Πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας με την ανεργία να αγγίζει το 30%
Στοιχεία κοινωνικής γενοκτονίας είναι τα στοιχεία την έρευνας εργατικού δυναμικού που ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ. Η παγίωση της ανεργίας των νέων στο 60%, αποτελεί πλήρη καταστροφή μιας ολόκληρης γενιάς. Η μείωση των θέσεων εργασίας σε απόλυτους αριθμούς υπονομεύει την οποιαδήποτε αχτίδα παραγωγικής δραστηριότητας. Η διόγκωση του αριθμού των ανέργων σε 1,35 εκατομμύρια μετατρέπει τη χώρα σε απέραντο φτωχοκομείο.
Όπως και να αναγνωστούν αυτά τα στοιχεία, όποια ερμηνεία και να επιλεγεί, με όσες μεθοδολογικές προσεγγίσεις κι αν γίνει προσπάθεια να συσκοτισθεί η πραγματικότητα, οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: κάθε μέρα του Ιανουαρίου καταγράφονταν περισσότεροι από τρεις χιλιάδες νέοι άνεργοι.
Την ίδια στιγμή που οι θλιβεροί κυβερνητικοί εταίροι διαπραγματεύονται με τους εντεταλμένους της τρόικας τρόπους για να απολύσουν άμεσα δυο χιλιάδες υπαλλήλους από το Δημόσιο.
Οι αριθμοί είναι τέτοιοι που ξεφεύγουν από κάθε απόπειρα διαχείρισής τους. Οι 95.709 νέοι άνεργοι που προστέθηκαν τον Ιανουάριο εξισώνονται πρακτικά με την εκκένωση μια ολόκληρης πόλης. Τεράστιες παραγωγικές μονάδες με συνεχή δραστηριότητα επί δεκαετίες αναστέλλουν ή περικόπτουν τη λειτουργία τους. Χιλιάδες νέοι οδηγούνται αντικειμενικά και βίαια στη μετανάστευση. Κι όμως οι συζητήσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή αφορούν τη διάσωση των τραπεζών και την εξυπηρέτηση του χρέους.
Το σοκ που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνοντας την παραμικρή ελπίδα να μπορέσουν να επιβιώσουν έξω από την παραγωγική διαδικασία δεν χωρά στα τηλεοπτικά παράθυρα και τα πρωτοσέλιδα, παρά τις επιφανειακές αναφορές και τα ρεπορτάζ που ποντάρουν στο συναίσθημα για να κερδίσουν τηλεθέαση και αναγνωσιμότητα.
Η οικονομική εξουδετέρωση αυτών των ανθρώπων και κυρίως των νέων που θα έπρεπε να βρίσκονται στην πιο παραγωγική φάση της ζωής τους, η κοινωνική εξαθλίωση που αυτή συνεπάγεται και η πολιτική τους περιθωριοποίηση που ακολουθεί αντικειμενικά, ξεφεύγουν από τα όρια και της πιο δυσοίωνης ανάλυσης. Βιώνουμε συνθήκες ενός ιδιότυπου πολέμου, με θύματα χτυπημένα από την απαξίωση.
Αν σε αυτή τη φάση δεν υπάρξει ένα κοινωνικό και πολιτικό κίνημα που να θέσει σε δράση αυτές τις τεράστιες μάζες ανθρώπων θα οδηγηθούμε σε τραγωδίες. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί με γενικότητες και πολιτικά συνθήματα. Χρειάζεται ένα πειστικό πρόγραμμα που θα απαντά στις καθημερινές ανάγκες των ανέργων και ταυτόχρονα θα δημιουργεί ελπίδα για το μέλλον. Που θα συνδέει την απαλλαγή από Μνημόνια και δανειακές υποχρεώσεις με την μοναδική ρεαλιστική «επένδυση» που μπορεί να αναμένει αυτός ο τόπος: την παραγωγική ανασυγκρότηση με βάση τις πραγματικές δυνατότητες, αλλά και τις ανάγκες επιβίωσης του λαού μας. Που θα φέρει στο προσκήνιο και θα δώσει πρωτοβουλίες στη νέα γενιά.
