Σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες για μια άλλη κοινωνία. Του Σωκράτη Μαντζουράνη.
Μου προκαλεί μεγάλο θαυμασμό, η δογματικά ταξική στοχοπροσήλωση του συστήματος, η μεθοδικότητα και η εμμονή του στην περιφρούρηση της οικονομικής, ιδεολογικής και πολιτικής εξουσίας του, οι προσπάθειες και οι εναλλακτικές λύσεις προκειμένου να διαφυλάξει και να ισχυροποιήσει αυτήν την εξουσία.
Με αφορμή την «κρίση» κατάφερε, π.χ. στη χώρα μας, να αποδομήσει πλήρως τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, να διαλύσει κάθε μέτρο κοινωνικής προστασίας, να εξαρθρώσει οτιδήποτε δημόσιο, να ενισχύσει τα ταξικά χαρακτηριστικά του κράτους και της αστικής δημοκρατίας.
Και όλα αυτά στο όνομα της κοινωνίας, για τη σωτηρία της πατρίδας και τον εκσυγχρονισμό των θεσμών.
Τη στιγμή που οι πάντες -της λογικής και της πραγματικότητας συμπεριλαμβανομένων- φωνάζουν πως η μνημονιακή πολιτική μας οδηγεί στην καταστροφή, το σύστημα τη συνεχίζει γιατί απλά δεν είναι το «χρέος» η πρώτη του έγνοια.
Η επιβίωση του και η επιβολή καλύτερων κοινωνικών, οικονομικών και ιδεολογικών όρων για την μακροπρόθεσμη ενδυνάμωσή του είναι το κύριο μέλημα του.
Σε τέτοιες στιγμές-σταθμούς, η Αριστερά αντικειμενικά αναλαμβάνει τον ιστορικό ρόλο του αντίπαλου, του πόλου συσπείρωσης των ριζοσπαστικών-αντισυστημικών κοινωνικών δυνάμεων, του λαϊκού και συλλογικού εμψυχωτή και οργανωτή.
Διαπιστώνεται διά γυμνού οφθαλμού πως η γηγενής Αριστερά -και όχι μόνο- πολύ απέχει από το να παίξει ένα τέτοιο ρόλο στις σημερινές συνθήκες.
Το ότι δεν μπορεί είναι πασιφανές.
Ίσως και να μην το θέλει, τουλάχιστον στο σύνολό της.
Έχω την αίσθηση πως η σημερινή Αριστερά, ακολουθεί την ίδια τακτική για την οποία κατηγορεί το σύστημα.
Τη στιγμή που οι πάντες και τα πάντα φωνάζουν πως η στάση και η τακτική της Αριστεράς είναι πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδη και τελικά συντηρητική, εντούτοις επιμένει -οι ηγεσίες δηλαδή- δογματικά να την ακολουθεί.
Οι επικοινωνιακοί και διακηρυκτικοί ακτιβισμοί, οι λεκτικές επαναστάσεις και οι ανέξοδοι βολονταρισμοί, απλώς επιβεβαιώνουν την πολιτική αδυναμία και την κοινωνική αποξένωση της Αριστεράς μας.
Το όραμα μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας αντί για ενοποιητικό στοιχείο, χρησιμοποιείται ως στερεή βάση περιχαρακώσεων, η πασιφανής ανάγκη πολιτικής ενότητας αξιοποιείται ως υλικό παραπέρα διασπάσεων, οι αυθόρμητες λαϊκές αντιστάσεις αντί για υλικό μετωπικών σχημάτων, αξιοποιούνται είτε ως «ακροατήρια» συλλογικοτήτων, είτε ως εξιλέωση των ευθυνών της Αριστεράς.
Και όλα τούτα στο όνομα της «κοινωνίας», στο όνομα της εργατικής τάξης. Δεν γίνεται να μην καταλαβαίνουν οι ηγεσίες της Αριστεράς πως τούτη η τακτική είναι πολιτικά αδιέξοδη και τελικά συντηρητική, δεν γίνεται να μη βλέπουν πως η Αριστερά αποξενώνεται από τα πλατιά λαϊκά στρώματα, δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται πως ενισχύουν την κοινωνική αποστράτευση και την ενίσχυση της λογικής «του μικρότερου κακού», με αυτά τους τα τερτίπια.
Το γιατί επιμένουν δογματικά, θέλει πολύ κουβέντα και είναι μια στενόχωρη συζήτηση.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί έστω και τώρα, στο και πέντε, να αλλάξει η κατάσταση.
Δύσκολο πολύ, όμως εξαιρετικά απαραίτητο εάν πραγματικά νοιάζονται για όσα διακηρύσσουν ότι νοιάζονται.
Να το αποδείξουν έμπρακτα.
Είναι απλό και θα είναι πειστικό.
Να αποδείξουν έμπρακτα πως αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των στιγμών, πως εννοούν τη συλλογικότητα, τη δημοκρατία και την ενότητα. Να αποδείξουν πως έχουν καταλάβει ότι κανένα νόημα δεν έχουν για κανέναν, τα ποσοστά τους και τα μαγαζιά τους παρά μόνο για εκείνους που «συντηρούνται» απ’ αυτά.
Να πυροδοτήσουν και να οργανώσουν κίνημα και «πλατείες» και να πάνε με τα ρούχα του Αριστερού και όχι με το φερετζέ του αγανακτισμένου, με τις απόψεις και την ιδεολογία μας και όχι με την κουτοπονηριά του εισοδιστή.
Πλατύ λαϊκό μέτωπο θέλει τούτη η μάχη.
Μέτωπο με απόφαση και στόχο καθαρό, οργανωμένο, αποφασισμένο, ξέροντας καλά τον αντίπαλο και τις δυσκολίες, με «ηγέτες» που θα κερδίζουν στη πράξη την εμπιστοσύνη του λαού κι εκείνοι στη πράξη θα δείχνουν πως τον σέβονται και τον υπηρετούν.
Σε τούτες τις δύσκολες για το λαό και το κίνημα ώρες, ενυπάρχουν οι δυνατότητες για μια άλλη κοινωνική πορεία.
Εάν η Αριστερά το καταλάβει και τις αξιοποιήσει, ανοίγει ένα παράθυρο σ’ έναν άλλο κόσμο.
Εάν όχι, τότε το όνειρο για μια ακόμα φορά θα το αντικαταστήσει μια φριχτή πραγματικότητα.
Με αφορμή την «κρίση» κατάφερε, π.χ. στη χώρα μας, να αποδομήσει πλήρως τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, να διαλύσει κάθε μέτρο κοινωνικής προστασίας, να εξαρθρώσει οτιδήποτε δημόσιο, να ενισχύσει τα ταξικά χαρακτηριστικά του κράτους και της αστικής δημοκρατίας.
Και όλα αυτά στο όνομα της κοινωνίας, για τη σωτηρία της πατρίδας και τον εκσυγχρονισμό των θεσμών.
Τη στιγμή που οι πάντες -της λογικής και της πραγματικότητας συμπεριλαμβανομένων- φωνάζουν πως η μνημονιακή πολιτική μας οδηγεί στην καταστροφή, το σύστημα τη συνεχίζει γιατί απλά δεν είναι το «χρέος» η πρώτη του έγνοια.
Η επιβίωση του και η επιβολή καλύτερων κοινωνικών, οικονομικών και ιδεολογικών όρων για την μακροπρόθεσμη ενδυνάμωσή του είναι το κύριο μέλημα του.
Σε τέτοιες στιγμές-σταθμούς, η Αριστερά αντικειμενικά αναλαμβάνει τον ιστορικό ρόλο του αντίπαλου, του πόλου συσπείρωσης των ριζοσπαστικών-αντισυστημικών κοινωνικών δυνάμεων, του λαϊκού και συλλογικού εμψυχωτή και οργανωτή.
Διαπιστώνεται διά γυμνού οφθαλμού πως η γηγενής Αριστερά -και όχι μόνο- πολύ απέχει από το να παίξει ένα τέτοιο ρόλο στις σημερινές συνθήκες.
Το ότι δεν μπορεί είναι πασιφανές.
Ίσως και να μην το θέλει, τουλάχιστον στο σύνολό της.
Έχω την αίσθηση πως η σημερινή Αριστερά, ακολουθεί την ίδια τακτική για την οποία κατηγορεί το σύστημα.
Τη στιγμή που οι πάντες και τα πάντα φωνάζουν πως η στάση και η τακτική της Αριστεράς είναι πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδη και τελικά συντηρητική, εντούτοις επιμένει -οι ηγεσίες δηλαδή- δογματικά να την ακολουθεί.
Οι επικοινωνιακοί και διακηρυκτικοί ακτιβισμοί, οι λεκτικές επαναστάσεις και οι ανέξοδοι βολονταρισμοί, απλώς επιβεβαιώνουν την πολιτική αδυναμία και την κοινωνική αποξένωση της Αριστεράς μας.
Το όραμα μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας αντί για ενοποιητικό στοιχείο, χρησιμοποιείται ως στερεή βάση περιχαρακώσεων, η πασιφανής ανάγκη πολιτικής ενότητας αξιοποιείται ως υλικό παραπέρα διασπάσεων, οι αυθόρμητες λαϊκές αντιστάσεις αντί για υλικό μετωπικών σχημάτων, αξιοποιούνται είτε ως «ακροατήρια» συλλογικοτήτων, είτε ως εξιλέωση των ευθυνών της Αριστεράς.
Και όλα τούτα στο όνομα της «κοινωνίας», στο όνομα της εργατικής τάξης. Δεν γίνεται να μην καταλαβαίνουν οι ηγεσίες της Αριστεράς πως τούτη η τακτική είναι πολιτικά αδιέξοδη και τελικά συντηρητική, δεν γίνεται να μη βλέπουν πως η Αριστερά αποξενώνεται από τα πλατιά λαϊκά στρώματα, δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται πως ενισχύουν την κοινωνική αποστράτευση και την ενίσχυση της λογικής «του μικρότερου κακού», με αυτά τους τα τερτίπια.
Το γιατί επιμένουν δογματικά, θέλει πολύ κουβέντα και είναι μια στενόχωρη συζήτηση.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί έστω και τώρα, στο και πέντε, να αλλάξει η κατάσταση.
Δύσκολο πολύ, όμως εξαιρετικά απαραίτητο εάν πραγματικά νοιάζονται για όσα διακηρύσσουν ότι νοιάζονται.
Να το αποδείξουν έμπρακτα.
Είναι απλό και θα είναι πειστικό.
Να αποδείξουν έμπρακτα πως αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των στιγμών, πως εννοούν τη συλλογικότητα, τη δημοκρατία και την ενότητα. Να αποδείξουν πως έχουν καταλάβει ότι κανένα νόημα δεν έχουν για κανέναν, τα ποσοστά τους και τα μαγαζιά τους παρά μόνο για εκείνους που «συντηρούνται» απ’ αυτά.
Να πυροδοτήσουν και να οργανώσουν κίνημα και «πλατείες» και να πάνε με τα ρούχα του Αριστερού και όχι με το φερετζέ του αγανακτισμένου, με τις απόψεις και την ιδεολογία μας και όχι με την κουτοπονηριά του εισοδιστή.
Πλατύ λαϊκό μέτωπο θέλει τούτη η μάχη.
Μέτωπο με απόφαση και στόχο καθαρό, οργανωμένο, αποφασισμένο, ξέροντας καλά τον αντίπαλο και τις δυσκολίες, με «ηγέτες» που θα κερδίζουν στη πράξη την εμπιστοσύνη του λαού κι εκείνοι στη πράξη θα δείχνουν πως τον σέβονται και τον υπηρετούν.
Σε τούτες τις δύσκολες για το λαό και το κίνημα ώρες, ενυπάρχουν οι δυνατότητες για μια άλλη κοινωνική πορεία.
Εάν η Αριστερά το καταλάβει και τις αξιοποιήσει, ανοίγει ένα παράθυρο σ’ έναν άλλο κόσμο.
Εάν όχι, τότε το όνειρο για μια ακόμα φορά θα το αντικαταστήσει μια φριχτή πραγματικότητα.
Σχόλια
