του Νίκου Σίμου
Ποιο είναι σήμερα το πολιτικό αποτέλεσμα της συνθήκης του Μάαστριχτ που αποτέλεσε τη συνθήκη δημιουργίας της Ε.Ε. τριάντα ένα χρόνια μετά;
Το μόρφωμα που δημιουργήθηκε είχε εξ αρχής όλα τα χαρακτηριστικά μιας εξωευρωπαϊκής έμπνευσης, συγκεκριμένων εκείθεν του Ατλαντικού νεοταξικών-χρηματοπιστωτικών κέντρων, που στόχευε στο δυστοπικό σημερινό παρόν, καλά κρυμμένο κάτω από μεγάλα, κούφια λόγια για τον… μακρύ δρόμο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που στην ουσία κοίμιζε κυβερνήσεις και λαούς στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ώστε αυτή η χρηματοπιστωτική-νεοταξική κολεκτίβα να αποτελέσει το πρώτο κεφάλαιο του μεγάλου –νεοφεουδαρχικών χαρακτηριστικών– σχεδίου της «Νέας Ιστορικής περιόδου» και επί της ουσίας θα αποτελούσε την αρχή μιας εκ των γεωοικονομικών και γεωπολιτικών τροποποιήσεων που έμελλε να υποστεί ο παγκόσμιος χάρτης ισχύος, κατά τις επιθυμίες και τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Η «ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ», όπως τα νεοφεουδαρχικά κέντρα θέλουν να γράψουν στον νέο αυτό κύκλο αυτού του αιώνα, προϋποθέτει γεωπολιτικές και γεωοικονομικές κολεκτίβες καλά ελεγχόμενες από ένα παγκόσμιο κέντρο εξουσίας και κοινωνίες-χυλό, κοινωνίες μετα-ανθρώπων, όπως χυδαία ήδη προσδιορίζονται, που θα μοιάζουν και θα κινούνται σαν ανθρωποειδείς μηχανές με «μοχλευμένη» γνώση και συνείδηση, μια «πλαστική» δηλαδή μάζα που θα αυξομειώνεται ανάλογα με τις ανάγκες των νεοφεουδαρχών και των συμφερόντων που οι επί μέρους κολεκτίβες θα εξυπηρετούν κάθε φορά.
Η ολοκλήρωση, το τελικό στάδιο διαμόρφωσης του νεοφεουδαρχικού χαρακτήρα του ευρωπαϊκού ενωσιακού μορφώματος εκκινεί την περίοδο των μνημονίων, την περίοδο δηλαδή που χωρίζεται η Ευρώπη σε κράτη «πατρικίων» και «πληβείων» όπου ο ευρωπαϊκός Νότος αναλαμβάνοντας αδιαμαρτύρητα, μέσα από κατώτερες των ιστορικών περιστάσεων πολιτικές ηγεσίες, τον ρόλο του πληβείου κλήθηκε να σηκώσει το κόστος της χρηματοπιστωτικής κρίσης της σε ραγδαία και με γεωμετρική πρόοδο αποπαραγωγικοποίησης της δυτικής οικονομίας.
Η μνημονιακή εποχή υπήρξε κομβικό σημείο τροπής του ευρωπαϊκού ενωσιακού μορφώματος σε μια νεοταξική κολεκτίβα που θα υποτάξει την γηραιά ήπειρο στα σχέδια των ψυχοπαθών επινοητών της Νέας Φεουδαρχίας.
Αυτό δεν κατανοήθηκε επαρκώς από τις κοινωνίες του Νότου της Ευρώπης που συνέχισαν αφρόνως να επιλέγουν μέτριες και κακές πολιτικές εκπροσωπήσεις που βάθαιναν την κοινωνικοοικονομική μετάλλαξη και επέτειναν την παραγωγική νέκρωση της νοτιοευρωπαϊκής οικονομίας και την αντίστοιχη εξάρτησή της από τον ευρωπαϊκό βορά.
Σήμερα, υπό την ηγεσία της επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, γίνεται προσπάθεια να μετατραπεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια άκαμπτη, συγκεντρωτική δομή, διατηρώντας μόνο κατ’ όνομα όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της. Ήδη μεθοδικά συγκροτείται η νεοταξική ευρωπαϊκή κοινωνικοοικονομική ελίτ που θα αποτελέσει τους πολιτικούς , οικονομικούς και κοινωνικούς οδηγούς του ευρωπαϊκού μετα-ανθρώπινου κοινωνικού χυλού μιας κατακερματισμένης Ευρώπης όπου θα αποδομηθεί κάθε εθνολογικό χαρακτηριστικό και θα ενταφιαστεί η έννοια της πατρίδας για τη συντριπτική πλειοψηφία των μεταανθρώπων-κοινωνικών ζόμπι που θα «ευτυχούν» σε μια ψεύτικη ψηφιακή απεικόνιση της ζωής τους.
Στο άμεσο μέλλον η νέα Ευρώπη θα αποκτήσει σαφή αυτοκρατορικά χαρακτηριστικά. Σήμερα οι Βρυξέλλες επωφελούνται από τη στρατιωτική προπαγάνδα και τη διαμόρφωση μιας ιδέας για την κατάσταση στην Ε.Ε., αφού μόνο σε τέτοιες συνθήκες μπορούν να εφαρμοστούν αλλαγές αυτής της κλίμακας. Είναι η ώρα του σταδίου της τελικής ολοκλήρωσης ενός παρανοϊκού σχεδίου που η μόνη διέξοδος από αυτή την παράνοια που βλάπτει τις κοινωνίες ανάγεται μόνο στο πεδίο της αναμέτρησης των διαφορετικών προσεγγίσεων για την πορεία των κοινωνιών και του μέλλοντός τους πάνω στον πλανήτη. Η διαδικασία ιδιοποίησης της εξουσίας εφαρμόζεται από Ευρωπαίους γραφειοκράτες επί δεκαετίες –μέσα από την πολιτικά μεθοδευμένη εξαίρεση της αιρετότητας των εκτελεστικών οργάνων της Ε.Ε.– όλες οι προηγούμενες κρίσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν χρησιμοποιηθεί για τον σκοπό αυτό.
Με τον διορισμό της Ούρσουλα φον ντερ Λάιενσαν επικεφαλής της Κομισιόν, το νεοταξικό σχέδιο του τελικού σταδίου της νεοφεουδαρχικής κολεκτιβοποίησης του πλανήτη μπόρεσε να πάρει τον έλεγχο της Ευρώπης. Το έργο της νεοταξικής ολοκλήρωσης και του μετασχηματισμού της χρηματοπιστωτικής ευρωπαϊκής ενωσιακής κολεκτίβας σε νεοφεουδαρχικό αυτοκρατορικού τύπου φέουδο ξεκινά με την προεδρία της και από τη στιγμή του διορισμού της ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (με απόφαση της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. τον Ιούνιο του 2019). Μόλις άρχισε να ασκεί τις εξουσίες της, ανακοίνωσε ότι από εδώ και πέρα η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα οικονομικό, αλλά ένα «γεωπολιτικό έργο». Όσοι υποστηρίζουν ότι η ενωσιακή αυτή δυσμορφία έχει αυτόχθονα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και εξυπηρετούνται μέσα από αυτήν ευρωπαϊκά ποικίλα συμφέροντα κάνουν μέγα λάθος.
Το χρηματοπιστωτικό ευρωπαϊκό μόρφωμα της Ε.Ε. δεν έχει εξυπηρετήσει πουθενά τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, αφού γεωπολιτικά η κολεκτίβα αυτή ήταν άρρηκτα προσδεμένη στο ΝΑΤΟ και η εξάρτησή της και σε γεωοικονομικό επίπεδο φάνηκε με την ΕΣΕ της Ρωσίας στην Ουκρανία όπως επίσης με ότι είχε πολιτικά προηγηθεί αυτής, σε διπλωματικό πεδίο (Μίνσκ 1 & 2) και με ότι επακολούθησε και στο πολιτικό και στο οικονομικό πεδίο.
Ολοένα δυναμώνουν οι φωνές των Ευρωπαίων ηγετών που κάνουν λόγο για πόλεμο, σε μια προσπάθεια να προκαλέσουν τρόμο στους απλούς πολίτες – κάνοντας λόγο είτε για ήττα της Ουκρανίας είτε για «υπαρξιακή σύγκρουση για την Ευρώπη».
ΑΛΗΘΕΙΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ κάποιο πρακτικό νόημα σε αυτή τη ρητορική; Ασφαλώς και υπάρχει! Σήμερα οι Βρυξέλλες επωφελούνται από τη στρατιωτική προπαγάνδα και τη διαμόρφωση μιας ιδέας για την κατάσταση στην Ε.Ε., αφού μόνο σε τέτοιες συνθήκες μπορούν να εφαρμοστούν αλλαγές αυτής της κλίμακας, δηλαδή την μετατροπή της Ε.Ε. σε μια νεοφεουδαρχική κολεκτίβα, με αυτοκρατορικά για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες χαρακτηριστικά, που θα εξυπηρετεί τη «νέα ιστορία» της Νέας Τάξης Πραγμάτων, όπως την επιθυμούν οι θεωρούντες εαυτούς «ιδιοκτήτες του κόσμου».
Για να υπάρξει ένας τέτοιας έκτασης μετασχηματισμός αυτού του μεγέθους απαιτείται η ύπαρξη έκτακτων περιστάσεων, όπως μια παγκόσμια καταστροφή, μια πανδημία ή ένας πόλεμος, που θα δημιουργεί φόβο, θα υπονομεύει την οικονομία, αλλά δεν θα την καταστρέφει εντελώς.
Αυτό τον ρόλο έχει η ουκρανική σύγκρουση για τους επινοητές της παγκοσμιοποίησης και το έργο αυτό σε επίπεδο ευρωπαϊκής Ηπείρου αναλαμβάνει η διορισμένη ευρωπαϊκή Κομισιόν ως ένα υποδιευθυντήριο της Νέας Φεουδαρχίας για την γηραιά ήπειρο.
Οι ίδιοι οι σημερινοί ηγέτες της Ε.Ε., η φον ντερ Λάιεν, ο Μπορέλ και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, μιλούν πολύ ανοιχτά για αυτό δηλαδή για επέκταση και κυριαρχία. Η επέκταση θα επιτρέψει σε αυτήν τη νέα δομή να αποκτήσει νέα εδάφη στα Βαλκάνια και στον μετασοβιετικό χώρο υπό τον άμεσο έλεγχό της και η διατήρηση της δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο θα παράσχει στην Ευρώπη τους απαραίτητους πόρους.Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το «όραμα» της σημερινής παγκοσμιοποιητικής ελίτ, στον δρόμο προς την ολοκλήρωση της νεοφεουδαρχικής δομής του κόσμου! Φον ντερ Λάιεν, Μπορέλ και Μισέλ, στην ουσία και προφανώς πια, εργάζονται κόντρα στα συμφέροντα των κοινωνιών της Ευρώπης και κόντρα στο μακροπολιτικό συμφέρον της γηραιάς ηπείρου, προς την κατεύθυνση που ορίζουν τα κέντρα που προωθούν την παγκόσμια δυστοπία.
Τώρα στην Ε.Ε. χρησιμοποιείται ο πόλεμος σαν δύναμη δυστοπικού μετασχηματισμού. Όλες οι δηλώσεις των Ευρωπαίων ηγετών για την προετοιμασία της «πολεμικής Ευρώπης» με «όχημα» την Ουκρανία και την ανάγκη η Ε.Ε. να «προετοιμαστεί για πόλεμο», δεν στοχεύουν μόνο στη συσσώρευση πόρων για τη συντήρηση της ουκρανικής σύγκρουσης. Κύριος στόχος τους είναι να διατηρηθεί ο απαραίτητος βαθμός πολεμικής υστερίας και φόβου, ο οποίος θα επιτρέψει την απεμπόληση εξουσίας από τα κράτη έθνη και τη μεταβίβασή της στις Βρυξέλλες… που θα πρέπει να συμβιβαστούν με την επερχόμενη σοβαρή πτώση του βιοτικού επιπέδου, η οποία συνδέεται με τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας.
Όμως οι ευρωπαϊκές ελίτ φοβούνται απίστευτα την πιθανότητα απομάκρυνσης των ΗΠΑ από την Ευρώπη ενώ μαίνεται η ουκρανική σύγκρουση.
Η Ε.Ε. βρίσκεται σε κατάσταση κρίσιμου σημείου, όσο αφορά την οικονομία της που αλώθηκε στην κυριολεξία από τις αμερικανικές επιταγές, με το πρόσχημα της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης που προετοίμασε και στην ουσία έτσι προκάλεσε η Δύση. Θα επιβιώσει η ευρωπαϊκή οικονομία από αυτή τη διαδικασία; Θα διατηρήσει η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη επαρκές επίπεδο πολιτικής σταθερότητας ώστε η κοινότητα να μην καταρρεύσει κατά τη διάρκεια όλων αυτών των αλλαγών; Θα μπορέσει η ευρωπαϊκή πολιτική δυστοπική ελίτ, που «λεονταρίζει» μέσα από τη στρατιωτική ρητορική, να αντέξει το σοκ από τη νίκη της Ρωσίας στο ουκρανικό μέτωπο;
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ το νεοταξικό εγχείρημα Ε.Ε. πλησιάζει την ιστορική ώρα μηδέν. Είναι δύσκολο να στερήσεις κι άλλους πόρους από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, κάποιες των οποίων είχαν έναν υποδειγματικό κοινωνικό δικαιωματισμό, οργάνωση και προστατευτισμό από τα πολιτικά τους συστήματα.
Άλλωστε οι νεοφεουδάρχες θέλουν το θέατρο των επιχειρήσεων του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου να βρίσκεται μακριά από την έδρα τους.
Η ευρωπαϊκή ήπειρος και οι κοινωνίες της έχουν ξαναθυσιαστεί άλλωστε στο σχετικά πρόσφατο ιστορικό παρελθόν… γιατί όχι και τώρα;
