Αβεβαιότητα για νέο Μνημόνιο, 6η δόση και «ανακύκλωση» ομολόγων, βεβαιότητα για τις άγριες διαθέσεις της τρόικας.
Η επιδείνωση της κρίσης της Ευρωζώνης, σε συνδυασμό με την κρίση στις ΗΠΑ, τις προειδοποιήσεις για «διπλή ύφεση», την κατολίσθηση στις αγορές μετοχών και εμπορευμάτων (πλην χρυσού) και τις νομισματικές «αψιμαχίες», έχει σειρά παρενεργειών που ξεκινούν από τις Βρυξέλες και φτάνουν μέχρι την Αθήνα. Μπορούν να κωδικοποιηθούν ως εξής:
• Η απόφαση της Συνόδου της 21ης Ιουλίου δεν είναι «τελική λύση» ούτε για το ευρώ, ούτε για την Ελλάδα. Ουσιαστικά, τελεί υπό αίρεση και είναι ασαφές πόσες σύνοδοι θα μεσολαβήσουν μέχρι το ευρω-έκτρωμα να πάρει την τελική του μορφή. Προς το παρόν, Γαλλία και Γερμανία φαίνεται να αντιστέκονται στις πιέσεις για αύξηση του «κουμπαρά» διάσωσης και για υιοθέτηση του ευρωομολόγου. Η γερμανική ηγεσία επιμένει ότι όλα είναι «ζήτημα πιστής εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων» στην Ελλάδα και τους λοιπούς παρίες της Ε.Ε. και είναι άγνωστο πόσο υψηλά ρίσκα είναι διατεθειμένη να πάρει. Ρίσκα που, όπως αποδεικνύει η «μόλυνση» της Ιταλίας, μπορούν να υπονομεύσουν την υπόσταση του ευρώ, τουλάχιστον στη σημερινή εκδοχή του. Εκτός αν αυτό δεν χαλάει καθόλου την καγκελαρία.
• Ο μετεωρισμός του νέου πακέτου ελληνικής «διάσωσης» προκαλεί αμφιβολίες όχι μόνο για τη νέα δανειακή σύμβαση, το νέο Μνημόνιο, αλλά και για την αναμενόμενη 6η δόση του δανεισμού (και 1η του νέου πακέτου). Με τα επιτόκια δανεισμού Ιταλίας, Ισπανίας, Βελγίου, ακόμη και Γαλλίας να κατοχυρώνουν κάθε εβδομάδα νέα υψηλά επίπεδα, είναι αβέβαιο αν οι χώρες αυτές θα ανεχτούν για πολύ να δανείζουν την Ελλάδα με επιτόκιο μικρότερο από το δικό τους. Κι ακόμη κι αν δεν υπάρξει πρόβλημα με την 6η δόση, τι θα γίνει με τις επόμενες;
• Η αβεβαιότητα για τη βιωσιμότητα του νέου πακέτου αλλά και οι απώλειες στα χρηματιστήρια παρασύρουν και τις διαπραγματεύσεις για την περίφημη συμμετοχή των ιδιωτών στην «ανακύκλωση» του ελληνικού χρέους, με επιμήκυνση ή επαναγορά ομολόγων. Η αισιοδοξία για ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης με τις τράπεζες σε δύο εβδομάδες δεν επιβεβαιώνεται, αλλά μεγαλύτερο πρόβλημα υπάρχει στη συγκέντρωση επαρκούς αξίας ομολόγων. Ο στόχος για «ανακύκλωση» ομολόγων 135 δισ. φαίνεται άπιαστος και οι προσφορές των «προθύμων» τραπεζών δεν ξεπερνούν μέχρι τώρα τα 50 δισ. ευρώ. Επιπροσθέτως, η «θυσία» των ιδιωτών φαίνεται ότι θα είναι κυρίως ελληνική υπόθεση. Οι ξένες τράπεζες καταγράφουν ήδη συμβολικές απώλειες σε σχέση με τα μεγέθη τους, ενώ οι ελληνικές θα καταγράψουν «χασούρα» από τα ελληνικά ομόλογα που μπορεί να υπερβεί τα 8 δισ. Ακόμη χειρότερα, υποχρεώνονται να τις εγγράψουν ως ζημιές άμεσα, στα αποτελέσματα του α’ εξαμήνου, ενώ ταυτόχρονα θα ξαναμετρηθούν με απαίτηση της τρόικας τα «κόκκινα» δάνειά τους, καθώς βαρύνονται με υποψίες ότι τα κρύβουν κάτω απ’ το χαλί.
• Όλα αυτά εξελίσσονται ενώ αμέσως μετά το Δεκαπενταύγουστο έρχεται με άγριες διαθέσεις και αυστηρές εντολές το επίσημο κλιμάκιο της τρόικας για να απαιτήσει fast track εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου και, ενδεχομένως, να το «εμπλουτίσει» με νέα οδυνηρά μέτρα που θα περιληφθούν στη νέα δανειακή σύμβαση, καθώς το μεν (κυβερνητικό) σώμα πρόθυμον, η δε σαρξ (της κοινωνίας) ασθενής. Η ύφεση, η διεύρυνση της ανεργίας και οι αλλεπάλληλες συγκρούσεις με κοινωνικά στρώματα – θύματα των «μεταρρυθμίσεων» έχουν γεμίσει τα λογιστικά βιβλία του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου με μαύρες τρύπες. Κι η τρόικα θ’ απαιτήσει να γεμίσουν. Και γρήγορα.
• Η απόφαση της Συνόδου της 21ης Ιουλίου δεν είναι «τελική λύση» ούτε για το ευρώ, ούτε για την Ελλάδα. Ουσιαστικά, τελεί υπό αίρεση και είναι ασαφές πόσες σύνοδοι θα μεσολαβήσουν μέχρι το ευρω-έκτρωμα να πάρει την τελική του μορφή. Προς το παρόν, Γαλλία και Γερμανία φαίνεται να αντιστέκονται στις πιέσεις για αύξηση του «κουμπαρά» διάσωσης και για υιοθέτηση του ευρωομολόγου. Η γερμανική ηγεσία επιμένει ότι όλα είναι «ζήτημα πιστής εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων» στην Ελλάδα και τους λοιπούς παρίες της Ε.Ε. και είναι άγνωστο πόσο υψηλά ρίσκα είναι διατεθειμένη να πάρει. Ρίσκα που, όπως αποδεικνύει η «μόλυνση» της Ιταλίας, μπορούν να υπονομεύσουν την υπόσταση του ευρώ, τουλάχιστον στη σημερινή εκδοχή του. Εκτός αν αυτό δεν χαλάει καθόλου την καγκελαρία.
• Ο μετεωρισμός του νέου πακέτου ελληνικής «διάσωσης» προκαλεί αμφιβολίες όχι μόνο για τη νέα δανειακή σύμβαση, το νέο Μνημόνιο, αλλά και για την αναμενόμενη 6η δόση του δανεισμού (και 1η του νέου πακέτου). Με τα επιτόκια δανεισμού Ιταλίας, Ισπανίας, Βελγίου, ακόμη και Γαλλίας να κατοχυρώνουν κάθε εβδομάδα νέα υψηλά επίπεδα, είναι αβέβαιο αν οι χώρες αυτές θα ανεχτούν για πολύ να δανείζουν την Ελλάδα με επιτόκιο μικρότερο από το δικό τους. Κι ακόμη κι αν δεν υπάρξει πρόβλημα με την 6η δόση, τι θα γίνει με τις επόμενες;
• Η αβεβαιότητα για τη βιωσιμότητα του νέου πακέτου αλλά και οι απώλειες στα χρηματιστήρια παρασύρουν και τις διαπραγματεύσεις για την περίφημη συμμετοχή των ιδιωτών στην «ανακύκλωση» του ελληνικού χρέους, με επιμήκυνση ή επαναγορά ομολόγων. Η αισιοδοξία για ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης με τις τράπεζες σε δύο εβδομάδες δεν επιβεβαιώνεται, αλλά μεγαλύτερο πρόβλημα υπάρχει στη συγκέντρωση επαρκούς αξίας ομολόγων. Ο στόχος για «ανακύκλωση» ομολόγων 135 δισ. φαίνεται άπιαστος και οι προσφορές των «προθύμων» τραπεζών δεν ξεπερνούν μέχρι τώρα τα 50 δισ. ευρώ. Επιπροσθέτως, η «θυσία» των ιδιωτών φαίνεται ότι θα είναι κυρίως ελληνική υπόθεση. Οι ξένες τράπεζες καταγράφουν ήδη συμβολικές απώλειες σε σχέση με τα μεγέθη τους, ενώ οι ελληνικές θα καταγράψουν «χασούρα» από τα ελληνικά ομόλογα που μπορεί να υπερβεί τα 8 δισ. Ακόμη χειρότερα, υποχρεώνονται να τις εγγράψουν ως ζημιές άμεσα, στα αποτελέσματα του α’ εξαμήνου, ενώ ταυτόχρονα θα ξαναμετρηθούν με απαίτηση της τρόικας τα «κόκκινα» δάνειά τους, καθώς βαρύνονται με υποψίες ότι τα κρύβουν κάτω απ’ το χαλί.
• Όλα αυτά εξελίσσονται ενώ αμέσως μετά το Δεκαπενταύγουστο έρχεται με άγριες διαθέσεις και αυστηρές εντολές το επίσημο κλιμάκιο της τρόικας για να απαιτήσει fast track εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου και, ενδεχομένως, να το «εμπλουτίσει» με νέα οδυνηρά μέτρα που θα περιληφθούν στη νέα δανειακή σύμβαση, καθώς το μεν (κυβερνητικό) σώμα πρόθυμον, η δε σαρξ (της κοινωνίας) ασθενής. Η ύφεση, η διεύρυνση της ανεργίας και οι αλλεπάλληλες συγκρούσεις με κοινωνικά στρώματα – θύματα των «μεταρρυθμίσεων» έχουν γεμίσει τα λογιστικά βιβλία του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου με μαύρες τρύπες. Κι η τρόικα θ’ απαιτήσει να γεμίσουν. Και γρήγορα.
Γ.Κ.
Σχόλια
