Αγαπητέ Χασαν, αγαπητέ Αμπντούλ, αγαπητέ Μουσταφά, αγαπητέ Ρασίντ. Αγαπητοί… όλοι εσείς, και οι 300, που τα ονόματά σας δεν μάθαμε ποτέ. Σας οφείλω μια συγγνώμη. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Συγγνώμη, γιατί την ώρα που εσείς συμπληρώνατε 42 μέρες απεργίας πείνας στο Μέγαρο της Υπατίας -τι ειρωνεία! Απεργία πείνας σε ένα Μέγαρο- εγώ είχα τον νου μου στο καρναβάλι. Συγγνώμη γιατί, όταν εσείς φτάνατε την 43η μέρα αποχής από τροφή, εγώ και χιλιάδες συμπατριώτες μου πετούσαμε χαρταετό ή ασκούσαμε εαυτούς στη σαρακοστιανή νηστεία με στρείδια, αχινοσαλάτες, χταπόδι ψητό και άλλα εδέσματα πολυτελούς στέρησης. Συγγνώμη, γιατί όταν ο χιονιάς περικύκλωνε τις σκηνές σας, εμείς ψάχναμε στις αποθήκες τις χιονιαλυσίδες, πανικόβλητοι από την καιρική τρομοκρατία των τηλεοπτικών δελτίων. Συγγνώμη γιατί, στον ενάμιση μήνα που εσείς αναμετρηθήκατε με τον εαυτό σας και τα όρια της ανθρώπινης αντοχής στην Υπατία, εμείς, η πλειοψηφία της κατά τα λοιπά ευαίσθητης κοινωνίας, είχαμε περιπέσει περίπου σε υπατικό κώμα. Ναι, υπατικό, δεν υπάρχει κάτι ανορθόγραφο σ’ αυτό, ένα λογοπαίγνιο για την Υπατία είναι, παρ’ ότι εσύ Χασάν, Αμπντούλ, Ρασίντ δεν ξέρεις πολλά από την περίεργη ελληνική ορθογραφία.
Με την ευκαιρία, σου είπαν ποτέ ποια ήταν η Υπατία; Ήταν μια Ελληνίδα φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός που ο χριστιανικός όχλος της Αλεξάνδρειας λιντσάρισε με όση αγριότητα είχε μέσα του, το 415 μ.Χ. Την έκοψε κυριολεκτικά κομματάκια. Δεν ξέρω αν το όνομα του μεγάρου που φιλοξένησε τον αγώνα σας περιείχε, λοιπόν, κάποιο δυσοίωνο συμβολισμό για τη στάση σιωπηράς πλειοψηφίας που αδιαφορεί ή δυσφορεί με τους «ξένους». Ούτε το ότι εσείς επιλέξατε να ξεκινήσατε την απεργία σας από τη Νομική, το ακαδημαϊκό θερμοκήπιο ενός κράτους δικαίου στο οποίο, όπως θα διαπιστώσατε, περισσεύει το κράτος και απουσιάζει το δίκαιο. Ούτε γνωρίζω επίσης αν είχατε κάποια πρόθεση συμβολισμού επιλέγοντας να είστε 300, όσοι κι οι σύντροφοί του Λεωνίδα που εξοντώθηκαν μέχρις ενός. Αλλά, ακόμη κι αν υπήρχαν αυτοί οι δυσοίωνοι συμβολισμοί, εσείς διαψεύσατε κάθε είδους πολιτική δεισιδαιμονία. Γιατί, τελικά, πετύχατε μια μοναδική ηθική νίκη. Για την οποία, αγαπητέ Χασάν, αγαπητέ Ρασίντ, αγαπητέ Μουσταφά σας οφείλουμε όλοι, μαζί με τις συγγνώμες, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Δεν ξέρω πώς εσείς, ψυχή και σώμα αυτού του αγώνα, ορίζετε το περιεχόμενο της νίκης σας. Δεν είναι η ανοχή του Ραγκούση, δεν είναι τα ταξιδιωτικά έγγραφα και η άδεια παραμονής, δεν είναι η τσαλακωμένη αλαζονεία των υπουργών που έτρεμαν στην ιδέα να μείνουν μ’ ένα πτώμα στα χέρια (πολλά πτώματα έχουν περάσει απ’ τα χέρια της χοντρόπετσης εξουσίας). Δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Ή τουλάχιστον, όχι μόνο αυτά. Η νίκη σας είναι το υπόδειγμα θάρρους και αξιοπρέπειας, το παράδειγμα ηθικής υπεροχής, η ένεση αυτοπεποίθησης σε εκατομμύρια ανθρώπους που ταλαντεύονται ανάμεσα στην οργή και τον φόβο, ανάμεσα στην αλληλεγγύη και τον ατομισμό, στην ανθρωπιά και τη φυλετική καχυποψία (ίσως και στο ρατσισμό), στην εξέγερση και τον συμβιβασμό, στην αισιοδοξία και την ηττοπάθεια, στον αντεξουασιασμό και τον εκμαυλισμό από την εξουσία. Η νίκη σας έγκειται στο ότι θέσατε σε όλους μας το σωστό ερώτημα: Όχι απλώς τι θέλουμε να κερδίσουμε. Αλλά τι είμαστε διατεθειμένοι να ρισκάρουμε. Κι εσείς ρισκάρατε το μόνο που είχατε, ενάντια σ’ όλα τα προγνωστικά.
Ευχαριστώ Χασάν, Ρασίντ, Αμπντούλ, Μουσταφά. Το διάβασα κάπου κι οφείλω να το επαναλάβω: Είστε ο ανθός αυτής της κοινωνίας.
Με την ευκαιρία, σου είπαν ποτέ ποια ήταν η Υπατία; Ήταν μια Ελληνίδα φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός που ο χριστιανικός όχλος της Αλεξάνδρειας λιντσάρισε με όση αγριότητα είχε μέσα του, το 415 μ.Χ. Την έκοψε κυριολεκτικά κομματάκια. Δεν ξέρω αν το όνομα του μεγάρου που φιλοξένησε τον αγώνα σας περιείχε, λοιπόν, κάποιο δυσοίωνο συμβολισμό για τη στάση σιωπηράς πλειοψηφίας που αδιαφορεί ή δυσφορεί με τους «ξένους». Ούτε το ότι εσείς επιλέξατε να ξεκινήσατε την απεργία σας από τη Νομική, το ακαδημαϊκό θερμοκήπιο ενός κράτους δικαίου στο οποίο, όπως θα διαπιστώσατε, περισσεύει το κράτος και απουσιάζει το δίκαιο. Ούτε γνωρίζω επίσης αν είχατε κάποια πρόθεση συμβολισμού επιλέγοντας να είστε 300, όσοι κι οι σύντροφοί του Λεωνίδα που εξοντώθηκαν μέχρις ενός. Αλλά, ακόμη κι αν υπήρχαν αυτοί οι δυσοίωνοι συμβολισμοί, εσείς διαψεύσατε κάθε είδους πολιτική δεισιδαιμονία. Γιατί, τελικά, πετύχατε μια μοναδική ηθική νίκη. Για την οποία, αγαπητέ Χασάν, αγαπητέ Ρασίντ, αγαπητέ Μουσταφά σας οφείλουμε όλοι, μαζί με τις συγγνώμες, ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Δεν ξέρω πώς εσείς, ψυχή και σώμα αυτού του αγώνα, ορίζετε το περιεχόμενο της νίκης σας. Δεν είναι η ανοχή του Ραγκούση, δεν είναι τα ταξιδιωτικά έγγραφα και η άδεια παραμονής, δεν είναι η τσαλακωμένη αλαζονεία των υπουργών που έτρεμαν στην ιδέα να μείνουν μ’ ένα πτώμα στα χέρια (πολλά πτώματα έχουν περάσει απ’ τα χέρια της χοντρόπετσης εξουσίας). Δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Ή τουλάχιστον, όχι μόνο αυτά. Η νίκη σας είναι το υπόδειγμα θάρρους και αξιοπρέπειας, το παράδειγμα ηθικής υπεροχής, η ένεση αυτοπεποίθησης σε εκατομμύρια ανθρώπους που ταλαντεύονται ανάμεσα στην οργή και τον φόβο, ανάμεσα στην αλληλεγγύη και τον ατομισμό, στην ανθρωπιά και τη φυλετική καχυποψία (ίσως και στο ρατσισμό), στην εξέγερση και τον συμβιβασμό, στην αισιοδοξία και την ηττοπάθεια, στον αντεξουασιασμό και τον εκμαυλισμό από την εξουσία. Η νίκη σας έγκειται στο ότι θέσατε σε όλους μας το σωστό ερώτημα: Όχι απλώς τι θέλουμε να κερδίσουμε. Αλλά τι είμαστε διατεθειμένοι να ρισκάρουμε. Κι εσείς ρισκάρατε το μόνο που είχατε, ενάντια σ’ όλα τα προγνωστικά.
Ευχαριστώ Χασάν, Ρασίντ, Αμπντούλ, Μουσταφά. Το διάβασα κάπου κι οφείλω να το επαναλάβω: Είστε ο ανθός αυτής της κοινωνίας.
ΚΙΜΠΙ
[email protected]
Σχόλια
