Γράφει ο Σωκράτης Μαντζουράνης
Πιστεύω πως το λαϊκό γνωμικό «όσοι είναι έξω από το χορό…», είναι σωστό.
Αν δεν ζεις «το χορό», αν δεν χορεύεις κατά πώς σου παίζουν «οι οργανοπαίχτες», τι να πεις και τι να κάνεις…
Θεατής είσαι.
Το πολύ-πολύ άντε να χειροκροτείς.
Το πάνω χέρι το έχουν όσοι είναι… μέσα στο χορό.
Τούτοι «ερμηνεύουν» το χαβά των μουσικών, δική τους είναι η πίστα.
Κάθε φορά που πιάνω μια πολιτική συζήτηση, είτε συμφωνούμε, είτε όχι, η επωδός είναι κοινή:
– Λοιπόν, τι προτείνεις; Γιατί όσοι είναι έξω απ’ το χορό…
Και περιχαρείς που με στρίμωξαν, συμπληρώνουν μόνοι τους:
– Έλα άστο, αφού δεν υπάρχει εναλλακτική…
Παρατηρώντας χρόνια τώρα πολλούς «χορούς», κατέληξα σε κάποιες διαπιστώσεις.
Κατ΄ αρχήν, πάντα οι θεατές είναι πιο πολλοί από τους χορευτές.
Επίσης, χωρίς τους «εκτός του χορού» οι «εντός», χωρίς ακροατήριο και χειροκροτητές, δεν έχουν λόγο να «χορεύουν».
Αν το καλοσκεφτείς, οι πρωταγωνιστές είναι οι «απέξω».
Θέλω, λοιπόν, σήμερα να τα πούμε λίγο με τους «έξω απ’ το χορό».
Νομίζω πως το πρώτο που πρέπει να συμφωνήσουμε φίλοι, είναι πως τούτο που ζούμε χρόνια τώρα δεν είναι ζωή, είναι κόλαση.
Ούτε ο χαβάς μας αρέσει, ούτε οι «χορευτές», ούτε οι «οργανοπαίχτες».
Αν συμφωνούμε σ’ αυτό, θεωρώ πως στην ερώτηση «εσείς τι προτείνετε;», η αυτονόητη απάντηση είναι μια:
– Σταματήστε τα όργανα και φύγετε. Αρκετά…
Χρόνια τώρα οι χορευτές αλλάζουν, ο σκοπός μένει ο ίδιος, ίδιες και οι χορευτικές πιρουέτες, ίδια και η ορχήστρα.
Σας χειροκροτήσαμε, αλλά δεν πάει άλλο. Κουραστήκαμε πια.
– Και τι θα γίνει;
– Θα μπούμε εμείς στο «χορό», σύντροφοι.
Τώρα, όμως, φίλοι και σύντροφοι «θεατές», πρέπει κι εμείς να λογαριάσουμε σωστά και να το πούμε δυνατά:
Μπορούμε να χορέψουμε;
Θέλουμε;
Έχουμε χορευτές και οργανοπαίχτες ταιριαστούς για τούτη τη γιορτή;
Έχουμε βρει εκείνες τις όμορφες μελωδίες που θα κάνουν πάνδημο τούτο το λαϊκό πανηγύρι;
Αν δεν πιστεύουμε πως μπορούμε να πούμε ΝΑΙ σε τούτα τα ερωτήματα και σε πολλά άλλα, τότε ας κάτσουμε σαν θεατές να αναλύουμε τις φιγούρες και να αλλάζουμε που και που χορευτές και μουσική.
Νομίζω πως η «πρώτη φορά αριστερά», έχει βρει ένα πολύ έξυπνο δίλημμα:
– Θέλετε να φύγει η αριστερά και να έρθει ο Κούλης;
Αν την πατήσεις και μπεις στον πειρασμό να απαντήσεις, αποδέχεσαι αμέσως δυο πράγματα:
Το πρώτο είναι πως τούτο το πράγμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι «Αριστερά».
Και το δεύτερο, ότι η κοινωνία έχει μόνο δυο επιλογές: Ή τον Κούλη, ή την πρώτη φορά αριστερά-δεξιά.
Κι εμείς, οι «έξω απ’ το χορό», απλά έχουμε το καθήκον να διαλέξουμε.
Δεν είναι εύκολο πράγμα να μπούμε στο χορό, θα μου πεις.
Σύμφωνοι.
Όμως, δεν είμαι σίγουρος, αν το κάνουν πιο εύκολο προσπάθειες να ισχυροποιήσουμε τις δικές μας «χορευτικές ομάδες», να προβάλλουμε τις δικές μας «ορχήστρες», να φτιάξει καθένας το δικό του γκρουπ για να τα ξαναπροσθέσουμε αργότερα.
Τόσο πολύπλοκο μας παρουσιάζεται το πολιτικό τοπίο;
Δεν είναι φανερό πως όσο δεν υπάρχει μια ατόφια λαϊκή πρόταση, το παζλ θα το συμπληρώσει ο «Κούλης», η Χρυσή Αυγή και η «κεντροαριστερά» των βρικολάκων;
Δεν είναι αρκετά ευδιάκριτο, ότι όσο διαρκεί τούτη η πρώτη φορά «αριστερή Δεξιά», η Αριστερά απαξιώνεται στην κοινωνική συνείδηση, αποδυναμώνεται πολιτικά, δυσκολεύεται για σοβαρές κοινωνικές συμμαχίες και πολιτικές πρωτοβουλίες;
Βλέπω, πως σε κάποια γκρουπ της «έξω απ’ το χορό» Αριστεράς, επικρατούν απόψεις, όπως:
– Να τους ταράξουμε στην κριτική.
– Ας τους αφήσουμε να σαπίσουν από την ίδια την πολιτική τους.
– Να τους ταυτίζουμε συνεχώς με τη Δεξιά.
Και άλλα τέτοια, της επικοινωνίας.
Σύντροφοι, πιστεύω πως είναι λάθος τακτική.
Η κοινωνία, δεν χρειάζεται ούτε εκδίκηση, ούτε ρεβάνς, ούτε πιο φερέγγυο, η πιο αριστερό, «διαχειριστή».
Η κοινωνία θέλει να αποδράσει από τούτη την κόλαση.
Και θα εκπλαγούμε για το τι μπορεί να κάνει, αν αποφασίσουμε να της πούμε:
– Τώρα μπαίνουμε εμείς στο χορό.
