H πρώτη επέτειος της 11 Μάρτη συνοδεύεται ήδη από διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις στην Ιαπωνία και σε ολόκληρο τον κόσμο. Στο Τσέρνομπιλ, 25 χρόνια πριν, το μεγάλο έγκλημα δεν συνίστατο μόνο ή τόσο στην επικινδυνότητα της λειτουργίας του, η οποία συνεχίζει να ενυπάρχει στην πυρηνική ενέργεια, όπως έδειξε και η Φουκουσίμα. Συνίστατο επίσης στη συσκότιση, ανευθυνότητα και αμέλεια των πρώτων εβδομάδων μετά το ατύχημα, καθώς και στη συστηματική συσκότιση και παρεμπόδιση εξαγωγής ακριβών και διάφανων επιστημικών συμπερασμάτων για τη χρόνια έκθεση περιοχών και πληθυσμών σε «χαμηλή» ραδιενέργεια, έγκλημα που συνεχίστηκε από τις μετασοβιετικές Αρχές σε Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία. Το ίδιο ακριβώς έγκλημα και στις δυο του διαστάσεις, τη βραχυπρόθεσμη και τη μακροπρόθεσμη, λες και δεν υπήρξε ποτέ το Τσέρνομπιλ, επαναλήφθηκε και επαναλαμβάνεται σήμερα στη Φουκουσίμα. Διαδηλώσεις και πάλι διαδηλώσεις μέχρι να κλείσει και το τελευταίο πυρηνικό εργοστάσιο στον καταστροφικό καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε!
-Μα δεν πέθανα γιατρέ μου, ζω ακόμη!
-Σκάσε! Ο γιατρός ξέρει καλύτερα…
Παρά το βομβαρδισμό της κοινής γνώμης επί 23 συναπτά έτη, το 62% των Ρουμάνων δεν είναι πεισμένο ότι ο Τσαουσέσκου έπεσε το 1989 από κάποια επανάσταση, με το ποσοστό να αυξάνεται σε ανθρώπους που ήταν τότε ενήλικες. Την πρόσφατη έρευνα διενήργησε, μάλιστα, το καθ’ όλα… αμερόληπτο εκ του τίτλου του «Ινστιτούτο Έρευνας για τα Εγκλήματα του Κομμουνισμού». Η μόνη ηλικιακή ομάδα στην οποία το ποσοστό αυτών που «γνωρίζουν» ότι έγινε επανάσταση υπερβαίνει κατά τι τους υπόλοιπους είναι οι κάτω των 20 ετών, όσοι δηλαδή δεν είχαν τότε ακόμη γεννηθεί. Δεν έχουν καταφέρει να πείσουν ούτε καν εκείνους που ήταν τότε παιδάκια 5 ετών… Εντάξει, είχε βάλει λίγο το χεράκι της η KGB. Ο στρατός καθοδηγούμενος από αυτήν είχε περάσει με την «επανάσταση». Είχαν κανονίσει και το νέο πολιτικό προσωπικό που θα αναλάμβανε μέσα από πρώην ηγετικά στελέχη του Τσαουσέσκου, ανάμεσά τους και ορισμένοι που βολτάριζαν με κρατική βίζα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και στο Φόρεϊν Όφις. Η πλειοψηφία των θυμάτων της «επανάστασης» ήταν ένστολοι και μέλη της Σεκουριτάτε από τη μεταξύ τους αντιπαράθεση. Ο Αμερικανός πρέσβης στη Μόσχα ενημέρωνε τις μέρες εκείνες τον Γκορμπατσόφ πως τυχόν στρατιωτική ανάμειξη της Σ. Ένωσης στη Ρουμανία δεν θα εκληφθεί ως αναβίωση του δόγματος Μπρέζνιεφ. Οι δεκάδες ελεύθερων σκοπευτών που συνέλαβε κυρίως ο απλός κόσμος, από τους πολλαπλάσιους «τρομοκράτες» που αποδίδονταν τότε στο προηγούμενο καθεστώς και πυροβολούσαν στο ψαχνό τους διαδηλωτές, αφέθηκαν μετά την «επανάσταση» όλοι ελεύθεροι, «ελλείψει στοιχείων», χωρίς να φτάσει σε δίκη ούτε ένας και χωρίς ποτέ να αποκαλυφθεί ο εντολέας τους. Κατά τα άλλα, ήταν μια επανάσταση… Η πρώτη προλεταριακή επανάσταση, όπως τιτλοφορούσε τότε άρθρο του στην Καθημερινή γνωστός δημοσιογράφος, ειδήμων περί τις επαναστάσεις. Πάντα καλά πληροφορημένα τα ελληνικά ΜΜΕ…
Χαμάς: Από τη Δαμασκό στο Κάιρο
Σε πολιτική μετακόμιση φαίνεται πως βρίσκεται η Χαμάς. Από τη μια μεριά η ισχυροποίηση και ανάδειξη των Αδερφών Μουσουλμάνων, πολιτικών προγόνων της Χαμάς, σε πρώτη πολιτική δύναμη στην Αίγυπτο, η δηλωμένη δυσαρέσκεια της ηγεσίας της Χαμάς για την κτηνώδη αντιμετώπιση της εξέγερσης από τον Άσαντ από την άλλη, είναι οι -εμφανείς τουλάχιστον- λόγοι. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι δημιουργούνται κάποια ερωτήματα για το πώς συνδυάζεται αυτό το δεύτερο, απολύτως σεβαστό κατά τα άλλα, με τη μάλλον ψυχρή στάση της Χαμάς απέναντι στην υπόλοιπη Αραβική Άνοιξη.
Υπάρχουν κι αλλού κινητοποιήσεις για διόδια
Μαζικές διαδηλώσεις σε 32 πόλεις της Ν. Αφρικής πραγματοποιήθηκαν την Τρίτη, σε μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις μετά το γκρέμισμα του Απαρτχάιντ το 1994. Τις διαδηλώσεις οργάνωσε η εργατική Συνομοσπονδία Κουσάτου και στρέφονταν ενάντια στις αυξήσεις στα διόδια, καθώς και ενάντια στις εταιρίες υπενοικίασης εργαζομένων στους δρόμους και τους άθλιους όρους που χειρίζονται συνολικά πάνω από ένα εκατομμύριο ενοικιαζόμενους εργαζόμενους στη χώρα. Να σημειωθεί ότι η Κουσάτου είναι φίλα προσκείμενη στο Αφρικανικό Κονγκρέσο (κάτι σαν τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, στα χρόνια του Σημίτη).
Σε μια χώρα με περίπου 40% ανεργία, η αύξηση των διοδίων έρχεται να καλύψει, αναδρομικά, το κόστος εκσυγχρονισμού του εθνικού οδικού δικτύου που απαιτήθηκε για τη διοργάνωση του Μουντιάλ το 2010.
