Του Stanley Heller *
Τον Μάρτιο, γράφει ο Stanley Heller στο Counterpanch της 10ης Μαΐου, έμεινα κατάπληκτος όταν το περιοδικό Newsweek είχε το θράσος να διακηρύξει στο εξώφυλλό του «Νίκη, επιτέλους!», αναφερόμενο στο Ιράκ. Η νίκη είχε να κάνει με το ότι στο Ιράκ, τελευταία, είχαν σκοτωθεί ελάχιστοι Αμερικανοί.
Κι όμως, δεν μπορούσα να αισθανθώ ευτυχής. Το μυαλό μου ήταν κολλημένο στον ατέλειωτο αριθμό νεκρών Ιρακινών που έκαναν δυνατή τη «νίκη» του Φαρίντ Ζακάρια, εκδότη του περιοδικού. Από πού ν’ αρχίσει κανείς; Από τη βοήθεια που έδωσαν οι ΗΠΑ στον Σαντάμ για να εξαπολύσει πόλεμο στο Ιράν, τη δεκαετία του 1980, από τα χημικά που του πούλησε η «Δύση», με τα οποία εξόντωσε Κούρδους στη Χαλάμπτζα ή από το λουτρό αίματος μετά την άρνηση του αμερικανικού στρατού να βοηθήσει τους εξεγερμένους κατά του Σαντάμ στρατιώτες, μετά την πρώτη εισβολή στο Ιράκ;
Και τι να πει κανείς για το μεγαλύτερο έγκλημα απ’ όλα, τις κυρώσεις του ΟΗΕ από το 1990-2003; Τις θυμάται κανείς; Επί χρόνια δεν πουλιόταν ιρακινό πετρέλαιο και το Ιράκ δεν είχε χρήματα να αγοράσει τρόφιμα, φάρμακα και άλλα αναγκαία. […] Και ο κόσμος πέθαινε, πέθαινε, πέθαινε. Παιδιά λιμοκτονούσαν, ζωντανοί σκελετοί, υπέφεραν και πέθαιναν. Οι αριθμοί ήταν αδιανόητοι, απίστευτοι.
Αναφερόμενη σε μια έκθεση της Οργάνωσης Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ που έλεγε ότι είχαν πεθάνει πάνω από 500.000 παιδιά λόγω των κυρώσεων, η Λ. Σταλ, της εκπομπής «60 Λεπτά», ρώτησε την τότε πρέσβειρα στα Ην. Έθνη Μ. Ολμπράιτ, στην εκπομπή της 12ης Μαΐου του 1996:
– Μάθαμε ότι έχουν πεθάνει μισό εκατομμύριο παιδιά. Περισσότερα απ’ όσα πέθαναν στη Χιροσίμα. Νομίζετε ότι το τίμημα αξίζει;
Για να πάρει την απάντηση:
– Πιστεύω ότι είναι μια πολύ σκληρή επιλογή, αλλά το τίμημα αξίζει.
Η Σταλ πίεσε ακόμη περισσότερο:
– Ακόμη και η πείνα;
Και η απάντηση:
– Είναι δύσκολο να απαντήσω γιατί είμαι άνθρωπος, αλλά η πρώτη μου ευθύνη είναι να εξασφαλίσω ότι οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν θα πάνε να ξαναπολεμήσουν στο Ιράκ.
Οι κυρώσεις διήρκεσαν ακόμη εφτά τρομερά χρόνια. Πόσοι άλλοι άνθρωποι πέθαναν; Ένα, ενάμισι εκατομμύριο; Ουδείς γνωρίζει. Πόσα παιδιά έμειναν σακατεμένα από την πείνα; Και πόσα ιρακινά ιατρικά αρχεία καταστράφηκαν, πολύ βολικά, μετά τη δεύτερη εισβολή, το 2003, και τη λεηλασία που υπέστη η χώρα από τους «ελευθερωτές» του Μπους; […]
Έτσι, θα πρότεινα αντί να γιορτάζουμε τη μέρα της «Νίκης στο Ιράκ», να ορίσουμε τη 12η Μαΐου (τη μέρα που η Ολμπράιτ παραδέχθηκε τη δολοφονία των 500.000 παιδιών) ως Μέρα Γενοκτονίας στο Ιράκ. Και εμπνεόμενοι από την ιδέα του Μαρκ Τουέν για ένα μνημείο των εκατομμυρίων που δολοφονήθηκαν στο Κονγκό, γιατί να μην ισοπεδώσουμε το Πάρκο Λαφαγιέτ, κοντά στον Λευκό Οίκο και να χτίσουμε μια πυραμίδα με μπιμπερό και παιχνίδια, για να τη βλέπουν οι πρόεδροί μας κάθε πρωί όταν διαβουλεύονται, και να αναρωτιούνται τι σημαίνει οι μαθητές μας που επισκέπτονται την Ουάσιγκτον;
Και ας προτρέψουμε τους ιστορικούς μας να συλλέξουν και να δημοσιοποιήσουν τα ονόματα Αμερικανών και Ευρωπαίων αξιωματούχων που πήραν την απόφαση να σκοτώσουν τους Ιρακινούς. Ασφαλώς στην κορυφή του καταλόγου θα είναι οι δύο Μπους -πατέρας και γιος- ο Κλίντον και οι υπουργοί των Εξωτερικών, αλλά και χιλιάδες αξιωματούχοι που επινόησαν και εφάρμοσαν τις κυρώσεις, από τα μέλη των επιτροπών του ΟΗΕ μέχρι τους γερουσιαστές και τους αντιπροσώπους που τις ψήφισαν. Και ας φτιάξουν άλλον έναν κατάλογο του αίσχους με τα ονόματα δημοσιογράφων και εκδοτών που εξαπάτησαν το κοινό και αποκτήνωσαν τον ιρακινό λαό.
* Ο Stanley Heller είναι παρουσιαστής στο τηλεοπτικό περιοδικό ειδήσεων και ιστότοπο The Struggle.
Εδώ δημοσιεύουμε τμήματα του άρθρου του
