Ο «πολιτισμός» των Μέσων Μεταφοράς
«Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει. Αν υπάρχει μια, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δυο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις απ’ το μαρτύριό της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: Δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην τη βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση: Μάθε να αναγνωρίζεις ποιος και τι, στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση, κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δωσ’ τους χώρο»
Ίταλο Καλβίνο, Αόρατες Πόλεις
Κυκλοφορώ σε όλη την πόλη καθημερινά με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Τα μαθήματα που παίρνω ζώντας και παρατηρώντας είναι πολυτιμότερα από ένα εγχειρίδιο πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης.
Το πρώτο, είναι η πλήρης αδιαφορία της εξουσίας για τους πολίτες και ειδικά τους εργαζόμενους. Στις ώρες της αιχμής, όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν ή γυρίζουν από τη δουλειά τους, τα δρομολόγια δεν επαρκούν για να καλύψουν τη ζήτηση. Στοιβαζόμαστε σε βαθμό απελπισίας. Φθάνεις στη δουλειά σου διαλυμένος κι όταν γυρίζεις δεν μπορείς σταθείς στα πόδια σου. Το εισιτήριο είναι κατά τη γνώμη μου πανάκριβο με δεδομένο το ύψος του βασικού μισθού.
Σα να μην έφτανε αυτό, τώρα σε σταθμούς του μετρό όπως η Δουκίσσης Πλακεντίας, η «Αττικό Μετρό» κατάργησε το ελεύθερο πάρκινγκ, επιβαρύνοντας και άλλο το καθημερινό κόστος μετακίνησης.
Για να βγάλεις μειωμένο εισιτήριο υποχρεώνεσαι, πλέον, να έχεις προσωποποιημένη κάρτα – πρόκειται μάλλον για παγκόσμια πρωτοτυπία. Το αποτέλεσμα; Όσοι δικαιούνται μισό εισιτήριο, όπως πχ τα άτομα τρίτης ηλικίας, βγάζουν ολόκληρο εισιτήριο.
Ανάλογα με το Μέσο Μεταφορά, βλέπουμε και τις ταξικές διαβαθμίσεις:
Το Μετρό περιποιημένο και καθαρό, ο Ηλεκτρικός σε μια μέση κατάσταση –ανάλογα με την περιοχή– οι στάσεις των λεωφορείων συχνά αγγίζουν τα όρια της αθλιότητας, τα οποία ξεπερνά ο Προαστιακός. Ρυπαροί σταθμοί, διαλυμένα ασανσέρ, πινακίδες που δεν δίνουν καμία οδηγία, πλήρης έλλειψη προσωπικού.
Τη Δευτέρα που μας πέρασε στον Προαστιακό στη Νερατζιώτισσα, έπεσε κάποιος στις γραμμές. Ο συρμός είχε σταματήσει, οι πόρτες ανοιγόκλειναν για ώρα, οι περισσότεροι δεν ήξεραν καν τι συμβαίνει και κανείς δεν εμφανίστηκε για αρκετή ώρα να πληροφορήσει επισήμως. Κι όλα αυτά απογευματινή ώρα που όλοι γυρίζαμε κουρασμένοι από τις δουλειές μας.
Στο τέλος, γνωστό το τι συμβαίνει. Μια μικρή σπίθα αρκεί κι αρχίζουν οι καβγάδες. Σπρώχνουν όλοι για να μπουν στο ήδη γεμάτο –όσο δεν παίρνει– βαγόνι ή λεωφορείο, δίνονται μάχες για μια θέση να καθίσεις. Σπανίως σηκώνεται κάποιος για να παραχωρήσει τη θέση του σε άτομο που έχει ανάγκη. Οι περισσότεροι κοιτάζουν αλλού…
Κάθε τόσο τα μεγάφωνα προσπαθούν να μας στρέψουν τον έναν εναντίον του άλλου, καλώντας μας να προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα. Ζητιάνοι κάθε είδους μπαινοβγαίνουν. Ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα;
Υπάρχουν βεβαίως κι αυτοί που διαβάζουν –κυρίως στο Μετρό– και βλέπεις πως υπάρχει και μια ακόμη μειονότητα.
Όλοι μαζί έρμαια αποφάσεων που λαμβάνονται ερήμην μας.
Να δω πότε θα γίνει απεργία των επιβατών. Θα είχε ενδιαφέρον μια τέτοια 24ωρη απεργία διαμαρτυρίας. Κανείς να μην πάει στη δουλειά του, απαιτώντας φθηνά και αξιόπιστα Μέσα Μεταφοράς.
Είναι άραγε Επιστημονική Φαντασία;
Χείλια λένε παραμύθια: «Δέντρα κι αηδόνια είπανε»
Κυριακή 7 Απριλίου στις 12 το μεσημέρι, στον Πολυχώρο «Διέλευσις» (Λέσβου 15 & Πόρου, Κυψέλη) μια από τις πιο αγαπημένες ομάδες αφήγησης, τα Χείλια Λένε Παραμύθια (Πέγκυ Καραγιάννη, Καλλιόπη Λιαδή) καλεί μικρούς και μεγάλους στην παράσταση Δέντρα κι αηδόνια είπανε για να υποδεχτούν την Άνοιξη με παραμύθια και τραγούδια για τη φύση!
Η παράσταση βασίζεται στο γνωστό παραμύθι του Χ.Κ. Άντερσεν Το αηδόνι του αυτοκράτορα. Είναι διανθισμένη με παραδοσιακά παραμύθια από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου, και γλυκά, μελωδικά τραγούδια που οι αφηγήτριες τραγουδούν a capella.
Όταν το κουρδιστό αηδόνι του αυτοκράτορα χαλάει, ο ίδιος αρρωσταίνει βαριά. «Μόνο οι παραμυθάδες μπορούν να τον γιατρέψουν!» λέει ένας σοφός και τους καλούν στο παλάτι. Του λένε παραμύθια για δέντρα που μιλούν, για ένα δάσος με πολύχρωμα πουλιά, για έναν μικρό μα τολμηρό τρυποφράχτη. Του λένε τραγούδια. Του θυμίζουν την ομορφιά των λουλουδιών και τα γλυκόλαλα κελαηδίσματα στο δάσος. Τι από όλα αυτά θα τον γιατρέψει τελικά;
Η αφήγηση απευθύνεται σε παιδιά από 5 έως 105 χρόνων! Διάρκεια: 60′. Πληροφορίες -κρατήσεις: [email protected] | www.dieleusis.gr.
