«Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο»
Γιάννης Ρίτσος
Με αφορμή το εξαιρετικού ενδιαφέροντος άρθρο της Μαρίνας Πρεντούλη στα Ενθέματα της Αυγής (9/11/2014) θα αναπτύξουμε κάποιες σκέψεις αφού παραθέσουμε ένα απόσπασμά του: «Όπως είπε ο Μάουρα (Ποδέμος), “αυτό που ένιωσε ο λαός με την κρίση δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε συγκεκριμένο οικονομικό πρόγραμμα”.[…] Το πρόβλημα της Αριστεράς, κατά τον Φουκό, είναι ότι, εκτός από μια οικονομική και μια διαχειριστική-διοικητική πρόταση, δεν έχει αναπτύξει μια διαφορετική κυβερνητική λογική. Οι αριστερές κυβερνήσεις είτε οδήγησαν σε αυταρχικά καθεστώτα είτε αποδέχτηκαν την υπάρχουσα λογική διακυβέρνησης, εδραιωμένη στις φιλελεύθερες, αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες. Η επιτυχία των Ποδέμος βασίζεται ακριβώς στο ότι αναδεικνύουν, προς το παρόν τουλάχιστον, μια άλλη πρόταση: μια συμμετοχική αντίληψη της δημοκρατίας, κόντρα στο πολιτικό κατεστημένο.[…] Πόσο έχει οραματιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ μια διαφορετική λογική διακυβέρνησης; Ποιος θα είναι ο ρόλος του “λαού”, εκτός του να ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια (όπως έκανε εξάλλου ανέκαθεν) όταν έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς; H απάντηση επείγει και είναι, πιστεύω, καθοριστική για τα όσα θα ακολουθήσουν».
Αυτό ακριβώς που σημειώνει στο τέλος η Μ.Π. είναι που θα απασχολήσει όλα τα κινήματα παγκοσμίως τα επόμενα αρκετά χρόνια. Είναι η σύγχρονη μάχη των μαζών με τους ολιγάρχες. Και είναι το αναπάντητο ερώτημα του ιστορικού κινήματος του 20ου αιώνα: Πώς θα διασφαλίζεται η ουσιαστική, πραγματική και δημοκρατική συμμετοχή του λαού στα κοινά; Ένα ερώτημα που η απάντησή του σχετίζεται άμεσα με το όραμα του κομμουνισμού και τη χειραφέτηση της κοινωνίας και του ανθρώπου. Αν παρατηρήσουμε τα πολλά κινήματα, εξεγέρσεις ή και πιο συγκροτημένα μορφώματα (π.χ. κυβερνήσεις στη Ν. Αμερική ή το Νεπάλ στις αρχές του αιώνα) της τελευταίας δεκαπενταετίας, θα δούμε ότι έχουν πολύ κοινά συνθήματα/απαιτήσεις : αξιοπρέπεια, δημοκρατία, ελευθερία και κατά περίπτωση κάποια βασικά δημόσια αγαθά (υγεία, διατροφή, στέγαση κλπ.) που όμως γίνεται όλο και πιο αντιληπτό ότι θα ικανοποιηθούν τελικά μόνο μέσω των πρώτων. Έχουμε δηλαδή την απαίτηση για μια ιστορική, καθολική κοινωνικοπολιτική αλλαγή.
Υπάρχει μια μεγάλη εξέγερση των μαζών παγκοσμίως ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο που ολοένα και πιο αδυσώπητα (δείγμα του αδιεξόδου του) επιτίθεται κατά της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Και εδώ δεν αρκούν (αν και χρησιμεύουν) τα παραδείγματα του 20ου αιώνα. Διότι έφτασαν μέχρι εκεί που μπόρεσαν. Είναι ένα κρίσιμο σημείο η σύζευξη, σύνθεση και τελικά προχώρημα της αντίθεσης μεταξύ του «ορθόδοξου», τριτοδιεθνιστικού κινήματος (σαν αντίληψη κι όχι απαραίτητα οργανωτικά) και των νέων κινημάτων που ξεπήδησαν μετά το Μάη του ’68. Το προχώρημα της σχέσης ατομικό/συλλογικό, συμφέρον-ελευθερία-ολοκλήρωση. Είναι αναγκαίο να ανακαλυφθεί η νέα κυβερνησιμότητα. Ο άλλος δρόμος είναι αίμα και εξαθλίωση. Όμως για να γίνει αυτό πρέπει να τολμήσουμε. Συνειδητά να προσπαθήσουμε, ίσως να αποτύχουμε κάποιες φορές αλλά να δοκιμάσουμε τρόπους και μεθόδους. Να εμπιστευτούμε. Να μοχθήσουμε για την ανάπτυξη των νέων ανθρώπινων κοινωνικών σχέσεων που θα εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των πολλών ανθρώπων που δεν γίνεται να ζήσουν με τις φθαρμένες υπάρχουσες. Επί της ουσίας, η ανθρωπότητα καλείται συνολικά να προχωρήσει βαθύτερα στην ενηλικίωσή της.
