Η όξυνση της κρίσης του δυτικού καπιταλισμού είναι ευθέως ανάλογη με την αγριότητά του εναντίον των εργαζομένων.
Η επιμονή των ελληνικών και ευρωπαϊκών ελίτ στην ψήφιση του ανθρωποφαγικού Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος μπορεί να ιδωθεί και ως επιδίωξη μιας ιστορικών διαστάσεων οπισθοδρόμησης στην ευρωπαϊκή ήπειρο που επιδιώκει να οδηγήσει τις αμοιβές εργασίας, τα κοινωνικο-ασφαλιστικά δικαιώματα και τις εργασιακές σχέσεις στη δεκαετία του 1930. Το επιτελικό σχέδιο καταστολής που αναπτύχθηκε στην Αθήνα -την περασμένη Τρίτη και ιδίως την Τετάρτη- αποκαλύπτει ότι δεν μπορούν να εφαρμοστούν τέτοια προγράμματα χωρίς την ακραία βία και τρομοκρατία, στο πλαίσιο της οποίας ειδικός ρόλος ανατίθεται στις φασιστοειδείς ομάδες και το παρακράτος. Τα 28 δισ. περικοπών που αποφάσισε η Βουλή να επιβάλει στους Έλληνες εργαζόμενους αντιστοιχούν στο 12% του ΑΕΠ. Ανάλογα ποσοστά περικοπών αντιστοιχούν στα θηριώδη ποσά των 300 δισ. ευρώ για τη Γερμανία και στο 1,7 τρισ. δολάρια για τις ΗΠΑ, όπου ήδη μελετώνται τέτοιου ύψους περικοπές για τα επόμενα δέκα χρόνια. Τέτοιες επιδρομές στο βιοτικό επίπεδο των λαών συνοδεύονται από τη «σιδερένια φτέρνα».
Η ετήσια έκθεση της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), που δημοσιεύτηκε στις 26/6, προειδοποιεί για μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση μεγαλύτερων, ίσως, διαστάσεων απ’ αυτήν του 2007-2008. Επίκεντρό της θα είναι οι κεντρικές τράπεζες (Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, Τράπεζα της Αγγλίας και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) που με τη μαζική διάσωση του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος έχουν βρεθεί σε άκρως επισφαλή θέση, ενώ οι τράπεζες, τα κεφάλαια κάλυψης και οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι που επωφελήθηκαν από το κρατικό χρήμα συνεχίζουν να επιδίδονται στο κερδοσκοπικό παιχνίδι με τα παράγωγα, που αποτέλεσε την κύρια αφορμή της εκδήλωσης της κρίσης το 2007. Η BIS δεν παραλείπει να μιλήσει για τα δημόσια χρέη, υποδεικνύοντας μειώσεις του επιπέδου τους, «για να μη χαθεί η εμπιστοσύνη» των αγορών και αποστείρωση των μεγάλων οικονομιών από τον ιό της δημοσιονομικής κρίσης. Τα σκληρά μέτρα στρέφονται κατά των ασφαλιστικών συστημάτων και των μισθών. Είναι μια κοινωνική ρεβάνς αλλά και αγορά χρόνου για την οικονομική ανασύνταξη των κυρίαρχων δυνάμεων, η οποία, όμως, φαίνεται να μην είναι εγγυημένη για την Ευρωζώνη, αλλά και την Ε.Ε. ευρύτερα, ως θεσμικό οικοδόμημα, όπως ευρέως συζητείται σε όλο τον ευρωπαϊκό Τύπο, ενώ η BIS αφήνει ερωτηματικά και για τις ΗΠΑ.
Για τους λαούς είναι φανερό ότι το «ευρωπαϊκό σχέδιο» που πυλώνες του ήταν -υποτίθεται- η δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος και η οικονομική ανάπτυξη αποδείχθηκε ένα τερατώδες μόρφωμα τραπεζικής δικτατορίας, κατασταλτικών μηχανισμών, αντιμεταναστευτικών πολιτικών, ιμπεριαλισμού των μεγάλων χωρών και κατάλυσης της δημοκρατικής λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας των μικρότερων. Η πολιτισμική αποξένωση των ευρωπαϊκών λαών, όπως εκφράζεται από την εχθρότητα της κοινής γνώμης των βόρειων έναντι των νότιων χωρών, υπογραμμίζει ακόμη πιο έντονα τα χάσματα.
Όταν ένας διακεκριμένος Βρετανός διπλωμάτης, που έχει διατελέσει σύμβουλος επί ευρωπαϊκών υποθέσεων πλάι σε πρωθυπουργούς και θεωρείται ευρωπαϊστής, λέει: «Έχουμε ήδη δει το ύψιστο σημείο της Ε.Ε. Με λίγη τύχη θα διαρκέσει στο υπόλοιπο της ζωής μας, αλλά βρίσκεται ήδη σε πορεία διάλυσης» (Στ. Γουόλ, 64 ετών, στον Μάρτιν Κετλ, «Greece, Schengen, NATO, The European Dream Is Over» The Guardian, 23/6), δεν προξενεί μεγάλη εντύπωση. Όταν όμως η Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ, 6/6), δημοσιεύει άρθρο γνώμης με τίτλο «Πίσω στο εθνικό κράτος», ένα καταιγιστικό κατηγορώ για την αντιδημοκρατικότητα της Ε.Ε., αυτό μπορεί να κριθεί αξιοσημείωτο. Πιο αξιοσημείωτη είναι η κατάληξη: «Η Ε.Ε. είναι ένα πρωτοφανές τέρας: ούτε ομοσπονδία, ούτε συνομοσπονδία, ούτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία ούτε δικτατορία», που περιθωριοποιεί τα δημοκρατικά δικαιώματα των μεμονωμένων κρατών. «Ο μόνος δρόμος είναι πίσω στο έθνος-κράτος και τη δημοκρατία». Η δημοκρατία δεν αποτελεί το φόρτε τής εν λόγω εφημερίδας, βεβαίως, ενώ σε άλλα άρθρα της διατυπώνεται η γνώμη ότι με το ταχύτατα αυξανόμενο εμπόριο με τις ασιατικές χώρες και τη μείωση της ευρωπαϊκής εμπλοκής της, η Γερμανία θα μπορούσε να επιβιώσει σε ενδεχόμενη απόσπασή της ή κατάρρευση της Ε.Ε.
Η ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα βρίθει υπαρξιακών ερωτημάτων για την Ε.Ε. – και όχι αβάσιμα. Είναι αποτέλεσμα πραγματικών τάσεων και ανταγωνισμών των κυρίαρχων ελίτ, σε μια εποχή πολύ διαφορετική από αυτή της δημιουργίας της Ε.Ε. Το ενιαίο νόμισμα προκάλεσε τεράστιες οικονομικές ανισορροπίες και την κρίση δημόσιου Χρέους των περιφερειακών χωρών, που ενέχει τον κίνδυνο εξάπλωσης. Η ύφεση και η ανεργία υποσκάπτει την ελευθερία της διακίνησης προσώπων και οδηγεί σε εθνική αναδίπλωση, ξενοφοβία και ρατσισμό.
Στην εξωτερική πολιτική φαίνονται όλο και περισσότερο οι αποκλίσεις συμφερόντων – στη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη μπορεί κανείς να δει τα διαφορετικά συμφέροντα του γαλλικού και βρετανικού ιμπεριαλισμού από αυτά της Γερμανίας και των ρωσικών της διασυνδέσεων. Όπως λέει η παροιμία «Όταν μαλώνουν οι ελέφαντες την πληρώνουν τα βατράχια».
Σ’ αυτούς που μπορεί να αποδειχθούν οι επιθανάτιοι σπασμοί αυτού του απερίγραπτα εκμεταλλευτικού συγκροτήματος που λέγεται Ε.Ε. και πιθανώς θα καταρρεύσει από τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των κυρίαρχων ελίτ, συντρίβονται ανθρώπινες ζωές, δικαιώματα και κατακτήσεις της λαϊκής πλειοψηφίας στις ευρωπαϊκές χώρες.
