Ένα κόμμα που τα στελέχη και τα μέλη του διαιρούνται σε αλληλοσπαρασσόμενες ομάδες δεν μπορεί να πάρει την εξουσία. Τα καπετανάτα στον ΣΥΡΙΖΑ και οι αρχηγοί τους τσακώνονται επειδή έχουν καταλάβει ότι η εξουσία κείται μακράν. Ο καθένας θέλει να γίνει το νωρίτερο αρχηγός και μετά έχει ο θεός, ποτέ δεν ξέρεις. Έτσι το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας είναι κουτσό. Στηρίζεται μόνο σε ένα πόδι που δεν ξέρεις αν είναι ή δεν είναι το δεξί. Κατηγορούν π.χ. την κυβέρνηση ότι είναι αυταρχική, αλλά η Αριστερά είχε και έχει παράσημα αυταρχισμού και αυθαιρεσίας. Πασίγνωστο παράδειγμα η αυθαιρεσία Τσίπρα με την «κωλοτούμπα» στο δημοψήφισμα. Τώρα η ανοχή στους συνεχείς τσακωμούς οφείλεται σε πολιτική αδυναμία, σε συνεχή φθορά της ηγεσίας και στην κοινή αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει και τις επόμενες εκλογές. Στην οικονομική πολιτική η σημερινή «αριστερά», σε όλη την Ε.Ε. και στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πειθήνια στους κανόνες και ηγήτορες της παγκοσμιοποίησης. Στα εθνικά θέματα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει, με τις Πρέσπες, επιτυχείς εξετάσεις εθνομηδενισμού.
Ο Λαβρόφ, η Κριμαία και τα νησιά του Αιγαίου
Η πτώση της ΕΣΣΔ και η παγκοσμιοποίηση κατάστρεψαν την ιστορική Αριστερά αλλά υποχρέωσαν σε βαθιά μετάλλαξη και τη Δεξιά. Οι ελίτ, διεθνώς, κινούνται υπεράνω, ανεξάρτητα και μάλλον εχθρικά απέναντι στην κλασική αστική τάξη που φαίνεται να χάνει τον μπούσουλα. Η Αριστερά απεμπόλησε και τα τελευταία ίχνη πατριωτισμού και κράτησε μόνο επιδερμικά ένα κοινωνικό πρόσωπο, με την παροχή επιδομάτων. Η Δεξιά πλειοδότησε στα επιδόματα. Και οι δυο πλευρές στην Ελλάδα κινούνται στο πλαίσιο της Παγκοσμιοποίησης, ο ΣΥΡΙΖΑ στο στυλ «τραβάτε με κι ας κλαίω» ενώ στα δεξιά το κυρίαρχο ρεύμα είναι απροκάλυπτα νεοφιλελεύθερο. Στα εθνικά κυριαρχεί, στα υψηλά στρώματα της ελίτ, το (διακομματικό) ρεύμα υποταγής (π.χ. Πρέσπες) και αναζητούνται μέθοδοι «ανεκτού» συμβιβασμού με την Τουρκία με τη μορφή διερευνητικών συνομιλιών. Πλέον πιέζουν, εκτός της Γερμανίας/ΗΠΑ, και η Ρωσία, με τον Λαβρόφ που υποστήριξε τις συνομιλίες με την Τουρκία χωρίς διάκριση και αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο. Η Ρωσία σωστά τονίζει ότι η Κριμαία ιστορικά είναι ρωσική και οι κάτοικοι πλειοψηφικά είναι Ρώσοι. Ο Λαβρόφ δεν ξέρει ποιοι μένουν στα νησιά του Αιγαίου και την ιστορία τους;
Το Ναυαρίνο χωρίς ναυμαχία
Θα λέγαμε (καθ’ υπερβολή;) ότι, χωρίς «ναυμαχία στο Ναυαρίνο», οι σημερινοί τρεις Μεγάλοι με λόγο στην περιοχή (ΗΠΑ, Γερμανία, Ρωσία) ανανεώνουν για τον εαυτό τους το καθεστώς της προστάτιδας δύναμης και ταυτόχρονα διαιωνίζουν το καθεστώς προτεκτοράτου για την Ελλάδα. Η Τουρκία παίρνει το ελεύθερο να απολαύσει τουλάχιστον μέρος των φιλοδοξιών της. Το μέγεθος της ικανοποίησης θα καθοριστεί στην πορεία. Το μέλλον θα δείξει πόσο θα κρατήσει η χαρά των Τούρκων υπό τον Ερντογάν.
Αν, όμως, οι τρεις Μεγάλοι συγκλίνουν στη μέθοδο «λύσης» του προβλήματος «Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος» γιατί να μην τα βρουν, ή να τα έχουν ήδη βρει, και στο περιεχόμενο της λύσης; Το πώς θα μοιραστεί ο ενεργειακός πλούτος στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο δεν εξαρτάται από τα κέφια του Ερντογάν και την Ελλάδα. Όσοι πρόταξαν το κέφι τους, π.χ. Καντάφι-Σαντάμ, είχαν πρόωρο άσχημο τέλος. Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι να διατηρήσει την κατοχή εδαφών, νησιών και θαλάσσιων περιοχών.
Η ήττα των πατριωτικών δυνάμεων
Εδώ, οι πατριωτικές δυνάμεις εντός της Ν.Δ. έχουν ηττηθεί, σιωπούν και περιορίζονται σε μικρής εμβέλειας κινήσεις παρασκηνίου. Οι εκτός κυβέρνησης είναι αριθμητικά και πολιτικά ασήμαντες, όπως και στην Ε.Ε. Οι Γκωλικοί έχουν συρρικνωθεί στο ελάχιστο ενώ ο καθ’ όλα δεξιός Μακρόν, επιλογή του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου μεγέθους Ρότσιλντ (όπως λέμε «κοστούμια για μεγάλα μεγέθη») ζει και βασιλεύει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, χάρη στον Τσίπρα, εκτοξεύθηκε αλλά, επίσης χάρη στον Τσίπρα, φαίνεται ότι έχει πάρει την κατηφόρα ανεπίστρεπτα. Στη Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία τα αντίστοιχα κόμματα υπάρχουν μόνο ως υπηρετικό προσωπικό της παγκοσμιοποίησης.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Τσίπρας ξεκίνησε ως «επαναστάτης νέος» και μετά μεταλλάχθηκε. Δεν ήταν ο πρώτος και δεν θα είναι ο τελευταίος. Το ότι αναζήτησε και βρήκε στήριξη από ξένους ηγέτες (ΗΠΑ-Γερμανία) τον εξομοίωσε με το ελληνικό περιβάλλον, δεν τον έβλαψε. Το θέμα είναι ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ έκανε πράξεις αθέμιτες, όπως η υπογραφή των Πρεσπών, και «κωλοτούμπες» που προκάλεσαν τη λογική και τις πολιτικές ευαισθησίες των πολιτών, όπως η ψήφος στο δημοψήφισμα. Συνολικά η θητεία του στην κυβέρνηση ήταν από μέτρια έως αρνητική. Για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπληξε μόνο ανηλεώς τους μεσαίους, όπως βροντοφωνάζει ο βαθυστόχαστος κ. Πολάκης. Αλλά άνοιξε την πόρτα στο κύμα μετανάστευσης σύμφωνα με τις επιταγές του Βερολίνου. Ο κ. Τσίπρας αποκαλούσε «μαντάμ Μέρκελ», δήθεν ειρωνικά, τη Γερμανίδα καγκελάριο, αλλά μεταμορφώθηκε αστραπιαία σε υπάκουο συνεργάτη της μετά από εκείνη τη Συνάντηση Κορυφής όπου, όπως κατέγραψε το ρεπορτάζ, η «μαντάμ» τον τραβούσε από το μανίκι για να κάνει ό,τι του ζητούσε. Και το έκανε ασκαρδαμυκτί.
Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι ο σημερινός πρωθυπουργός, με όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις συνασπισμένες, μπορεί να ζηλεύει τον κ. Τσίπρα που, με τους Σκοπιανούς, του έπεσαν τα εύκολα.
