Μάχη τζακιών και φατριών στη Ν.Δ.
Στην τελική… τεθλασμένη φαίνεται πως μπήκε η κούρσα για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, μια και ως «δεξιόστροφη ευθεία» παραμένει η γνωστή και απαράλλακτη βέλτιστη πρόσδεση και παγίδευση αδαών ψηφοφόρων στο άρμα-βωμό διακεκριμένων ταξικών και επιχειρηματικών προτεραιοτήτων. Το «μενού» για τους εκλογείς παρουσιάζεται πλουσιοπάροχο. Περιλαμβάνει τον μετριοπαθή Βαγγέλη Μεϊμαράκη με την όψιμη όσο και απίστευτη φραστική αποκήρυξη του νεοφιλελευθερισμού, η οποία παραπέμπει μεν ρομαντικά στα μέσα του περασμένου αιώνα και τον ιδρυτή της παράταξης Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά δεν συνάδει με το βίο και την πολιτεία απάντων των σημερινών στελεχών κατά την αγωνιώδη τους προσπάθεια τα τελευταία χρόνια για την οριστική παγίδευση του ελληνικού λαού στη μνημονιακή μέγγενη και τη βούληση των τοκογλύφων.
Περιλαμβάνει, ως εναλλακτική φιλο-καραμανλική επίσης πρόταση, τον Απόστολο Τζιτζικώστα, του οποίου ωστόσο η υποψηφιότητα δεν δείχνει να χρησιμεύει σε τίποτα περισσότερο από το να διασπάσει την κεντροδεξιά τάση της Ν.Δ. και να εξουδετερώσει το ενδεχόμενο επικράτησης του Μεϊμαράκη. Ως εκ τούτου, το κυρίως πιάτο προσφέρεται στους οπαδούς του κόμματος από την οικογένεια Μητσοτάκη, ως ιστορική ευκαιρία να αποτελέσει τη βασιλικότερη του βασιλέως αξιωματική αντιπολίτευση, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα χρειαστεί ατρόμητους μπροστάρηδες και παρακινητές στον αγώνα για την… πλήρη καταστροφή της χώρας. Και ο Κυριάκος έχει δώσει άριστα δείγματα και διαπιστευτήρια άκρατου και ασυγκράτητου νεοφιλελευθερισμού, ως υπουργός στη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Με το λαϊκό αίσθημα δεν κρίνεται απαραίτητο να συνάδει κάποιος, προκειμένου να οδηγηθεί στην ηγεσία. Διότι αρκεί και περισσεύει, εν προκειμένω, το όνομα Μητσοτάκης, σε ένα κοινό «παραδοσιακών» ψηφοφόρων του κόμματος που έχει μπερδέψει τη δημοκρατία με τη… βούρτσα οποιουδήποτε πολιτικού τζακιού. Επιπλέον, η Ν.Δ. και με την απαραίτητη τελική έγκριση του «Βούδα» του κόμματος, Κώστα Καραμανλή, έχει την πολυτέλεια μιας προσωρινής ακρότητας και αποκοτιάς, τουλάχιστον για τα προσεχή χρόνια, δεδομένου ότι στον φυσικό χώρο της Κεντροδεξιάς συνωστίζονται, εμπράκτως, όλα σχεδόν τα λοιπά κόμματα της Βουλής.
Κάπου εκεί αποκτά ιδιαίτερη σημασία και η υποψηφιότητα του ακροδεξιού Άδωνι Γεωργιάδη, που δεν είναι απλώς ένα εξωτικό φρούτο-επιδόρπιο σε αυτό το εκλογικό μενού. Ο ίδιος έχει αρκετούς λόγους να πιστεύει, όπως άλλωστε μπορεί και ο κοινός νους να αντιληφθεί, ότι η δύναμη της δημοσιότητας και της δημοφιλίας δεν πηγάζει, πλέον, αποκλειστικά από τις πολιτικές φατρίες και τα μεγάλα τζάκια, αλλά μπορεί να αναβλύζει και από τους ανατριχιαστικούς εξυπνακισμούς και τους θεατρινισμούς που αξιοποιούν και αποθεώνουν, συστηματικά, οι ανεκδιήγητοι «τρολίστες» και οι λειτουργοί της μιντιακής μας δημοκρατίας.
Ζ.Ρ.
