Του Yannis Vasilis Yaylalı*
Μετά από έναν αιώνα σιωπής στην Τουρκία, η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Άγκυρα, στο Κέντρο Υγείας και Κοινωνικής Υπηρεσίας της Ένωσης Εργαζομένων (SES – Mη Kυβερνητική Oργάνωση που εδρεύει στην Άγκυρα), ήταν ένα σημαντικό γεγονός για τον Πόντο.
Πολλοί ιστορικοί, ακαδημαϊκοί, καθώς και ακτιβιστές που ήρθαν από την Τουρκία και την Ελλάδα, αναφέρθηκαν στη γενοκτονία και στις απελάσεις των Ποντίων.
Με την εκδήλωση που πραγματοποιήσαμε θέλαμε, για άλλη μια φορά, να ακουστεί η γενοκτονία η οποία πραγματοποιήθηκε κατά του λαού μας. Η κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας, η οποία είναι υπόλογη για τη γενοκτονία, καλείται για άλλη μια φορά να ζητήσει συγγνώμη από το λαό μας. Καθώς χειρίστηκε την πολιτική του εκτοπισμού των ανθρώπων μας από την πατρίδα τους, καλείται να δώσει εξηγήσεις για τα μέρη που πάρθηκαν (καταπατήθηκαν) και για τα δεκάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα που απήχθησαν και δόθηκαν σε τουρκικές οικογένειες κατά την περίοδο της γενοκτονίας.
Λέω για άλλη μια φορά, όπως η Πόντια αντάρτισσα Ελένη Τσαούς, ότι έστω και αν μείνει μόνον ένας Πόντιος που ζει και ανασαίνει, πάντα θα έχει ελπίδα για το λυτρωμό. Το νόημα αυτής της εκδήλωσης, μετά από έναν αιώνα σιωπής, είναι ακριβώς αυτό.
Χαιρετίζω ακόμα μια φορά τους ανθρώπους του Πόντου, που στέκονται πλάι στους καταπιεσμένους λαούς. Αυτό σημαίνει ότι για άλλη μια φορά θα στηρίξουμε (θα ενισχύσουμε) τον αγώνα που διεξάγουν οι λαοί κατά του τυραννικού κεμαλικού συστήματος.
Ενώ γεννήθηκα Πόντιος, πριν από 40 περίπου χρόνια. Στην ουσία, όμως, «γεννήθηκα» όταν εντάχθηκα στους αντάρτες του PKK. Εάν με το πέρασμά μου εκεί κέρδισα τη βασική πολιτική και ιδεολογική μου σκέψη, στην εκδήλωση της Άγκυρας που πραγματοποιήσαμε για τον Πόντο, έζησα τη δεύτερη γέννηση μου.
Κατά τη διάρκεια εκείνης της ημέρας, και ειδικότερα όταν συνδεθήκαμε ζωντανά με ένα πάνελ για τον Πόντο που γινόταν ταυτόχρονα στην Κατερίνη, στην Ελλάδα, όταν άρχισαν τα χειροκροτήματα και οι ευχές από εδώ και από εκεί, πιστέψτε με, από τη μια μεριά βιντεοσκοπούσα και από την άλλη δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυά μου.
Το ότι καταφέραμε έναν αιώνα αργότερα να πραγματοποιήσουμε εδώ την εκδήλωση για τον Πόντο, είναι κάτι που πρώτη φορά το έχουμε ζήσει. Και για μένα ήταν η πρώτη φορά, δηλαδή χθες πράγματι ένιωσα βαθιά μέσα μου (μέχρι το μεδούλι) ότι είμαι Ρωμιός Πόντιος. Χαιρετώ από εδώ, για μια ακόμη φορά, όλους τους φίλους μου που με έκαναν να βιώσω αυτό το συναίσθημα.
Αυτή η εκδήλωση έχει το νόημα του χαιρετισμού από τους Ρωμιούς του Πόντου, που για έναν αιώνα ήταν μόνοι τους, και της ένωσης της φωνής μας με τη φωνή των ομογενών μας (της Διασποράς μας).
Με την εκδήλωση αυτή δηλώνουμε ότι υπάρχουμε και εμείς στην Τουρκία, ότι παίρνουμε μέρος στον κοινό αγώνα που διεξάγουν οι λαοί ενάντια στο (τυραννικό) δεσποτικό σύστημα του φασιστικού κράτους της Τουρκίας, το οποίο δείχνει το πιο σκληρό του πρόσωπο στο λαό των Κούρδων και που κάποτε διέπραξε και γενοκτονία.
Φυσικά, η δουλειά μας δεν είναι εύκολη. Ακόμα και ένα αιώνα μετά, με την πρώτη μας λέξη που είπαμε, γίναμε στόχος Τούρκων ρατσιστών και εθνικιστών.
Εκείνο, όμως, που δεν γνώριζε η Δημοκρατία της Τουρκίας ήταν ότι μαζί με την πολιτική γενοκτονίας που εφάρμοσε εναντίον μας κατά το παρελθόν, εκτεθήκαμε σε τέτοια δεινά, που χάρη σε αυτά λυτρωθήκαμε απ’ όλους τους φόβους μας. Δεν έχουμε πλέον τίποτα να φοβηθούμε, αλλά αυτό που έχουμε να κερδίσουμε είναι η πατρίδα μας που έχουμε χάσει, ο Πόντος.
Για άλλη μια φορά θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα όλων των λαών να ζήσουν ισότιμα και ελεύθερα – για ελεύθερη και ισότιμη συνύπαρξη.
Γεννήθηκα ως Ibrahim
«Έχουν κλαπεί πολλές ζωές ανθρώπων ποντιακής καταγωγής στην Τουρκία όπως και η δική μου, προσωπική ζωή.
Γεννήθηκα ως Ιbrahim, στην Bafra της Σαμψούντας και μεγάλωσα ως Τούρκος εθνικιστής. Όταν έγινε το πραξικόπημα του ’80 ήμουν παιδί και οι δικοί μου ήρωες ήταν οι Γκρίζοι Λύκοι που σκότωναν τους αριστερούς σοσιαλιστές. Χαιρόμουν για αυτά και πίστευα ότι η πατρίδα μου καθάριζε από αυτούς. Χωρίς να το αντιληφθώ μεγάλωνα σαν ένας δολοφόνος. Το 1990 πήγα φαντάρος και οικειοθελώς πήγα στις περιοχές που γίνονταν ένοπλες συγκρούσεις με το PKK. Συμμετείχα στις εκκενώσεις χωριών, στο κάψιμο χωριών, ζώων, χωραφιών κ.λπ. Δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένος με αυτά που έκανα, αλλά η αγάπη για την πατρίδα και οι εντολές που έπαιρνα με έκαναν να τα κάνω όλα αυτά. Όταν ως τραυματίας έπεσα στα χέρια του PKK, άλλαξε η ζωή μου ριζικά. Τη μεγαλύτερη αλλαγή την έζησα όταν η οικογένειά μου προσπάθησε να με σώσει μιλώντας με τους υψηλά ιστάμενους αξιωματικούς του στρατού. Ειπώθηκε στην οικογένεια μου: “Μην ψάξετε πλέον για τον Ιbrahim, ήδη έχουμε μάθει ότι είστε Έλληνες, δεν θα είναι για το καλό σας”.
Μετά από όλα αυτά άρχισα να ψάχνω την καταγωγή μου και κατέληξα στο ότι οι προγονοί μας ήταν Έλληνες που δολοφονηθήκαν στην Bafra. Πλέον δεν είμαι απόγονος του Topal Osman, αλλά των Ελλήνων προγόνων μου. Θα είμαι υποστηρικτής της ειρήνης και της δικαιοσύνης όσο ζω. Το κράτος πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τους Έλληνες που έστειλε στην εξορία και εις βάρος τους έκανε τη γενοκτονία».
*Ο Yannis Vasilis Yaylalı είναι ακτιβιστής της ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία
