Τρίτη και 13!
Όχι, δεν θα γράψω για προλήψεις και γρουσουζιές, αλλά για ένα περίπατο, στον οποίο θα παίξω τον ρόλο του ξεναγού.
Με αφετηρία το πρώην βιομηχανικό κτίριο του Ιστορικού Αρχείου του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) την Τρίτη 13 Νοεμβρίου (ώρες 17:00-19:00), επαναλαμβάνεται ένας πολιτιστικός περίπατος στον Ταύρο, όπου μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως μια αρχικά αγροτική και στη συνέχεια βιομηχανική περιοχή, σε μεγάλο τμήμα της βυθίζεται στην παρακμή. Κλειστά εργοστάσια, έρημοι τόποι, αλλά ταυτόχρονα και εστίες πολιτισμού, πάρκα, γήπεδα με ιστορία.
Ο ίδιος ο σχεδιασμός του περιπάτου ήταν και για μένα πολύ διδακτικός ως προς τους δρόμους που παίρνει η πόλη…
Περπατώντας στην Πέτρου Ράλλη, βλέπω μια μεγάλη ουρά: Είναι άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης που περνούν από τη «Διεύθυνση Αλλοδαπών και Μετανάστευσης» που στεγάζεται στις ανακαινισμένες εγκαταστάσεις ενός παλιού βυρσοδεψείου.
Πιο δίπλα, ως ένα ελάχιστο υπόλειμμα της παλιάς εκείνης εποχής, μια μικρή βιοτεχνία όπου βάφονται δέρματα. Και πιο πέρα ερημιά.
Και ξαφνικά, μια ταβέρνα βγαλμένη λες από τις αναμνήσεις σου: «Ο Λελούδας». Με τα βαρέλια, τους μεζέδες, τη φιλοξενία. Γυρίζω πίσω στον χρόνο στον χωματόδρομο της οδού Τρικάλων στους Αμπελοκήπους και βλέπω το κρασοπουλειό που υπήρχε απέναντι από το σπίτι μας….
Για λίγο ξεγελιέσαι. Μαθαίνεις για τη στέρνα που κολυμπούσαν κάποτε οι κάτοικοι της περιοχής.
Τώρα οι νύχτες είναι άγριες και στα εγκαταλειμμένα οικόπεδα με τα γκράφιτι άλλα όνειρα –σκοτεινά– παίρνουν σάρκα και οστά.
…Και είναι ειρωνεία όταν διαπιστώνεις ότι το παλιό εργοστάσιο της «Άστυ» που έπινες το γάλα κι έτρωγες τα παγωτά, δεν υπάρχει πια και στη θέση του στέκεται ένα …Lidl. Πώς να μη κάνεις τους συνειρμούς;
Και πιο κάτω, να μια μάντρα που έχει σωθεί ως παρένθεση ή θαυμαστικό ανάμεσα σε μεζονέτες και μαθαίνεις πως είναι ότι απέμεινε από τον τοίχο που ήταν γύρω από το «Καμίνι του Βασάλου»
Χρόνια σκληρής δουλειάς, αλλά και ιστορίες Αντίστασης κρύβονται στην έρημη χώρα που απλώνεται ανάμεσα σε σχολεία μια πολυκατοικίες.
Το σπίτι της οικογένειας γίνεται φάντασμα κι ευτυχώς τα παιδιά από το γειτονικό ΕΠΑΛ, φρόντισαν να κρατήσουν ζωντανές τις μνήμες με μια εργασία τους.
Δίπλα τα προσφυγικά σπίτια που έχουν απομείνει, θυμίζοντας μας πως η περιοχή άλλαξε όψη μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή…
Πιο πέρα αρχίζει το Ρουφ, που πήρε το όνομά του από έναν Βαυαρό, κι όπου κάποτε συνήθιζε να περνά καλπάζοντας η Βασίλισσα Αμαλία.
Αναρωτιέσαι τι να απέγιναν βιομηχανίες όπως η «Κρόνος», η «Σαπωνοποιία Ερμής», το «Εργοστάσιο Κεραμευτικών Ειδών Μινωϊκή»;
Αναζητάς τις απαντήσεις στην έκθεση «Αστικό Ίχνος» του Μάρκου Καμπάνη στο κτίριο του Ιστορικού Αρχείου…
…Και διαβάζει για τον «Φονέα και τον φονιά», από το βιβλίο του Δημήτρη Κωστόπουλου. Αναζητάς τη «Λήθη» με τον Βασίλη Αλεξάκη…
Πληροφορίες: Η συμμετοχή στη δράση είναι δωρεάν. Απαραίτητη η προσυνεννόηση. Για την εγγραφή των συμμετεχόντων θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας (τηλ. 210 3418011, Δευτ.-Παρ. 9:00-17:00)
Ιστορικό Αρχείο ΠΙΟΠ Δωρίδος 2 & Λεωφόρος Ειρήνης 14, 17778, Ταύρος
Τ.: 210 3418051 | www.piop.gr
Θλίψη για το ποδόσφαιρο
Διαβάζοντας τα κείμενα του Νίκου Μάλλιαρη στα προηγούμενα φύλλα του Δρόμου σκέφτομαι πόσο έχει καταστραφεί το ποδόσφαιρο από την εποχή του «επαγγελματισμού». Όπως οι ιδιωτική ραδιοφωνία εξαφάνισε τους «ερασιτέχνες», έτσι και η …εκβιομηχάνιση στο ποδόσφαιρο (αλά ελληνικά στη χώρα μας) έχει σιγά-σιγά αφαιρέσει κάθε ομορφιά. Διαβάζοντας το βιβλίο του Δημήτρη Κωστόπουλου για το οποίο κάνω αναφορά πιο πάνω, σκέφτομαι εκείνη την άλλη εποχή που ασφαλώς δεν ήταν ειδυλλιακή, αλλά τέλος πάντων υπήρχε και η «φανέλα». Τώρα επαγγελματίες πάνε κι έρχονται, ούτε ξέρεις ποιος παίζει που κι όλα υποτάσσονται στους νόμους της «αγοράς».
Βρωμεροί επιχειρηματίες και … «στοίχημα»…
Υπάρχει άραγε δρόμος διεξόδου;
