των ανθρώπων που λαμβάνουν τις αποφάσεις στην αμερικανική πρωτεύουσα είναι φανατικοί οπαδοί της άποψης πως οι ΗΠΑ δεν πρέπει να κάνουν τίποτα που μπορεί να κλονίσει τις σχέσεις τους με την Άγκυρα… Και γενικά, είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν την Τουρκία, ό,τι και αν κάνει… Η ελληνική κυβέρνηση πήρε ένα σοβαρό, πιθανώς και υπερβολικό, ρίσκο στηρίζοντας την Ουκρανία απέναντι στη Ρωσία με κάθε τρόπο. Πουθενά δεν στέκεται σε δύο βάρκες, ούτε στη Μέση Ανατολή ούτε αλλού. Έδωσε επίσης το δικαίωμα στις ΗΠΑ να δημιουργήσουν στρατιωτικές βάσεις σε ελληνικό έδαφος. Η Ελλάδα πήρε ασφαλώς κάποια ανταλλάγματα με τη μορφή πλεονάζοντος υλικού, αλλά τα F-35 δεν μπορούν να θεωρηθούν “αντάλλαγμα”, γιατί θα πληρωθούν ακριβά.
Οι χειρισμοί της κυβέρνησης Μπάιντεν έναντι της Ελλάδος και της Τουρκίας δημιουργούν αμφιβολίες σε έμπειρους διπλωμάτες και αναλυτές. Για το αν ο “πιστός” σύμμαχος διατρέχει τον κίνδυνο να θεωρηθεί “αγκιστρωμένο ψάρι”».
Το «αγκιστρωμένο ψάρι»
Η διαπίστωση για «αγκιστρωμένο ψάρι» έρχεται σε μια στιγμή που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τη συμφωνία με τις ΗΠΑ για τα F-35, συν το μαγείρεμα μιας παραγγελίας αμερικανικών σκαφών που χαρακτηρίζονται ως «αλουμινότρατες», είναι δηλαδή εντελώς ακατάλληλα για τις ανάγκες του Ναυτικού, κι ενώ έχουν δημιουργηθεί εύλογα ερωτηματικά για το πώς το κόστος των παραγγελιών για τα F-35 ανεβαίνει υπερβολικά, κατά 2,5 δισεκατομμύρια! Παράλληλα, οι όροι που έχουν θέσει οι Αμερικανοί στο «αγκιστρωμένο ψάρι» είναι σαφείς: Για να προχωρήσει οποιαδήποτε συμφωνία και παραλαβή πρέπει να παραδοθεί στην Ουκρανία όλος ο οπλισμός ρωσικής προέλευσης, και ιδίως οι S300! Ακόμα, όπως τονίζουν στρατιωτικοί αναλυτές, τα F-35 δεν θα φέρουν όλον τον οπλισμό, και οι ΗΠΑ διατηρούν την τεχνική δυνατότητα να μπλοκάρουν τη λειτουργία τους… Ο κ. Παπαχελάς, που γνωρίζει πώς λειτουργούν τα πράγματα, συνδέει όλες αυτές τις εξελίξεις με το επίπεδο των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας και δείχνει, ακόμα και για όποιον δεν θέλει να βλέπει, ότι η Τουρκία θα ικανοποιηθεί σε ό,τι διεκδικεί. Δηλαδή ότι έχει μια προτεραιότητα στην αμερικάνικη ατζέντα.
Ακόμα, ο Μητσοτάκης θα πάει στην Άγκυρα τον Μάιο, όταν θα έχουν εν πολλοίς δρομολογηθεί συμφωνίες, επαφές, παραγγελίες κι από τις δύο πλευρές. Έτσι κι αλλιώς οι σχέσεις Τουρκίας-Ελλάδας έχουν μπει σε μια τροχιά όπου αργά αλλά σταθερά ικανοποιούνται οι επεκτατικές διεκδικήσεις της Άγκυρας. Η ελληνική πλευρά δεν ασκεί και δεν διεκδικεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ούτε θέτει ζητήματα όπως αυτό της άρσης του casus belli, της αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων της Τουρκίας από την Κύπρο, της αμφισβήτησης των χαρτών που προβάλλει η Τουρκία ως «Γαλάζια Πατρίδα», του τουρκολιβυκού συμφώνου κ.ο.κ. Όλα αυτά (κι άλλα) γίνονται γαργάρα για να μην χαλάσει το καλό κλίμα. Παράλληλα, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα του προχωρήματος μιας οικονομικής δορυφοροποίησης από την Τουρκία σε διάφορους τομείς, ενώ η ιδέα της «συνεκμετάλλευσης»-«συνδιαχείρισης» του Αιγαίου έλκει αρκετά τμήματα των εγχώριων ελίτ.
Πρόσφατα μάλιστα, σε πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ (31/1/2024), υπάρχει με οκτάστηλο τίτλο η είδηση ότι, μετά από ταξίδι του αρχηγού της ΕΥΠ που συναντήθηκε με τον αρχηγό της τουρκικής ΜΙΤ, αποφασίστηκε να γίνονται κοινές περιπολίες σε Αιγαίο και Έβρο για αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών! Μέχρι τώρα γίνονταν κάποιος λόγος περί υβριδικού πολέμου δια της μετανάστευσης, και όσα έγιναν στον Έβρο το 2020 ή τα επεισόδια με τα ψαράδικα δεν είναι τόσο μακρινά… Αλλά είπαμε: ειδύλλιο κατά παραγγελία!
Η έκφραση του Α. Παπαχελά περί «αγκιστρωμένου ψαριού» δίνει μια αρκετά πειστική και περιγραφική εικόνα του πώς μας «παίζουν» οι ΗΠΑ: ως ορμητήριο και ως «οικόπεδο». Στην ουσία, μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε ένα Πουέρτο Ρίκο της Μεσογείου
Πουέρτο Ρίκο της Μεσογείου…
Η έκφραση του Α. Παπαχελά περί «αγκιστρωμένου ψαριού» δίνει μια αρκετά πειστική και περιγραφική εικόνα του πώς μας «παίζουν» οι ΗΠΑ: ως ορμητήριο με λιμάνια, αεροδρόμια, βάσεις και συμπληρωματικό ρόλο στις ανάγκες του πολέμου ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία, ως «οικόπεδο» σε καλή μεριά για τα γεωπολιτικά συμφέροντα, με χειρισμό (ως ένα βαθμό) των ελληνοτουρκικών σχέσεων, και πάντα σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις ανάγκες της λαβωμένης και σε κρίση υπερδύναμης. Στην ουσία, μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε ένα Πουέρτο Ρίκο της Μεσογείου: αυτό το νησί της Καραϊβικής αποκαλείται επισήμως «Μη ενσωματωμένη περιοχή των ΗΠΑ», και βρίσκεται υπό την πολιτική και οικονομική κυριαρχία της Ουάσιγκτον. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από τον κυβερνήτη, ενώ η νομοθετική από την τοπική γερουσία και βουλή. Σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1952, που έγινε δεκτό από το Κογκρέσο των ΗΠΑ, το Πουέρτο Ρίκο είναι «ελεύθερο κράτος ενωμένο με τις ΗΠΑ». Οι κάτοικοί του έχουν την αμερικανική ιθαγένεια, αλλά δεν εκπροσωπούνται στο Κογκρέσο των ΗΠΑ…
Η διαφορά της Ελλάδας με το Πουέρτο Ρίκο βρίσκεται ότι κάποια «φιλέτα» της κυριαρχίας μας ίσως γίνουν «δώρο» προς την επεκτατική Τουρκία εάν και εφόσον αυτό συμφέρει την προώθηση των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας, ή αν κατορθώσει η Τουρκία να επιβάλλει με την οικονομική και στρατιωτική της δύναμη. Για να διασκεδαστούν κάποιες εντυπώσεις, αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια του «αγκιστρωμένου ψαριού», ο κ. Δένδιας πρότεινε (και έγινε δεκτό) να ανατεθεί η επίβλεψη των επιχειρήσεων προστασίας των εμπορικών στόλων στην Ερυθρά Θάλασσα –δηλαδή ο πόλεμος ενάντια στους Χούθι και το κράτος της Υεμένης!– στο αρχηγείο της Λάρισας… Είναι για γέλια, διότι ήδη οι ΗΠΑ και η Αγγλία έχουν σχεδιάσει και υλοποιήσει στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στην Υεμένη, και δεν πρόκειται να αναθέσουν σε κανένα «αρχηγείο Λάρισας» κάποια σοβαρή αρμοδιότητα. Απλά η Ελλάδα οφείλει να στείλει τη φρεγάτα (θυμηθείτε πόσες παραιτήσεις στρατιωτικών έχουν γίνει πρόσφατα) και να εμπλακεί σε μια περιπέτεια και έναν πόλεμο που δεν μας αφορά. Δηλαδή προσθέτουμε εχθρούς σε ολόκληρη την περιοχή και εμπλεκόμαστε άμεσα στην αμερικανοΝΑΤΟϊκή μηχανή πολέμου σε όλα τα μέτωπα.
Επειδή πολλά λέγονται για την Ευρώπη και τον ρόλο της, θα λέγαμε ότι «αναζητείται η Ευρώπη». Σαν να έχει εξαφανιστεί, σαν να έχει κονιορτοποιηθεί: στην τελευταία σύνοδο αποφασίστηκε η οικονομική και στρατιωτική στήριξη της Ουκρανίας, μετά από παραγγελιά των ΗΠΑ να αναλάβουν οι ευρωπαϊκές χώρες το βάρος και το κόστος του χαμένου πολέμου. Κι αυτές υπάκουσαν χωρίς πολλά-πολλά. Ακόμα και ο σκληρός Όρμπαν ψήφισε την ομόφωνη απόφαση, επειδή γοητεύθηκε από την Ιταλίδα Μελόνι. Άλλος ένας άγριος λύκος που έγινε ΝΑΤΟϊκό αρνάκι… Φυσικά υπέρ ψήφισε και το «αγκιστρωμένο ψάρι», προσωποποιημένο από τον κ. Μητσοτάκη.
Τέλος, οι τρεις φάσεις της ζωής
Ο κ. Πιερρακάκης δεν έχει πρωτότυπη σκέψη. Μας μεταδίδει τα paper που επεξεργάζονται οι λίντερ της ψηφιακής μετάβασης, δηλαδή μεγάλοι κολοσσοί και πλατφόρμες. Το πολιτικό προσωπικό έχει χρεωθεί την υλοποίηση και διαφήμιση των νέων τεχνολογικών επιτευγμάτων, που παρουσιάζονται ως ουδέτερα, ως φιλικά για τον άνθρωπο και το περιβάλλον, ως επιταχυντές μιας κοινωνίας χωρίς ανισότητες και εκμετάλλευση, κυρίως στο βασίλειο των ατομικών δικαιωμάτων. Των πολύ ατομικών δικαιωμάτων…
Ο κ. Πιερρακάκης με τη δήλωσή του λέει όμως μια αλήθεια: Η κοινωνία που βασιζόταν πρώτον στη μαζική εκπαίδευση, κυρίως δημόσια, δεύτερον στην εργασία με ορισμένες κατοχυρωμένες μισθωτές σχέσεις και συνοδευόμενη από ένα σύστημα κοινωνικής προστασίας, και τρίτον, μετά από 40 χρόνια δουλειάς, σε ένα καθεστώς συνταξιοδότησης (αυτό το ας το πούμε «κοινωνικό συμβόλαιο» που κράτησε μερικές δεκαετίας και στη συνέχεια τέθηκε σε αμφισβήτηση από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και την απορρύθμιση που έφεραν), τώρα έχει τελειώσει. Τελείωσε! Κρύβει ο κ. Πιερρακάκης τις αιτίες του τέλους, κρύβει πως πάντα οι κοινωνικές σχέσεις ήταν αποτέλεσμα ενός συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στους βασικούς πόλους της καπιταλιστικής κοινωνίας. Θεωρεί ότι τώρα η τεχνολογία, ως μέγιστος επιταχυντής, θα λύσει όλα τα ζητήματα.
Ο τεχνολογικός ντετερμινισμός είναι η νέα απόλυτη αλήθεια, είναι η νέα θρησκεία, είναι το σύγχρονο ναρκωτικό που θα υπερβεί όλες τις αντιθέσεις και θα οδηγήσει σε μια νέα κοινωνία. Ή μάλλον σε ένα τοπίο όπου δεν θα υπάρχει κοινωνία, αλλά κάτι άλλο. Πρόκειται για τη «γυμνή μετάβαση» που επιβάλλει ο ψηφιακός καπιταλισμός, αδιαφορώντας για την εκπαίδευση, την εργασία, τις συντάξεις. Αυτά όλα ανατινάζονται, και τη θέση τους παίρνουν νέες μορφές συγκρότησης, νέες νόρμες, νέοι κανόνες και ρυθμίσεις που δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο από μεριάς της κοινωνίας. Αυτά συμβαίνουν σε ένα περιβάλλον που όλα αποφασίζονται και προωθούνται από υπερεθνικούς κολοσσούς (οι οποίοι έχουν «πατρίδα»), ξεπερνώντας όλες τις μπαριέρες (σύνορα/εμπόδια) που έθεταν τα Συντάγματα, οι εθνοκρατικές συγκροτήσεις, οι διεθνείς διακηρύξεις και οργανισμοί, οθι βιοηθικοί κανόνες κ.λπ. Οτιδήποτε δηλαδή μπορεί να έθετε περιορισμούς στην κίνηση του κεφαλαίου.
Βασική στόχευση είναι από τη μια η τηλεργασία και από την άλλη η τηλεκπαίδευση. Τον καιρό της πανδημίας έγιναν τεράστιοι πειραματισμοί σε αυτούς τους τομείς, και μονιμοποιήθηκαν πολλές διαδικασίες που τότε περιγράφονταν σαν έκτακτες καταστάσεις…
Όσοι μπορείτε κι όσοι χωράτε
Δεν υπάρχει καμία πτυχή της σύγχρονης ζωής που να μην διαταράσσεται από τις συντελούμενες βαθιές αναδιαρθρώσεις, οι οποίες φέρουν σε όλες τις φάσεις τους το στίγμα της κυριαρχίας των δυνάμεων του κεφαλαίου, των «αγορών». Επομένως η ρήση του κ. Πιερρακάκη υπενθυμίζει πως πρέπει να ξεχάσουμε το τι σήμαινε ζωή. Καλωσορίσατε, όσοι μπορείτε, όσοι χωράτε (γιατί δεν μπορείτε όλοι και δεν χωράτε όλοι) στο βασίλειο της νέας εποχής. Της εποχής που οι αλγόριθμοι και η Τεχνητή Νοημοσύνη θα λύσουν τα προβλήματα. Για όσους δεν μπορείτε, για τους υπεράριθμους, έχουμε «επιδόματα». Κάτι σαν χάπια για να είστε ήρεμοι και να μην έχετε ακραίες αντιδράσεις. Αν χρειαστεί, έχουμε και μηχανισμούς καταστολής. Ίσως φτιάξουμε και «πάρκα αναψυχής απείθαρχων» κοντά στις ιδιωτικές φυλακές. Πάντως από παντού θα αναβλύζει κέρδος!
Πρόσφατα τα ΜΜΕ άρχισαν μια εκστρατεία πως όποιος χάνεται π.χ. σε ένα βουνό, ή εγκλωβίζεται σε έναν γκρεμό, και καταβληθούν προσπάθειες για να σωθεί ή να βρει τον δρόμο του, πρέπει να πληρώνει το ανάλογο κόστος. Τα ίδια είχαν πει «δημοσιογράφοι» και την περίοδο την πανδημίας: πως όσοι νοσηλεύτηκαν πρέπει να πληρώσουν από την τσέπη τους τα έξοδα. Το τέλος της ζωής 3 φάσεων έχει και τέτοιες συνέπειες… Δυστυχώς για αυτά τα θέματα η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως. Ίσα-ίσα, ο ψηφιακός καπιταλισμός στοχεύει να εμπεδώσει το «τέλος» των 3 φάσεων προς όφελος της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας: δηλαδή αυτού που κάποια «ανεύθυνα» κινήματα αποκαλούν «το 1% που κυβερνά τον κόσμο»…
Ο Πιερρακάκης είναι υπουργός της Παιδείας…
Ο κ. Πιερρακάκης, μετά από μια θητεία που θεωρήθηκε πετυχημένη στο Υπουργείο Ψηφιοποίησης και προώθησε όλη την εμβολιαστική καμπάνια με επιτυχία, τώρα έχει αναλάβει τα ηνία της Παιδείας. Βασική στόχευση –στα πλαίσια του ψηφιακού μετασχηματισμού (καπιταλισμού)– είναι από τη μια η τηλεργασία και από την άλλη η τηλεκπαίδευση. Τον καιρό της πανδημίας έγιναν τεράστιοι πειραματισμοί σε αυτούς τους τομείς, και μονιμοποιήθηκαν πολλές διαδικασίες που τότε περιγράφονταν σαν έκτακτες καταστάσεις. Το πολιτικό όφελος για τον ψηφιακό καπιταλισμό, πέρα από τον πιο άμεσο έλεγχο και τη συγκεντροποίηση στοιχείων και δεδομένων, είναι η κατάργηση του Δημόσιου Χώρου, το κυριολεκτικό άδειασμα της Δημοκρατίας, και η απομάκρυνση του Πολίτη από τους υπόλοιπους συμπολίτες. Δηλαδή η κατάργηση και της έννοιας του Πολίτη και της Δημοκρατίας.
Οι καραντίνες, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η αποστασιοποίηση, ο φόβος και ο τρόμος δια των ΜΜΕ, ο έλεγχος ολόκληρων πληθυσμών, ήταν μια τεράστια πρόβα τζενεράλε, ένας μεγάλος προθάλαμος για τη «γυμνή μετάβαση» στον ψηφιακό κόσμο και την κατάργηση των 3 φάσεων της ζωής όπως την ξέραμε. Ο επιστημονισμός και η θεωρία περί ουδέτερης Τεχνο-Επιστημονικής Επανάστασης ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που η Αριστερά σιώπησε και συνέργησε σε όλη την περίοδο της πανδημίας, ενώ ακόμα και τώρα κρατά μια στάση ανόητη απέναντι στο τι επιχειρείται με την τεχνητή νοημοσύνη. Στην ουσία δια του επιστημονισμού έχει αυτο-εγκολπωθεί μέσα στις διαδικασίες του ψηφιακού καπιταλισμού.
…και η τηλεργασία και τηλεκπαίδευση είναι στο τιμόνι
Τώρα έχουμε το εξής παράδοξο: Το κίνημα των φοιτητών θέτει το ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, προωθεί μια κινητοποίηση με μορφή πάλης την κατάληψη, και ταυτόχρονα το ίδιο το πανεπιστήμιο και όλες οι λειτουργίες είναι σε ισχύ μέσω της τηλεκπαίδευσης και των τηλε-εξετάσεων. Οπότε οι μεν του φοιτητικού κινήματος δηλώνουν ευχαριστημένοι και νομίζουν ότι «νικούν» (μαζί και το ΚΚΕ), το δε Πανεπιστήμιο λειτουργεί, κάποιοι φοιτητές (οι περισσότεροι) νομίζουν ότι οι εξετάσεις εξ αποστάσεως είναι ευκολότερες, το υπουργείο (και η κυβέρνηση) ξεδιάντροπα καταργούν με το έτσι θέλω το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ (το Σύνταγμα έχει κουρελιαστεί), ασκώντας τρομοκρατία και προς τους καθηγητές (να εφαρμόσουν οπωσδήποτε την τηλεκπαίδευση και τις τηλε-εξετάσεις, αλλιώς θα υποστούν κυρώσεις και συνέπειες). Και οι φοιτητές νομίζουν ότι είναι κίνημα, αφού συνεχίσουν ορισμένες σχολές τις καταλήψεις, ενώ ταυτόχρονα κλείνουν το μάτι στους συναδέλφους τους να δώσουν εξετάσεις εξ αποστάσεως (για το καλό όλων…).
Η τηλεργασία και η τηλεκπαίδευση στο τιμόνι. Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Και το «κίνημα»; Πέρα βρέχει. Πέρα βρέχει για το «αγκιστρωμένο ψάρι», πέρα βρέχει για τον ψηφιακό καπιταλισμό και τις αναδιαρθρώσεις του σε εργασία, παιδεία, κοινωνία. Πέρα βρέχει για τη χώρα και τις ανάγκες της. Πέρα βρέχει για το μέλλον. Ή μάλλον, εκδηλώνει κάποιο ενδιαφέρον για τις προσεχείς ευρωεκλογές και τα ποσοστά, τις κατεβασιές και άλλα τέτοιας φύσεως. Το «κίνημα» μάλλον δεν θυμάται ότι ο Κλάους Σβαμπ εδώ και 3-4 χρόνια έχει πει ότι στο μέλλον δεν θα χρειαζόμαστε τις εκλογές, αφού οι αλγόριθμοι θα μπορούν να προβλέπουν με ακρίβεια το αποτέλεσμα. Γιατί να ταλαιπωρούμαστε ακόμα και με την επιστολική ή την ηλεκτρονική ψήφο;
