Κύριε Διευθυντά
Είμαι κι εγώ ένας αναγνώστης της εφημερίδας σας (όχι τόσο διαβασμένος), απ’ αυτούς που με χαρά θα ήθελαν να σας γράψουν ότι βρήκαν το δρόμο τους στην ενημέρωση. Δεν το μπορώ, όμως, κ. διευθυντά. Κάθε φορά που φτάνω στην πρώτη σελίδα του Πολιτισμού πιάνεται η ψυχή μου. Μα βασιλόφρονας; Είναι δυνατόν να υπογράφουν άρθρα σε αριστερή εφημερίδα βασιλόφρονες;
Δεν είχα σκοπό να σας γράψω κ. διευθυντά. Τόση ήταν η οργή μου. Όταν είδα ότι αποσύρθηκε η υπογραφή του, είπα το καταλάβαν, ώς εδώ ήταν. Όμως, διάβασα και ξαναδιάβασα τις επιστολές αυτού του δήθεν διαβασμένου και τότε κατάλαβα ότι πρόκειται για συμπαιγνία. Καταρχήν, αυτός γράφει λες και τον άλλο τον έχει απέναντί του και κάνουν πλάκα. Κάνουν πλάκα με τα νεύρα μας. Καλά, είναι δυνατόν να τον κάνει επίκεντρο του προβληματισμού του; Να αγωνιά γιατί δεν του απαντάει ο βασιλόφρονας; Να ασχολούνται με τη Γιουροβίζιον, με τα ταξίδια του υπουργού, και με τα ούζα στο Βερολίνο; Στο τέλος – τέλος αυτή είναι κι η ουσία! Ας υπογράφουν όπως θέλουν! Να γράφουν όμως κάτι για την ουσία. Για τον πολιτισμό που μπορούμε να προσεγγίσουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι.
Να σας πω την αλήθεια κ. διευθυντά, εγώ απ’ έξω απ’ το Μέγαρο περνάω, μέσα έχω μπει μια φορά. Άντε δύο. Στη Λυρική έχω πάει περισσότερες, αλλά τώρα κλείνει και έτσι δεν θα ξαναμπώ στον πειρασμό. Αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω, μας χωρίζει χάσμα εμάς με τον πολιτισμό το δικό τους. Διαβάζω βιβλία, πάω σινεμά, βέβαια τώρα τελευταία σημαδεύω τα βιβλιοπωλεία που κάνουν προσφορές, ψωνίζω απ’ το καλάθι, και ταινίες βλέπω απ’ το κανάλι της Βουλής. Με δυο λόγια, αυτός είναι ο πολιτισμός μας. Η γειτονιά μας, το σπίτι μας, το ταβερνάκι. Οι δυνατότητές μας αυτές είναι. Και ούτε καν αυτές.
Καμιά φορά κοιτάζω τη βιβλιοθήκη μου και απορώ. Λέω, είναι δυνατόν να έχω αγοράσει εγώ τόσα βιβλία; Ήμουν ποτέ τόσο πλούσιος; Εντάξει, μας ενδιαφέρουν και κάποια άλλα θέματα, μας ενδιαφέρει ας πούμε η ΕΡΤ, επειδή την πληρώνουμε. Κυρίως, επειδή την πληρώνουμε και δεν τη βλέπουμε. Καλά κάνετε και ασχολείστε με την ΕΡΤ. Δείτε, όμως, και την ουσία. Το θέμα είναι οι πέντε δέκα που παίρνουν τα πολλά λεφτά –αυτοί πάντα θα υπάρχουν– ή οι χίλιοι που κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους και να μείνουν άνεργοι;
Ένας απλός αναγνώστης
