H στρατιωτική χούντα της Μιανμάρ (Βιρμανία), που κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα στις αρχές του 2021, βομβάρδισε την περασμένη Κυριακή με μαχητικά αεροσκάφη ένα φεστιβάλ της εθνικής μειονότητας Κατσίν, στο βόρειο τμήμα της χώρας. Οι πληροφορίες μιλούν για πάνω από 60 νεκρούς, περιλαμβανομένων μουσικών οι οποίοι σκοτώθηκαν ενώ βρίσκονταν επί σκηνής… Η χούντα έχει στοχοποιήσει τους Κατσίν και άλλες εθνικές μειονότητες, ιδίως από τότε που το αντάρτικό τους συνεργάζεται με τη Δύναμη Λαϊκής Άμυνας, η οποία δηλώνει πίστη στην ανατραπείσα κυβέρνηση της Αούνγκ Σαν Σου Κι και προβάλλει ένοπλη αντίσταση στους πραξικοπηματίες. Ο από αέρος βομβαρδισμός αμάχων είναι συνήθης μέθοδος της χούντας: στις 16 Σεπτεμβρίου δύο ρωσικής κατασκευής ελικόπτερα Mi-35 βομβάρδισαν το σχολείο του χωριού Λετ Γετ Κόνε, στη βόρεια-κεντρική Μιανμάρ, με αποτέλεσμα τον θάνατο 11 παιδιών και 2 εκπαιδευτικών και τον τραυματισμό δεκάδων ακόμη. Μετά τον βομβαρδισμό, στρατιωτική μονάδα εισέβαλε στο χωριό και άρχισε να πυροβολεί αδιάκριτα, δολοφονώντας 6 ακόμη παιδιά και 6 ενήλικες.
Σύμφωνα με τη χούντα, η τελευταία επίθεση στόχευε «τρομοκράτες» του αντάρτικου των Κατσίν, διεξήχθη «σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες προκειμένου να διασφαλίσει την ειρήνη και τη σταθερότητα»(!), και δεν είχε θύματα αμάχους… Τα ίδια είχε πει και για τον βομβαρδισμό του σχολείου, δικαιολογώντας την επίθεση με τον ισχυρισμό ότι «το χωριό ήταν κρησφύγετο των τρομοκρατών της λεγόμενης Δύναμης Λαϊκής Άμυνας», αν και δεν σχολίασε τους θανάτους παιδιών… Άλλο ένα αποτρόπαιο γεγονός που η χούντα άφησε ασχολίαστο ήταν η εισβολή στρατιωτικής μονάδας στο χωριό Τάουνγκ Μιτ στην κεντρική Μιανμάρ, όπου συνέλαβαν τον δάσκαλο, τον αποκεφάλισαν και κάρφωσαν το κεφάλι του στα κάγκελα του σχολείου… Από τότε που επιβλήθηκε το πραξικόπημα έχουν καταγραφεί επίσημα 2.298 δολοφονίες αμάχων από στρατιωτικούς, ενώ 15.000 αντικαθεστωτικοί έχουν συλληφθεί, σύμφωνα με την Ένωση Βοήθειας στους Πολιτικούς Κρατούμενους. Ο ΟΗΕ από την πλευρά του έχει καταγράψει 260 περιπτώσεις αιματηρών επιθέσεων στρατιωτικών και παραστρατιωτικών εναντίον σχολείων και εκπαιδευτικών.
Μαστίγιο, καρότο… και αφωνία
Έχοντας μηδαμινή λαϊκή υποστήριξη και αντιμετωπίζοντας τόσο μαζικές διαμαρτυρίες πολιτών όσο και ένοπλη αντίσταση, για τη στρατιωτική χούντα της Μιανμάρ είναι σχεδόν μονόδρομος αυτού του είδους η αιματοβαμμένη καταστολή της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Ταυτόχρονα πάντως με το μαστίγιο δοκιμάζει και το καρότο, υποσχόμενη εκ νέου την παραχώρηση καθεστώτος αυτονομίας σε περιοχές όπου πλειοψηφούν εθνικές μειονότητες, με στόχο να αφοπλίσει τα μειονοτικά αντάρτικα και να αντιμετωπίσει έτσι ευκολότερα το αντιδικτατορικό κίνημα στις πόλεις και τη Δύναμη Λαϊκής Άμυνας στην ύπαιθρο.
Ωστόσο, υπάρχει κι άλλο ένα πρόβλημα όσον αφορά τη Μιανμάρ: η σιωπή των περισσότερων ρευμάτων της παγκόσμιας αριστεράς για τα εγκλήματα της χούντας, παρόλο που το Κ.Κ. Βιρμανίας συμμετέχει από την πρώτη στιγμή ολόψυχα στον αντιδικτατορικό αγώνα. Είναι άραγε αιτία αυτής της αφωνίας το γεγονός ότι οι στρατιωτικοί της Μιανμάρ ανέπτυξαν τις τελευταίες δεκαετίες ιδιαίτερα στενές σχέσεις με την Κίνα, η οποία ενδιαφέρεται μονάχα για τη «σταθερότητα», ανεξαρτήτως του ποιος τη διασφαλίζει; (Για τον ίδιο λόγο από την… ανάποδη, οι ΗΠΑ και οι λοιπές σημαντικές Δυτικές δυνάμεις εμφανίζονται ιδιαίτερα επικριτικές προς τη βιρμανική χούντα). Όμως το ιδιοτελές συμφέρον αυτής ή της άλλης δύναμης με κοσμοκρατορικές φιλοδοξίες και το μεταξύ τους άρπαγμα δεν μπορεί να είναι κριτήριο για το αν κάθε άνθρωπος καλής θέλησης θα δείξει ή όχι αλληλέγγυα διάθεση προς έναν λαό που ματώνει καθημερινά από ένα βάρβαρο καθεστώς…
«Ποιος πιστεύει τα ψέματα του στρατηγού;»
Οι Βιρμανοί κομμουνιστές καλούν σε ενιαία αντίσταση μέχρι την ανατροπή της χούντας
Το Κ.Κ. Βιρμανίας ήταν «ανέκαθεν» παράνομο: δεν νομιμοποιήθηκε ούτε καν στο «δημοκρατικό διάλειμμα» υπό την Αούνγκ Σαν Σου Κι… Από τα τέλη του 2020 το Κ.Κ. Βιρμανίας προειδοποιούσε ότι οι στρατιωτικοί ετοιμάζουν νέο πραξικόπημα, αλλά αγνοήθηκε. Σήμερα αποτελεί μία από τις συνιστώσες της αντίστασης, και παίζει ρόλο μεταξύ άλλων στο ξεσκέπασμα των «υποσχέσεων» της χούντας –κυρίως προς εθνικές μειονότητες– που αποσκοπούν στη διάσπαση του ενιαίου αντιδικτατορικού μετώπου. Χαρακτηριστικά, τόνιζε σε ανακοίνωσή του την περασμένη Παρασκευή – πριν δηλαδή την τελευταία σφαγή:
Ο λαός μας είναι οργισμένος εξαιτίας της καταστολής και των ψεμάτων της στρατιωτικής χούντας. Και γι’ αυτό κάνει με κάθε τρόπο σαφή την απόφασή του να ανατρέψει τη δικτατορία. Αυτή είναι η αιτία των τωρινών υποσχέσεων του δικτάτορα στρατηγού Μιν Αούνγκ Χλάινγκ, που ελπίζει να ξεγελάσει κάποιες δυνάμεις ώστε να αποδυναμωθεί η λαϊκή αντίσταση. Απομένει να δούμε αν και ποιοι θέλουν να ξεγελαστούν… Ο στρατηγός λέει ότι θα επαναφέρει, “διορθωμένο” και με σεβασμό προς τις εθνικές μειονότητες, το λεγόμενο Σύνταγμα του 2008. Ένα Σύνταγμα που συντάχθηκε καθ’ υπαγόρευση των στρατιωτικών, και το οποίο κατόπιν παραβίασαν αυτοί καθαυτοί που το επέβαλαν! Όμως αυτό ακριβώς το λεγόμενο Σύνταγμα είναι μια νεκρή τίγρη την οποία ο λαός έθαψε.
Σε κάθε περίπτωση, οι υποσχέσεις του δικτάτορα οφείλονται στη σοβαρή κρίση που αντιμετωπίζει ακόμη και σε στρατιωτικό επίπεδο, καθώς σχεδόν όλη η χώρα έχει ξεσηκωθεί εναντίον της χούντας, πολεμώντας την και με τα όπλα. Ο Μιν Αούνγκ Χλάινγκ νόμιζε ότι ο λαός αντιστέκεται επειδή τον βοηθούν οι ένοπλες ομάδες των εθνικών μειονοτήτων. Τώρα συνειδητοποιεί τι σημαίνει αντίσταση όχι μόνο στα βουνά και τις απομακρυσμένες περιοχές κοντά στα σύνορα, αλλά και στις πόλεις και στις πεδιάδες. Θέλει να τη διασπάσει, υποσχόμενος αυτονομία σε ορισμένες εθνότητες, προκειμένου να επικεντρωθεί στη συντριβή της Δύναμης Λαϊκής Άμυνας. Αν το καταφέρει, δεν θα διστάσει να ξεχάσει για μια ακόμη φορά όλες τις υποσχέσεις.
Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει. Όλος ο λαός έχει ξεσηκωθεί και πολεμά τους πραξικοπηματίες. Ο μόνος τρόπος των στρατιωτικών να κρατήσουν την εξουσία είναι η βίαιη καταστολή. Κι ο μόνος τρόπος των καταπιεζόμενων μαζών να απαλλαγούν από τη χούντα είναι η αποφασιστική αντίσταση και η επανάσταση. Ο λαός δεν θα αποδεχθεί τις ψευτοεκλογές που προετοιμάζει η χούντα. Οι μειονοτικές οργανώσεις ας σκεφτούν ότι, μόνο εάν παλέψουμε μαζί εναντίον του κοινού εχθρού μας, της στρατιωτικής δικτατορίας του Μιν Αούνγκ Χλάινγκ, θα μπορέσουμε να πετύχουμε μια ουσιαστική νίκη. Αυτό υπαγορεύουν τα πραγματικά συμφέροντα τόσο των εθνικών μειονοτήτων όσο και του βιρμανικού λαού».
