Η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη είναι ένα προσωπείο για να γελιέται η κοινωνία
του Αθανάσιου Μπόϊκου
«Ενημερωτική ημερίδα για ασφαλή πλοήγηση στο διαδίκτυο πραγματοποιείται στο δημοτικό θέατρο “Αστέρια”, στα πλαίσια της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης της κοινοπραξίας Bonatti – J & P ΑΒΑΞ, που έχει αναλάβει τις εργασίες του TAP και στην περιοχή των Σερρών. Εισηγητές στις παραπάνω παρουσιάσεις θα είναι οι: Εμμανουήλ Σφακιανάκης, αντιστράτηγος της Ελληνικής Αστυνομίας ε.α. και η Μαρίσα Βουλγαράκη, εγκληματολόγος.» (Από είδηση στα τοπικά ΜΜΕ)
Πολυπαιγμένη στα τοπικά ΜΜΕ η είδηση αυτές τις μέρες. Ειδικά το όνομα του κ. Σφακιανάκη, τον οποίο κάποιο ειδησεογραφικό σερραϊκό μέσο αποκαλεί «θρύλο της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος». Δε χρειάζεται να μείνουμε στο εμφανές περιεχόμενο της διημερίδας, που απευθυνόταν σε πολίτες και μαθητές γυμνασίου. Κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα ενημέρωσης όλων μας για ασφαλή πλοήγηση στο διαδίκτυο. Θα μείνω στο αφανές, υποδόριο και, κατά τη γνώμη μου, πραγματικό περιεχόμενο της διήμερης εκδήλωσης. Και αυτό δεν είναι άλλο παρά η ικανοποίηση της πιεστικής ανάγκης για τον ΤΑΡ, να εξασφαλίσει μια ακόμη ψηφίδα για το ψηφιδωτό που λέγεται Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (ΕΚΕ).
Τι είναι αυτό; Με πολύ απλά λόγια, είναι το σύνολο πράξεων, ενεργειών και δράσεων με τις οποίες μια εταιρεία αναδεικνύει το κοινωνικό της προφίλ και δείχνει ότι «ακούει» και σέβεται τις τοπικές κοινωνίες, ότι ανταποκρίνεται στην κάλυψη κάποιων κοινωνικών αναγκών και διαχέει στην κοινωνία τα αποτελέσματα της κοινωνικής της προσφοράς. «Καλές» ή «βέλτιστες πρακτικές», στη γλώσσα των μανδαρίνων της Ε.Ε.
Στο μεταμοντέρνο και εν πολλοίς άκρως υποκριτικό κόσμο της παγκοσμιοποημένης αγοράς είθισται να οικοδομείται για τους επιχειρηματικούς κολοσσούς ένα πρόσωπο εξιδανικευμένο – προσωπείο για την ακρίβεια – που συνήθως δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με τα πραγματικά δεδομένα.
Η περίπτωση του αγωγού
Στην περίπτωση του ΤΑΡ η ανάγκη για το «φτιασίδωμα» αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ωραιοποιημένη εικόνα καθαυτή, αλλά με κάτι πολύ πιο υλικό και ανταποδοτικό. Μόλις ο φάκελος ΕΚΕ γεμίσει με πράξεις ευαισθησίας, συμπόνιας και καλοσύνης προς τους «τοπικούς πληθυσμούς» (γηγενείς αυτόχθονες), θα διαβιβαστεί σε κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή τράπεζα, σαν απαραίτητο παραστατικό για την εκταμίευση χρηματοδότησης 1,5 δισ. ευρώ. Βλέπετε, οι κανόνες του ορθώς σκέπτεσθαι και ενεργείν έχουν γίνει κάτι σαν μαγικό κλειδί, που ανοίγει τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών, κάτι σαν την εντολή «άνοιξε σουσάμι» του Αλή Μπαμπά.
Αν τώρα οι καλές αυτές πράξεις που περιγράφονται στο φάκελο ΕΚΕ αντισταθμίζονται αρνητικά από την πραγματική συμπεριφορά της εταιρείας προς τον τόπο και τους ανθρώπους του, αυτό ποσώς φαίνεται να ενδιαφέρει τους αξιωματούχους της τράπεζας που θα τον εξετάσουν. Αν μάλιστα έχει βάλει την υπογραφή του και ένας ολόκληρος υπουργός (Σταθάκης) του κράτους(;) που λέγεται Ελλάς, βεβαιώνοντας ότι η εταιρεία σεβάστηκε τις τοπικές κοινωνίες και διαβουλεύτηκε με αυτές πριν ξεκινήσει το έργο της -«εθνικής σημασίας» ασφαλώς- ε, τότε η χρηματοδότηση πρέπει πάραυτα να εγκριθεί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να καθυστερεί άλλο.
Σε παλαιότερο σκίτσο ένας μελλοθάνατος, δεμένος στην ηλεκτρική καρέκλα και καλωδιωμένος κανονικά, ζητά από το δήμιο, σαν τελευταία επιθυμία, να καπνίσει ένα τσιγάρο. Έντρομος ο δήμιος του απαντά: μα τι λέτε κύριε, το κάπνισμα κάνει κακό στην υγεία και, εκτός αυτού, απαγορεύεται σε δημόσιο χώρο!
Έτσι, λοιπόν, υπαγορεύουν τα νέα επιχειρηματικά ήθη. Μπορεί να σας οδηγούμε σε σφαγή, αλλά προς Θεού, τα εργαλεία θανάτωσης, εκδοράς και τεμαχισμού είναι απολυμασμένα και αποστειρωμένα, σύμφωνα με τα υψηλότερα στάνταρ και ISO υγειονομικής σφαγής.
Επιστρέφοντας στον κ. Σφακιανάκη, η συνεισφορά του στη οργάνωση της υπηρεσίας δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος είναι αδιαμφισβήτητη και ευρέως αναγνωρισμένη. Αδιαμφισβήτητο είναι όμως και το γεγονός ότι η πραγματική (υποδόρια) υπηρεσία που προσφέρει στους εργολάβους του ΤΑΡ – έναντι κάποιας σημαντικής, υποθέτω, αμοιβής για την κάλυψη των οδοιπορικών του – είναι πολύ μεγαλύτερη και σημαντικότερη (για τον ΤΑΡ) από την ενημέρωση των πολιτών σχετικά με την ασφάλεια στο διαδίκτυο. Αν η κοινοπραξία ενδιαφερόταν πραγματικά για την ασφάλεια των πολιτών, μάλιστα δε όχι μόνο τη διαδικτυακή αλλά τη φυσική-κοινωνική πρωτίστως, όφειλε να αλλάξει την όδευση του αγωγού και να εγκαταστήσει το σταθμό συμπίεσης μακράν των κατοικημένων περιοχών. Αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει μια αντιστροφή των όρων του διαφημιστικού σποτ της εταιρείας. Ο μεν αγωγός και οι κίνδυνοι που εγκυμονεί είναι απολύτως ορατοί, τα δε (προσδοκώμενα) από αυτόν οφέλη ομιχλώδη έως αόρατα.
Μεγάλη η «ανταποδοτικότητα»
Μερικές φορές είναι πολύ πιο χρήσιμο να προσέχουμε όχι τόσο αν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι ή ένα ζευγάρι ερωτευμένων υπό το σεληνόφως, αλλά το ίδιο το δάχτυλο και αυτόν που το κινεί. Υπάρχουν, για παράδειγμα, πολλοί και αξιόλογοι ως προς την κατάρτισή τους «πληροφορικάριοι», οι οποίοι θα μπορούσαν να ενημερώσουν τους πολίτες πώς να προστατεύονται από τους κινδύνους που ελλοχεύουν στο διαδίκτυο. Και γίνονται συχνά τέτοιες ενημερώσεις. Πιστεύω δε ότι και το κοστολόγιό τους θα είναι από μικρό έως πολύ μικρό ή και μηδαμινό. Ο ΤΑΡ ωστόσο ξοδεύτηκε «κατιτίς παραπάνω» για να εξασφαλίσει το «θρύλο» του είδους. Κανένα απολύτως πρόβλημα για την κοινοπραξία, αφού πρώτον, τα λεφτά που αναμένει είναι πολλαπλάσια στη χιλιοστή -1,5 δισ. ευρώ, είπαμε- και δεύτερο, όσο πιο εκτυφλωτική είναι η λάμψη της φίρμας που μιλάει, τόσο πιο εύκολα θαμπώνεται το κοινό και, ζαλισμένο από τα φώτα της ράμπας, ξεχνά ποιος και για ποιο (βαθύτερο) λόγο «ναύλωσε» τη φίρμα να μιλήσει.
