Και η σύγχυση εδώ μπορεί να είναι αυθεντική ή υποτιθέμενη. Είναι αυθεντική, γιατί οι προσδοκίες του συριακού λαού για ελευθερία και δημοκρατία είναι αυθεντικές και πραγματικές, όπως είναι και οι παρόμοιες προσδοκίες και απαιτήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων Αράβων. Υπό αυτή την έννοια, η συνάντηση του κινήματος του συριακού λαού με των Αράβων, είναι λογική και θετική.
Το πρόβλημα ξεκινά, ωστόσο, όταν η σύγχυση γίνεται «υποτιθέμενη», μια σχεδιασμένη πολιτική με κρυφές ατζέντες, σκοπούς και προθέσεις, με στόχο να πατήσουν ή να προχωρήσουν πέρα από τους σκοπούς και τις προθέσεις του συριακού λαϊκού κινήματος.
Κίνημα και εξωτερικές παρεμβάσεις
Το συριακό κίνημα έχει, σίγουρα, αληθινά και σοβαρά εσωτερικά κίνητρα. Ο λαός ζητάει δημοκρατία, πολιτική και κοινωνική ελευθερία. Αυτά, όμως, δεν πρέπει να χειραγωγηθούν από τους στόχους της εξωτερικής παρέμβασης. Η εκμετάλλευση του συνθήματος «ελευθερία και δημοκρατία» για να δικαιολογηθεί η εξωτερική παρέμβαση, είναι ένας τρόπος για να τιμωρηθεί η Συρία για το ρόλο της και τις αποφασιστικές πολιτικές της, αφού τις προηγούμενες δεκαετίες αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της αραβικής αντίστασης.
Η Συρία αντιπολιτεύτηκε τις αμερικανικές και ισραηλινές εισβολές στα εσωτερικά θέματα του Λιβάνου και εναντιώθηκε στην υποστηριζόμενη από τη Σαουδική Αραβία κυβέρνηση Al Hariri και σε αυτό το πλαίσιο αποκτά νέα σημασία η χρησιμότητα της διεθνούς δίκης για την δολοφονία του Hariri. Ο Assad υποστήριξε τη λιβανέζικη αντίσταση κατά τη διάρκεια του πολέμου στον Λίβανο το 2006, παίζοντας κεντρικό ρόλο στην ήττα του ισραηλινού στρατού. Η συριακή κυβέρνηση υποστήριξε, επίσης, τις παλαιστινιακές οργανώσεις (Hamas, Al Jihad, PFLP, DFLP και άλλες) που απέρριψαν την ειρηνευτική διαδικασία που βασιζόταν στους όρους της Αμερικής και του Ισραήλ και αντικρούουν τις πολιτικές της Παλαιστινιακής Αρχής. Όσον αφορά το ζήτημα με τα κατεχόμενα Υψώματα του Γκολάν, η Συρία παραμένει ακλόνητη στις θέσεις της: καμία ειρήνη αν το Ισραήλ δεν αποσυρθεί πλήρως στα σύνορα του 1967. Πιο πρόσφατα, η Συρία εναντιώθηκε στον πόλεμο του Ιράκ το 2003 και στήριξε την ιρακινή αντίσταση. Αν και ορισμένοι έχουν μικρή μνήμη γι’ αυτά τα θέματα, η μνήμη των ΗΠΑ, του Ισραήλ και άλλων αποικιοκρατικών δυνάμεων, είναι αρκετά δυνατή.
Η προσέγγιση αυτή δεν προσπαθεί να υπερασπιστεί τα λάθη του συριακού καθεστώτος ή να δικαιολογήσει τις εκάστοτε εσωτερικές πολιτικές. Αντιθέτως, το καθεστώς Assad πρέπει να κριθεί από διάφορες πλευρές. Ο σκοπός εδώ είναι να καθοριστούν τα όρια και η φύση των εξελίξεων, ώστε να μη γίνουν τα πραγματικά, αυθεντικά, πολιτικά και κοινωνικά λαϊκά αιτήματα εργαλεία στα χέρια των αποικιοκρατικών δυνάμεων για να τακτοποιήσουν τους λογαριασμούς τους με τη Συρία. Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει αυτό τον συσχετισμό και τις συνέπειες του, συνειδητά ή ασυνείδητα, θα στείλει την Συρία στην γκιλοτίνα. Και όλα τα λόγια και τα συνθήματα για ελευθερία, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα θα γίνουν ανούσια.
Το παράδειγμα της Λιβύης
Είναι λογικός ο φόβος ή είναι μια προσπάθεια να ξεφύγουν από τις προκλήσεις; Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στις εξελίξεις στην Λιβύη, θα καταλάβουμε πόσο «σοβαρό παιχνίδι» παίζεται και θα αναγνωρίσουμε ότι οι αποικιοκρατικές δυνάμεις δεν αστειεύονται. Κάτω από τη νομιμότητα της «δημοκρατίας, ελευθερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων», η Λιβύη βομβαρδίζεται. Κι όμως, η επέμβαση με την κάλυψη αυτών των συνθημάτων, δεν έχει να κάνει με την ελευθερία, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως τα εννοούν οι αραβικοί λαοί και εκφράστηκαν με τον καλύτερο τρόπο στην Πλατεία Ταχρίρ, τη Δαμασκό και τις άλλες αραβικές πόλεις.
Ο λιβυκός λαός, για παράδειγμα, πλήρωσε υψηλό τίμημα για να ξεφύγει από τον ιταλικό αποικιοκρατικό ζυγό, αφού ηττήθηκε υπό την ηγεσία του ηρωικού αγωνιστή της λιβυκής ανεξαρτησίας Omar Al-Mukhtar. Η τραγωδία σήμερα είναι να βλέπεις τις αποικιοκρατικές σημαίες να υψώνονται στις πλατείες της Βεγγάζης, ενώ συνεχίζονται οι καταστροφές και οι στρατιωτικές επιθέσεις, σε μια προσπάθεια να υποτάξουν και να ξανά αποικιοκρατήσουν τη χώρα και το φυσικό της πλούτο. Το αστείο στην υπόθεση είναι ότι όλα αυτά γίνονται σύμφωνα με την απαίτηση της «Λιβυκής Επανάστασης»! Φέρνει ευθύνες το καθεστώς Καντάφι; Σίγουρα, αλλά αυτό δεν μειώνει τον τρόμο της τραγωδίας, που γίνεται όλο και πιο περίπλοκος και φοβερός, όταν οι λαϊκές εξεγέρσεις γίνονται εργαλεία για να διαλύσουν την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, βασιζόμενα στην επέμβαση των αποικιοκρατικών δυνάμεων. Έτσι, αν η δικτατορία και η καταστολή εκφράζουν ένα κοινωνικό δίλημμα, τότε η εξωτερική παρέμβαση που προσποιείται ότι θα αντιμετωπίσει αυτό το δίλημμα εκ μέρους όλων, θα αποδειχθεί ότι είναι μια ιστορική καταστροφή. Ο λαός της Λιβύης, αργά ή γρήγορα, θα πληρώσει το τίμημα για όλες τις χαμένες δεκαετίες.
Η ελευθερία και η δημοκρατία δεν είναι απλά λέξεις ή μαθήματα διανόησης, στις περιθωριακές δυτικές κοινωνίες ή τα πανεπιστήμια. Είδαμε τις πραγματικές εκδηλώσεις τους στην αφύπνιση των αραβικών λαών, μια και η ελευθερία και η δημοκρατία συνδέονται με την απόρριψη της εξάρτησης, της υποταγής και των πολιτικών που υπαγορεύονται από εξωτερικές δυνάμεις. Το είδος της δημοκρατίας και της ελευθερίας που ζητούν οι λαοί στους αραβικούς δρόμους, είναι πάνω απ’ όλα το αίτημα της ελευθερίας και της εθνικής αυτοδιάθεσης από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, πως αυτές ευθύνονται για τη διάσπαση του αραβικού κόσμου και μετά στήριξαν, προστάτεψαν, εξόπλισαν και εκπαίδευσαν τα περισσότερα αραβικά, δικτατορικά καθεστώτα. Και ακόμα στηρίζουν τα ίδια καθεστώτα που έκλεψαν τον πλούτο των αραβικών λαών και επιδοτούν, με κάθε τρόπο, τη σιωνιστική κατοχή στην Παλαιστίνη.
Αναγκαία προϋπόθεση της ανάλυσης
Η κατανόηση αυτών των παραμέτρων είναι απαραίτητη για οποιαδήποτε ανάλυση σε βάθος για το τι συμβαίνει, τώρα, στη Συρία. Δεν σημαίνει, βέβαια, πως απαλλάσσει από τις ευθύνες του κανέναν. Το καθεστώς της Συρίας, σίγουρα, έχει μερίδιο ευθύνης, όπως και ο πρόεδρος Bashar Al-Asad, όπως όμως θα θυμάται και σέβεται ο αραβικός λαός την αποφασιστικότητα του τα τελευταία χρόνια, την εποχή που η Συρία βρισκόταν σχεδόν μόνη στο «πεδίο μάχης», αντιπροσωπεύοντας τη δυνατότερη φωνή που υποστήριζε τα κινήματα της αραβικής αντίστασης στον Λίβανο, την Παλαιστίνη και το Ιράκ.
Εκείνα τα δύσκολα χρόνια, κανείς δεν τολμούσε να υψώσει τη φωνή του ενάντια στις εξωτερικές παρεμβάσεις και τους αποικιοκρατικούς και καταστροφικούς πολέμους, ενώ η πλειοψηφία των αραβικών καθεστώτων και τα ΜΜΕ απέκλειαν τη Συρία και τα αραβικά αντιστασιακά κινήματα. Όποιος αρνείται να το δεχτεί αυτό, απλά υποστηρίζει τις εξωτερικές και εσωτερικές δυνάμεις που προσπαθούν να σπείρουν τη σύγχυση για να καταστρέψουν εκείνη την εμπειρία, να εξαφανίσουν τα θετικά της αποτελέσματα και τελικά να τιμωρήσουν τη Συρία για τη στάση της.
Με αυτά τα δεδομένα, το να περιγράφουμε ως συνωμοσία τη σύγχυση που δημιουργήθηκε γύρω από τις εξελίξεις στη Συρία, δεν είναι προπαγάνδα, μια και οι εξωτερικές παρεμβάσεις στην Συρία, de facto, σπρώχνουν τη χώρα στην άκρη της αβύσσου. Το ρίσκο της κατάρρευσης είναι πραγματικό και σοβαρό, αφού η λαϊκή οργή των Σύρων που ξέσπασε αυθόρμητα και συνδεόταν με τις επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο, έχει χρησιμοποιηθεί με έξυπνο τρόπο για να την απομακρύνει από τους αρχικούς σκοπούς της.
Πειρατεία εναντίον του κινήματος
Μπορούμε να πούμε ότι το λαϊκό κίνημα στην Συρία βρίσκεται σε μια διαδικασία πειρατείας, που κινούν πολλοί πειρατές από κοντά και μακριά και έχουν εφοδιαστεί με όλα τα μέσα -όπλα, χρήματα και ΜΜΕ- για να παίξουν το ρόλο τους. Ο σκοπός είναι ξεκάθαρος: να μην αιχμαλωτίσουν το πλοίο αλλά να το βυθίσουν. Η κατάρρευση της Συρίας θα αποδυνάμωνε τις σχέσεις Συρίας-Ιράν, που αποτελούν απειλή για την αμερικανική περιφερειακή πολιτική και θα εμπόδιζε την ανάπτυξη μιας δυνατής συμμαχίας με την Αίγυπτο, ως αποτέλεσμα της επανάστασης εκεί. Δεν θα ήταν, λοιπόν, απίθανο αν ο Ομπάμα σταθεί στον Λευκό Οίκο -όπως έκανε πρόσφατα για τον Μπιν Λάντεν- και πει με ένα χαμόγελο: Σας το είχαμε πει! Όποιος δεν είναι μαζί μας, αργά ή γρήγορα, θα πληρώσει!
Αυτά που γίνονται στην Συρία είναι θλιβερά και οδυνηρά και αποτελεί τραγικό παράδοξο την στιγμή που ο αραβικός κόσμος είναι χαρούμενος που πήρε πίσω την Αίγυπτο, να φοβάται ότι θα χάσει τη δίδυμη Συρία. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι όποιος δεν ενδιαφέρεται για την ευημερία και την ενδυνάμωση της Συρίας ως χώρας, αντικρούει τα συμφέροντα του αραβικού κόσμου. Όποιος δεν θέλει ελευθερία και αξιοπρέπεια για τους Σύριους, δεν ανήκει στην πλευρά μας, όπως κι εκείνοι που δεν προστατεύουν και δεν εκτιμούν τον εθνικό ρόλο της Συρίας και ικετεύουν την Ουάσιγκτον, το Παρίσι, το Λονδίνο και το ΝΑΤΟ να επέμβουν για να βοηθήσουν τον συριακό λαό να επιτύχει την λεγόμενη «δημοκρατική αλλαγή», δηλαδή να καλυφθεί η πολιτική ατζέντα των αποικιοκρατικών δυνάμεων.
Αυτή η ξεκάθαρη προειδοποίηση δεν πρέπει να ληφθεί ως το πράσινο φως για να συνεχιστεί η καταστολή του συριακού λαού, ούτε σημαίνει να προσπεράσουμε ή να αγνοήσουμε τα αιτήματα των Σύριων για ελευθερία και δημοκρατία. Είναι, όμως, περισσότερο απαραίτητο να καταλάβουμε τις απειλές που δέχεται η Συρία από τους πειρατές των αποικιοκρατικών δυνάμεων, όπως και το να πιεστεί ξεκάθαρα το συριακό καθεστώς να συναντηθεί με τα λαϊκά αιτήματα και να αναγκαστεί να παραδοθεί σε αυτά χωρίς συμβιβασμούς. Αυτό προϋποθέτει πραγματικές πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και να πολεμηθεί η διαφθορά που θα θωρακίσουν τη Συρία από τις εξωτερικές αποικιοκρατικές επεμβάσεις και θα κερδίσει την εμπιστοσύνη εκατομμυρίων Σύριων, που μόλις αναγνωριστεί ο σεβασμός της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας τους, θα είναι πρόθυμοι να πολεμήσουν για να προστατέψουν τη χώρα τους.
Εμπιστοσύνη στο λαό
Τελειώνοντας, υπάρχουν λόγοι να έχουμε εμπιστοσύνη στην αφύπνιση του συριακού λαού. Από την εμπειρία της ιστορίας, οι λαοί έχουν μάθει να είναι έτοιμοι να πληρώσουν το τίμημα για να προστατέψουν τις αρχές τους, την ανεξαρτησία και την ελευθερία του. Γι’ αυτό και δεν είναι εύκολο να εξαπατήσουμε ή να παρασύρουμε το λαό στην παγίδα της αυτοκαταστροφής, αφού καταλαβαίνει τι κρύβεται πίσω από το κάθε τι. Σίγουρα δεν είναι η αγάπη για τη Συρία ούτε η επιθυμία των Δυτικών αποικιοκρατικών δυνάμεων και των αραβικών αντιδραστικών καθεστώτων να δουν μια ελεύθερη, δημοκρατική και δυνατή Συρία.
Ο τελικός σκοπός είναι ολοφάνερος: αυτό που θέλουν τώρα είναι το κεφάλι της και να αποδυναμώσουν τη χώρα για να μην έχει ουσιαστικό ρόλο η επιρροή. Όποιος δεν το γνωρίζει αυτό, ας κοιτάξει προς την Ανατολή για να δει τι συμβαίνει στο Ιράκ και μετά στη Δύση, να δει τη Λιβύη να βομβαρδίζεται με δυτικές βόμβες. Στο κάτω-κάτω, ποιος νοιάζεται για το λαό της Συρίας ή της Λιβύης;
