Ο σουρεαλισμός στο σινεμά βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του στην πρώτη ταινία του «πολυμήχανου» Κοκτό η οποία εξερευνά την πραγματικότητα σαν να είναι μυστήριο.
Χωρίς κλασική αφήγηση αλλά με εκπλήξεις όπου το ονειρικό, το ανορθόδοξο και το πηγαίο συνομιλούν κάθε στιγμή, Το αίμα του ποιητή μας φέρνει αντιμέτωπους με όλες τις τέχνες με τις οποίες καταπιάνεται ο σκηνοθέτης (εικαστικά, ποίηση, γλυπτική, μπαλέτο) και με όλες τις θεματικές που τον απασχολούν.
Ως ένας από τους κύριους εκφραστές της avant-garde, με επιρροές από την ψυχανάλυση, τον κυβισμό, τον Καθολικισμό και, κατά καιρούς, το όπιο στο οποίο ήταν εθισμένος, ο Κοκτό παρουσιάζει έναν κόσμο-παζλ και μας προτρέπει να τον ανασυνθέσουμε όπως μας εκφράζει. Καθοδηγητικό ρόλο έχουν τα σύμβολα που χρησιμοποιεί: οι πόρτες ως όρια ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους, το αίμα ως απόδειξη των βασάνων της ζωής, οι καθρέφτες ως αποδεικτικά στοιχεία ναρκισσισμού ή συνειδητοποίησης του περάσματος του χρόνου. Σ’ αυτό το ατέλειωτο παιχνίδι που «ενδυναμώνεται» από την αδεξιότητα του πρωτόλειου, ο Κοκτό πειραματίζεται με τεχνικές πολύ σημαντικές για το 1930. Σημειώνουμε την αργή και την ανάποδη κίνηση, καθώς και το χτίσιμο των τοίχων στο πάτωμα του στούντιο, τέχνασμα το οποίο δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι οι τοίχοι λειτουργούν σαν μαγνήτες και έτσι οι άνθρωποι (στο σύμπαν του Κοκτό) αναρριχώνται όπου και όποτε το επιθυμούν!
Το αίμα του ποιητή θα προβάλεται στα σινεμά μαζί με τη Διαθήκη του Ορφέα που κινείται περίπου στα ίδια σύμβολα και θεματικές – αν και έχει γυριστεί τριάντα χρόνια αργότερα. Και παρ’ όλο που Το αίμα του ποιητή είναι, αναμφίβολα, πιο προσωπικό και πιο ιδιαίτερο φιλμ. Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς και τις δύο ταινίες, τη μια μετά την άλλη, αφενός για να μπει πραγματικά στο πνεύμα του Κοκτό, αφετέρου για να επιτρέψει στον εαυτό του μια καταβύθιση στον σουρεαλιστικό κόσμο, εμπειρία η οποία μπορεί να αποβεί εξαιρετικά ανανεωτική στις μέρες μας.
Τζούλια Γκανάσου
