Επιμονή στην ίδια πορεία οι Θέσεις του ΚΚΕ ενόψει του 19ου Συνεδρίου
Το πιο αξιοσημείωτο στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ είναι ότι δεν επισημαίνεται καμιά ανάγκη διόρθωσης στις εκτιμήσεις και την πολιτική του κόμματος. Ο προσανατολισμός της ηγεσίας μπροστά στις καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων ετών που οδήγησαν και στην εκλογική συρρίκνωση του κόμματος, θεωρείται γενικά σωστός. Η σημαντική υποχώρηση της επιρροής του αποδίδεται στις αντικειμενικές συνθήκες, στην επίθεση του συστήματος και σε δευτερεύουσες υποκειμενικές αδυναμίες, αλλά όχι στον προσανατολισμό.
Οι Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής προμηνύουν κλιμάκωση της περιχαράκωσης, του πολέμου εναντίον ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ, της χωριστικής στάσης από το μαζικό κίνημα που δεν ελέγχει το ΚΚΕ.
Το Συνέδριο θα είναι απολογιστικό, προγραμματικό και καταστατικό. Στις 96 σελίδων Θέσεις παρουσιάζονται ο απολογισμός, η εκτίμηση των πολιτικών εξελίξεων και τα καθήκοντα για το επόμενο διάστημα, το νέο Καταστατικό και το Σχέδιο Προγράμματος που στο μεγαλύτερο μέρος περιγράφει το σοσιαλισμό που οραματίζεται το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Το τελευταίο παρουσιάζει ενδιαφέρον, παρά την προσκόλληση σε μια σοβιετικού τύπου αντίληψη της σοσιαλιστικής εξουσίας.
Ένας συνήθης οικονομικός κύκλος που διέρχεται τη φάση της κρίσης;
Οι Θέσεις ερμηνεύουν όσα συνέβησαν από το 2010 ως εσωτερική στην Ελλάδα κρίση, που επιδεινώθηκε από την ενσωμάτωση στην Ε.Ε. Από τη μια μεριά, δεν βλέπουν την επίθεση στην Ελλάδα από το ευρωπαϊκό και διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, την Ε.Ε. και τη Γερμανία ειδικότερα, επίθεση αποικιοποίησης της χώρας με τη μεσολάβηση του μεγαλοαστισμού, και θεωρούν τη βαθιά κρίση κυρίως ως ενδογενή κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Από την άλλη, δεν αναγνωρίζουν την ιστορική καταστροφή της χώρας και του λαού.
«Από το 2008 η ελληνική καπιταλιστική οικονομία μπήκε σε νέο κύκλο κρίσης, με αποτέλεσμα τη συσσωρευτική συρρίκνωσή της κατά 20% μέχρι το τέλος του 2012». Όμως, το υπεραισιόδοξο 20% είναι από μόνο του ένα νούμερο εθνικής καταστροφής και όχι μια συνήθης οικονομική συρρίκνωση λόγω του «κύκλου». Οι Θέσεις αρνούνται να αναγνωρίσουν το πασιφανές πως η παρούσα κρίση θα είναι καθοριστική για το μέλλον της χώρας και του λαού για πολλά χρόνια.
Οι Θέσεις αγνοούν επίσης τη δραματική υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού, κάνοντας λόγο απλώς για «στοιχεία υποχώρησης». Έτσι, δεν βρίσκονται και στην ανάγκη να δώσουν κάποια εξήγηση για το πώς φτάσαμε από την «ανοδική πορεία του ελληνικού καπιταλισμού», που έβλεπε το 18ο Συνέδριο, στην τωρινή δραματική υποβάθμιση. Αντίθετα, επιμένουν να βλέπουν επιδιώξεις βελτίωσης της θέσης του ελληνικού καπιταλισμού ενώ πρόκειται για το γενικευμένο ξεπούλημα της χώρας.
Στην ίδια λογική, ενώ ο λαός αντιλαμβάνεται μια μεγάλης κλίμακας παραγωγική αποσάθρωση και οπισθοδρόμηση, οι Θέσεις εκτιμούν ότι «στα χρόνια που μεσολάβησαν αναπτύχθηκαν περισσότερο οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα» επειδή «επεκτάθηκαν οι καπιταλιστικές σχέσεις στην αγροτική παραγωγή, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον Πολιτισμό-Αθλητισμό, στα ΜΜΕ»…
Ο υπό κατοχή… ιμπεριαλισμός
Επιβεβαιώνοντας τις τοποθετήσεις του ΚΚΕ σε όλη την περίοδο του Μνημονίου, οι Θέσεις αναφέρονται στην αποπροσανατολιστική «συνθηματολογία περί απώλειας της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας και κατοχής από τη Γερμανία». Όχι μόνο αυτό, αλλά επέλεξαν τη στιγμή για να δηλώσουν ρητά (για πρώτη φορά στην ιστορία του ΚΚΕ) ότι «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του». Έχουμε λοιπόν το πρωτοφανές ενός αποικιοκρατούμενου ή υπό οικονομική κατοχή ιμπεριαλισμού. Αν αυτοί οι όροι δεν βρίσκουν σύμφωνο το ΚΚΕ (και άλλους), μπορούν να διατυπωθούν και αλλιώς: Έχουμε το πρωτοφανές ενός ιμπεριαλισμού που το Κοινοβούλιό του έχει μετατραπεί σε πρωτοκολλητή ξένων αποφάσεων, που τα κρατικά έσοδα είναι δεσμευμένα σε ξένους λογαριασμούς, που ο δημόσιος πλούτος και υποδομές βρίσκονται υπό συντηρητική κατάσχεση από ξένους πιστωτές και άλλα πολλά…
Η επίκληση από τους συντρόφους του ΚΚΕ επιχειρημάτων του τύπου ότι «έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι καπιταλιστικά κράτη στηρίχτηκαν ακόμα και με άμεση στρατιωτική και πολιτική εμπλοκή στο εσωτερικό τους προκειμένου να αντιμετωπίσουν εσωτερικές κρίσεις», δεν αποτελούν επιχειρήματα που μπορούν να συζητηθούν σοβαρά…
Βέβαια, συνεχίζεται η αναφορά στην «ιμπεραλιστική πυραμίδα» που έχει καθιερωθεί από το 16ο Συνέδριο σε μια μετατόπιση από τον Λένιν στη Λούξεμπουργκ γύρω από το θέμα του ιμπεριαλισμού, με βάση την οποία θα μπορούσε όχι μόνο η Ελλάδα αλλά ακόμη και χώρες όπως ο Λίβανος, η Κύπρος ή η Νιγηρία να θεωρηθούν ιμπεριαλιστικές και τμήμα της «ιμπεραλιστικής πυραμίδας». Εξαιρετικά βολική μετατόπιση…
Οι «πλατείες», σχεδιασμός του ταξικού εχθρού
«Το εργατικό κίνημα δεν ήταν προετοιμασμένο να αντεπιτεθεί στις νέες συνθήκες. Παρ’ όλ’ αυτά… έγιναν ορισμένοι ελιγμοί από τις συμβιβασμένες ηγεσίες, οι οποίες συμπαρασύρθηκαν σε αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Μια απότομη άνοδος εκφράστηκε στις 5 Μάη του 2010, στις 19 Οκτώβρη του 2011, στο συλλαλητήριο στις 12 Φλεβάρη του 2012, ως διαμαρτυρίες στη σύναψη των μνημονίων… Το λεγόμενο “κίνημα των αγανακτισμένων” και των “πλατειών” στηρίχτηκε, ενθαρρύνθηκε -αν δεν σχεδιάστηκε κιόλας- από μηχανισμούς της αστικής τάξης… Αυτή η γραμμή συσπείρωσης ετερόκλητων μαζών εκφράστηκε και στη συνέχεια στο κριτήριο της ψήφου στις εκλογικές αναμετρήσεις του Μάη και του Ιούνη του 2012».
Οι «πλατείες» ήταν περίπου σχεδιασμός της αστικής τάξης και η ορμητική είσοδος των μαζών στην πολιτική πάλη, ελιγμοί συμβιβασμένων ηγεσιών. Ό,τι συμβαίνει πέρα από τις επθυμίες και τον έλεγχο της ηγεσίας του ΚΚΕ (και συνέβησαν πολλά το τελευταίο τρίχρονο) αντιμετωπίζεται απολύτως εχθρικά ή υποτιμητικά…
Υπάρχει ή όχι κρίση ηγεμονίας και νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος;
«Η μεγαλύτερη αδυναμία στην άσκηση της καπιταλιστικής εξουσίας εκδηλώθηκε με τη μη ομαλή συμμετοχή του κράτους στη διεθνή αγορά κεφαλαίων… Ωστόσο, αυτές οι δυσλειτουργίες δεν πήραν χαρακτηριστικά πραγματικού κλονισμού σημαντικών θεσμών του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, ούτε καν εκδηλώθηκαν ως αδυναμία του αστικού κοινοβουλίου να στηρίξει κυβερνήσεις. Η εξέλιξη της παρούσας οικονομικής κρίσης επέφερε ρωγμές στο υπάρχον αστικό πολιτικό σύστημα».
Ένα πολιτικό σύστημα που παραπαίει, ένα μνημονιακό μπλοκ που κυβερνά οριακά εδώ και ενάμισι χρόνο, ένας λαός εν δυνάμει εξεγερμένος που ο ειρηνικός ξεσηκωμός του θα αρκούσε να σαρώσει το οικοδόμημα της μεταπολίτευσης, αλλά οι Θέσεις μοιάζουν να μην έχουν αντιληφθεί τίποτα απ’ όλα αυτά. Δεν βλέπουν την πραγματική λαϊκή εξέγερση που σιγοβράζει και μπορεί να υπάρξει δίπλα μας, αλλά μακριά απ’ αυτήν και σνομπάροντας τις εκδηλώσεις της οραματίζονται το «επαναστατικό εργατικό-λαϊκό μέτωπο στις επαναστατικές συνθήκες» που, μάλιστα, θα «αποκτά την ικανότητα να αντιτάσσει τη δική του βία απέναντι στη βία του κεφαλαίου»… Ο ορισμός της απόδρασης σε εικονικές πραγματικότητες.
Ένας είναι ο εχθρός, ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η «σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, πιο συντηρητική σε σύγκριση με τη σοσιαλδημοκρατία της μεταπολιτευτικής περιόδου», δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. «Η στρατηγική του είναι καθαρά σοσιαλδημοκρατική, φιλομονοπωλιακή». «Το εργατικό κίνημα θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της κρατικής, παρακρατικής, εργοδοτικής βίας και καταστολής, τη δράση του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού που επιχειρεί να διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ». Δίπλα στην παρακρατική βία και κρατική καταστολή, και ο συνδικαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ…
Τι έκανε όμως λάθος το ΚΚΕ στις περασμένες διπλές εκλογές, όταν ειδικά μετά τις 6 Μάη είχε ρίξει τα κύρια πυρά στον ΣΥΡΙΖΑ; «Η Κ.Ε. έπρεπε να καθορίσει το πλαίσιο της πρώτης εκλογικής μάχης στο ίδιο πνεύμα που το επεξεργάστηκε αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μάη… Η άρνηση συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα». Προφανώς, πιο σημαντική από την απώλεια της μισής εκλογικής δύναμης του κόμματος…
Υπάρχουν πάρα πολλά ακόμη που θα έπρεπε να επισημανθούν σε μια σταχυολόγηση των Θέσεων. Όπως η άρση της αυτοτέλειας της ΚΝΕ στο Καταστατικό, ο περιορισμός των δυνάμεων της κοινωνικής αλλαγής μέχρι τους μισοπρολετάριους και τους φτωχούς μισοαπασχολούμενους, η σκόπιμη απουσία ενδιάμεσων στόχων στο Πρόγραμμα μέχρι τη σοσιαλιστική επανάσταση, στόχων που θα μπορούσαν να διευρύνουν τις μετωπικές δυνάμεις με τις οποίες δρα το ΚΚΕ, η αντικατάσταση γι’ αυτό το λόγο του ΑΑΔΜ από τη «Λαϊκή Συμμαχία», η επαναφορά της θέσης για δυνατότητα νίκης του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα, η αντίφαση της Ελλάδας-ιμπεριαλιστικής χώρας με την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, και άλλα. Ίσως σε μια άλλη ευκαιρία.
Θα κλείσουμε με την πιο ουσιαστική και ειλικρινή επισήμανση των Θέσεων: «Ως γενικό συμπέρασμα από τον απολογισμό δράσης του Κόμματος βγαίνει ότι το ΚΚΕ παραμένει πίσω από τις αυξανόμενες και σύνθετες απαιτήσεις που προκύπτουν από το συσχετισμό δυνάμεων, τις απαιτήσεις και τους κινδύνους-δυνατότητες που περικλείει η φάση της κρίσης». Αυτό είναι αλήθεια σύντροφοι, αλλά το προσπαθείτε στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θα έπρεπε…
Τ.Τ.
