Κι εμείς νιώθουμε λίγο πιο ελεύθεροι!
Μετά και από την 9η συνεχή χρόνια μπορούμε, πλέον, να είμαστε και λίγο περήφανοι. Δίχως αμφιβολία, το Resistance Festival αποτελεί πια έναν σημαντικό θεσμό του διεθνούς κινήματος. Μια διοργάνωση που αναδεικνύει τις αντιστάσεις σε όλο τον κόσμο, που φέρνει σε επαφή κινήματα, αγωνιζόμενους ανθρώπους και εμπειρίες, που επιλέγει μια παγκόσμια ματιά στις εξελίξεις. Μια συνάντηση που καταφέρνει κάθε χρονιά ν’ αποτελεί μια πολιτική παρέμβαση κι ένα μικρό πολιτικό γεγονός για την κλίμακα της χώρας μας.
Το φετινό φεστιβάλ έγινε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Το νιώθουμε μάλλον όλοι μας. Χρειάζεται πια πολύ περισσότερη προσπάθεια, αντοχή και πείσμα για να προχωρήσουν τα πράγματα. Δεν είναι μόνο η καθημερινότητα που έχει ζορίσει αρκετά. Ούτε τα πρακτικά προβλήματα της «τελευταίας στιγμής» που φέτος ήταν περισσότερα από ποτέ. Είναι και αυτή η μεταβατική φάση που πρέπει ξανά να εφεύρουμε μια ελπίδα, μια έμπνευση, να κατανοήσουμε το ποιοι είμαστε και γιατί αξίζει να παλέψουμε. Πράγμα καθόλου εύκολο. Διεργασία που απαιτεί εκτός των άλλων πολλή «συντροφικότητα» και πολύ «μαζί». Κι από αυτά είχαμε και φέτος μπόλικα. Χωρίς τη συγκινητική -ναι, εδώ κολλάει η λέξη!- προσφορά εκατοντάδων ανθρώπων, τη δημιουργική αλλά και κοπιαστική εργασία για την προετοιμασία και την πραγματοποίηση του φεστιβάλ, χωρίς μια μεγάλη αποφασιστικότητα, δε θα καταφέρναμε τίποτα.
Πάνω από 45 άνθρωποι και από 12 χώρες συμμετείχαν στη φετινή συνάντηση: Αργεντινή, Χώρα των Βάσκων, Καταλονία, Τουρκία, Γαλλία, Κουρδιστάν, Ιταλία, Πουέρτο Ρίκο, Νορβηγία, Παλαιστίνη, Βενεζουέλα, Γερμανία. Στo πλαίσιo του τριήμερου έγιναν πολλές συναντήσεις και επαφές, ανταλλάχτηκαν ενημερώσεις, «γνωρίστηκαν» αντιπροσωπείες και συλλογικότητες. Μεγάλο ήταν όμως και το ενδιαφέρον των ξένων για την κατάσταση στη χώρα μας. Όπως και κάθε άλλη χρονιά, έγινε αναλυτική ενημέρωση από τους συντρόφους του Δρόμου, απαντήθηκαν ερωτήσεις και λύθηκαν απορίες.
Τι χρωμάτισε, όμως, το φετινό Resistance; Σίγουρα ήταν ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού. Και μόνο η παρουσία της Λέιλα Χάλεντ, ο μετρημένος λόγος της, οι σαφείς «προειδοποιήσεις» της για τις σχέσεις Ελλάδας και Ισραήλ, αλλά και η σεμνή μα δυνατή φιγούρα ενός ανθρώπου αφοσιωμένου ολοκληρωτικά σε μια υπόθεση. Έπειτα, οι εξελίξεις στην Τουρκία και ο ανυποχώρητος αγώνας του κουρδικού και τουρκικού λαού ενάντια στο καθεστώς. Τα ανοιχτά και κρίσιμα ζητήματα στη μετά-Τσάβες περίοδο στη Βενεζουέλα αλλά και γενικότερα στη Λατινική Αμερική. Το Nuit Debout και η κοινωνική αναταραχή στη Γαλλία. Το Brexit που απασχόλησε το σύνολο σχεδόν των συζητήσεων. Η «ελληνική» εκδήλωση με το θέμα που εδώ και μερικούς μήνες ανοίξαμε από τις στήλες του Δρόμου: Τι λείπει και τι χρειαζόμαστε στη χώρα μας. Μα και κάτι τελευταίο για το οποίο όχι μόνο νιώθουμε μια επιπλέον χαρά αλλά το κρατάμε και ως ένα μικρό μάθημα. Την κυρίαρχη παρουσία των γυναικών, του «μισού του ουρανού» στις κεντρικές εκδηλώσεις του φεστιβάλ και ειδικά την πρώτη μέρα. Σε αυτό το φύλλο, λοιπόν, ξεκινάμε δημοσιεύοντας τις τοποθετήσεις τους.
Ο Δρόμος κατάφερε να διοργανώσει ένα ακόμα Resistance Festival. Πήραμε μια μεγάλη ανάσα, πειστήκαμε λίγο παραπάνω ότι κάτι καλό προσφέρουμε, δοκιμάσαμε τις αντοχές μας. Δεν είμαστε λοιπόν «απλά» 32 σελίδες, ούτε μια μικρή συντακτική επιτροπή. Είμαστε οι εκατοντάδες άνθρωποι που βρίσκουν θέση και ρόλο σε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες. Ένα ανοιχτό εγχείρημα που με νύχια και με δόντια θα το κάνουμε καλύτερο. Καλή μας συνέχεια! Ελεύθεροι λαοί σε ελεύθερες χώρες!
Λέιλα Χάλεντ «Μην υποστέλλετε τη σημαία. Διαδηλώστε με πάθος!» (Δείτε βίντεο)
Φιγκέν Γιουκσέκνταγ: Οι λαοί που είναι ελεύθεροι θα πρέπει να αγκαλιάζονται, να είναι αλληλέγγυοι
Φαρίντ Φερνάντεζ: Oι λαοί παλεύουν καθημερινά για την ελευθερία τους
