Στα όρια της τιμωρίας η αντιμετώπισή τους από το κράτος
Ακατόρθωτο καθίστανται πλέον για τους εργαζόμενους στον χώρο του Πολιτισμού να ζήσουν αξιοπρεπώς από την εργασία τους. Εξετάζοντας μόνο ένα μέρος των προβλημάτων τους, καθίσταται φανερό πως ο πολιτισμός στη χώρα μας επιδιώκεται να εισάγεται – όπως όλα άλλωστε.
Οι κρατικές επιχορηγήσεις έχουν μειωθεί σημαντικά, οι δήμοι περιορίζουν ή καταργούν τις καλλιτεχνικές τους δράσεις, η ιδιωτική ελληνική τηλεόραση μετά από πολλά χρόνια σχεδόν μηδενικής παραγωγής πρωτότυπου προγράμματος ελληνικής μυθοπλασίας προέβη μόλις φέτος σε κάποιο μικρό αριθμό ελληνικών παραγωγών, αλλά οι αμοιβές, ειδικά των νέων, είναι σε επίπεδο φιλοδωρήματος και οι εργαζόμενοι πληρώνονται, αν πληρωθούν, μετά από πάροδο μεγάλου χρονικού διαστήματος. Οι εργαζόμενοι στο χώρο αυτό, ηθοποιοί, μουσικοί, τραγουδιστές, χορευτές, εικαστικοί, συγγραφείς, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, φωτογράφοι και τεχνικοί βιώνουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση ανεργίας και οικονομικής εξαθλίωσης.
Στο ασφαλιστικό, το Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, ή αλλιώς «μπλοκάκι», αποτελεί το σημαντικότερο πρόβλημα για όλους σχεδόν τους επαγγελματίες που απασχολούνται στο χώρο του πολιτισμού. Όσον αφορά την ασφάλισή τους, αντιμετωπίζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες, ακόμη και όταν παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε έναν και μόνο εργοδότη. Όμως, με το Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών ουσιαστικά μετακυλίονται οι δαπάνες ασφάλισης από τους εργοδότες στους ίδιους τους εργαζόμενους.
Ακόμη, με την αύξηση των ενσήμων για την κάλυψη του τομέα της Υγείας, ακόμα και αυτοί που είναι ασφαλισμένοι δεν μπορούν πλέον να έχουν σε ισχύ ούτε το βιβλιάριο υγείας, καθώς για τη διατήρηση δικαιώματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης απαιτούνται 50 ένσημα κατ’ έτος, για τη νοσοκομειακή 101, ενώ για τη λήψη επιδόματος ανεργίας απαιτούνται 100 ημέρες εργασίας το τελευταίο 12μηνο ή 125 το τελευταίο 14μηνο. Ο αριθμός αυτός είναι αδύνατο να καλυφθεί από τους πιο πολλούς καλλιτέχνες, λόγω της ανεργίας στον χώρο.
Επιπρόσθετα, ένα πολύ συχνό φαινόμενο εργασιακής εκμετάλλευσης εφαρμόζεται κυρίως στα θέατρα, και παραμένει σχετικά άγνωστο. Εκεί, αντί για σύμβαση εξαρτημένης εργασίας συνάπτεται «εταιρική σχέση» με ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής. Έτσι οι ηθοποιοί αμείβονται κατά πολύ λιγότερο απ’ ό,τι αν πληρώνονταν ως μισθωτοί και στερούνται τα ένσημα και κατά συνέπεια το επίδομα ανεργίας και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αλλά ακόμα και όταν υπάρχει μισθωτή σχέση εργασίας, είναι συχνά πολύ κάτω από τα όρια της εθνικής συλλογικής σύμβασης, χωρίς φυσικά να πληρώνονται οι μήνες της πρόβας.
Εντέλει, το μεγαλύτερο ποσοστό των καλλιτεχνών δεν έχει προοπτική να συνταξιοδοτηθεί από πουθενά. Για το λόγο αυτό άλλωστε θεσπίστηκαν οι τιμητικές συντάξεις. Ωστόσο, στο Ν.3620/2007 (άρθρο 2) αφενός αναφέρεται ότι οι τιμητικές συντάξεις στο σύνολο των 36 καλλιτεχνικών κλάδων δεν μπορούν να υπερβαίνουν τις… 15 το χρόνο.
Οι άνθρωποι που επέλεξαν να βιοπορίζονται, προσφέροντας στον τομέα του πολιτισμού της χώρας μας, αν δεν αλλάξει κάτι, θα γίνουν είδος προς εξαφάνιση. Άλλωστε, ποια αποικία, ιστορικά, παρήγαγε πολιτισμό;
Τα πολλά και σοβαρά προβλήματα των εργαζομένων στο χώρο του πολιτισμού αναδεικνύουν με επίκαιρη επερώτηση προς τους υπουργούς Εργασίας, Πολιτισμού και οικονομικών, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Ηλ.Στ.
