Της Τασίας Σταματοπούλου.
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Μια υποτελής κυβέρνηση εκποιεί τον εθνικό πλούτο, αφού πρώτα έχει «εκποιήσει» ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων στερώντας τους δικαιώματα, περικόπτοντας μισθούς, συντάξεις και όνειρα.
Τα λόγια είναι περιττά, αφού στο διά ταύτα έχουμε φθάσει προ πολλού, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Η ουσία παραμένει. Απέναντι σε αυτό το σύστημα υποτέλειας, πολιτικής θατσερικού τύπου, υποσχόμενο να πάει έτσι μέχρι το 2020 και βάλε, τι αντιτάσσεται;
Τα κινήματα «Δεν πληρώνω», κατά των διοδίων, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, των γιατρών, των πολιτών στις γειτονιές.
Αντιτάσσεται, επίσης, μια κατακερματισμένη Αριστερά, υψώνοντας τη γροθιά, το σύνθημα, το αίτημα, αλλά κατακερματισμένη και γεμάτη καχυποψίες και ιδεοληψίες για τον «απέναντι».
Δεν αμφισβητεί κανείς και τις διαφορές τακτικής η στρατηγικής. Ωστόσο, όταν έχεις μπροστά σου ένα καραβάνι ληστών, κοιτάς πώς θα τους αντιμετωπίσεις, όχι με καθηλωμένες αντιλήψεις και παρωχημένες διαδικασίες αλλά αποφασιστικά, δίνοντας στην κοινωνία κάτι για να πιαστεί και να κυνηγήσει μαζί σου τους ληστές.
Εκτός και αν η κοινωνία δώσει μόνη της την απάντηση και σε βάλει στο χρονοντούλαπο, πράγμα όχι απίθανο.
Ναι, αλλά το πρόβλημα είναι εθνικής κυριαρχίας ή μια μορφή καπιταλιστικής κρίσης;
Η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο ή ιμπεριαλιστική χώρα;
Συντίθεται το «εθνικό» με το «διεθνιστικό»;
Με ποιους να πάμε και ποιους να αφήσουμε;
Με τη «Σεισάχθεια» ή με τη «Σπίθα»; Με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ Β. Πέθανε ή ζει ο ΣΥΡΙΖΑ; Who cares…
Έρχεται η 23 Φλεβάρη και μάλλον όλοι έχουμε αντιληφθεί τη σημασία της γενικής απεργίας και της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα.
Μοιάζει, πραγματικά, με ραντεβού με την ιστορία.
Οι απαιτήσεις και οι προϋποθέσεις για να είναι ένα ορόσημο είναι πολλές, αλλά κυρίως μία: να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους, ζητώντας να φύγει η κυβέρνηση.
Οι εργαζόμενοι δεν ενδιαφέρονται αν το πανό έχει την άλφα ή τη βήτα υπογραφή στη συγκέντρωση. Δεν ενδιαφέρονται αν οι τάδε ήταν πολλοί και οι δείνα περισσότεροι. Ένα σύνθημα κοινό, μια θρυαλλίδα, αποφασιστικότητα θέλουν. Ένα λαϊκοδημοκρατικό μέτωπο που αξιόπιστα και με επιμονή θα ζητήσει να φύγει αυτή η κυβέρνηση.
Ναι, αλλά αν φύγει αυτή η κυβέρνηση τι θα έρθει; Ο Σαμαράς; Και γιατί να έρθει ο Σαμαράς; Επειδή ψελλίζει εμείς θα «σώζαμε» καλύτερα τη χώρα;
Και ποιος να έρθει, λοιπόν; Απορία ψάλτου, βηξ!
Ας φανταστούμε, λοιπόν, ποιος μπορεί «να έλθει» και ας το κουβεντιάσουμε απλά και ειλικρινά με τον κόσμο. Με πολλά ερωτηματικά που μπορεί, όμως, να γεννήσουν και απαντήσεις, άμα και όταν τεθούν.
Ας φανταστούμε μια λαϊκοδημοκρατική κυβέρνηση όχι με στόχο το σοσιαλισμό, αλλά φτου κι από την αρχή, τη δημοκρατία, τη συμμετοχή, την αποκατάσταση του ξεχαρβαλώματος των εργασιακών δικαιωμάτων…
Προέχει πάνω απ’ όλα το χρέος. Έχουν διατυπωθεί προτάσεις.
Δεν συγκλίνουν πουθενά οι αριστερές συλλογικότητες; Δεν μπορούν να εμφανιστούν με τα λάβαρά τους αλλά με κοινά, μίνιμουμ, συνθήματα-αιτήματα, στις 23 Φλεβάρη;
Π.χ. ένα πλαίσιο που περιλαμβάνει:
1. Να φύγει η κυβέρνηση. Εκλογές.
2. Μεταβατική κυβέρνηση (για κούρεμα/αναδιαπραγμάτευση του χρέους και άμεσο πρόγραμμα σωτηρίας). Κοινωνικοποίηση των τραπεζών.
3. Κατάργηση του Μνημονίου και όλων των νόμων από την εφαρμογή του. Επιτροπή Λογιστικού. Ελέγχου.
4. Μείωση στρατιωτικών δαπανών.
5. Ποινικές και πολιτικές ευθύνες για χρέος – σκάνδαλα.
6. Επιστροφή του ελληνικού στρατού από Αφγανιστάν και Ιράκ.
7. Άσυλο και χαρτιά στους πρόσφυγες (μη εφαρμογή του Δουβλίνο ΙΙ).
8. Ελεύθερος συνδικαλισμός παντού.
Ένα τέτοιο πλαίσιο είναι μαξιμαλιστικό ή πολύ κουτσουρεμένο;
Κι όμως, ένα τέτοιο πλαίσιο ή παρόμοιο, μπορεί να δημιουργήσει δυναμικές που θα ξεπεράσουν φόβους, κολλήματα και δισταγμούς μέσα στην κοινωνία.
Η ουσία παραμένει. Απέναντι σε αυτό το σύστημα υποτέλειας, πολιτικής θατσερικού τύπου, υποσχόμενο να πάει έτσι μέχρι το 2020 και βάλε, τι αντιτάσσεται;
Τα κινήματα «Δεν πληρώνω», κατά των διοδίων, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, των γιατρών, των πολιτών στις γειτονιές.
Αντιτάσσεται, επίσης, μια κατακερματισμένη Αριστερά, υψώνοντας τη γροθιά, το σύνθημα, το αίτημα, αλλά κατακερματισμένη και γεμάτη καχυποψίες και ιδεοληψίες για τον «απέναντι».
Δεν αμφισβητεί κανείς και τις διαφορές τακτικής η στρατηγικής. Ωστόσο, όταν έχεις μπροστά σου ένα καραβάνι ληστών, κοιτάς πώς θα τους αντιμετωπίσεις, όχι με καθηλωμένες αντιλήψεις και παρωχημένες διαδικασίες αλλά αποφασιστικά, δίνοντας στην κοινωνία κάτι για να πιαστεί και να κυνηγήσει μαζί σου τους ληστές.
Εκτός και αν η κοινωνία δώσει μόνη της την απάντηση και σε βάλει στο χρονοντούλαπο, πράγμα όχι απίθανο.
Ναι, αλλά το πρόβλημα είναι εθνικής κυριαρχίας ή μια μορφή καπιταλιστικής κρίσης;
Η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο ή ιμπεριαλιστική χώρα;
Συντίθεται το «εθνικό» με το «διεθνιστικό»;
Με ποιους να πάμε και ποιους να αφήσουμε;
Με τη «Σεισάχθεια» ή με τη «Σπίθα»; Με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ Β. Πέθανε ή ζει ο ΣΥΡΙΖΑ; Who cares…
Έρχεται η 23 Φλεβάρη και μάλλον όλοι έχουμε αντιληφθεί τη σημασία της γενικής απεργίας και της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα.
Μοιάζει, πραγματικά, με ραντεβού με την ιστορία.
Οι απαιτήσεις και οι προϋποθέσεις για να είναι ένα ορόσημο είναι πολλές, αλλά κυρίως μία: να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους, ζητώντας να φύγει η κυβέρνηση.
Οι εργαζόμενοι δεν ενδιαφέρονται αν το πανό έχει την άλφα ή τη βήτα υπογραφή στη συγκέντρωση. Δεν ενδιαφέρονται αν οι τάδε ήταν πολλοί και οι δείνα περισσότεροι. Ένα σύνθημα κοινό, μια θρυαλλίδα, αποφασιστικότητα θέλουν. Ένα λαϊκοδημοκρατικό μέτωπο που αξιόπιστα και με επιμονή θα ζητήσει να φύγει αυτή η κυβέρνηση.
Ναι, αλλά αν φύγει αυτή η κυβέρνηση τι θα έρθει; Ο Σαμαράς; Και γιατί να έρθει ο Σαμαράς; Επειδή ψελλίζει εμείς θα «σώζαμε» καλύτερα τη χώρα;
Και ποιος να έρθει, λοιπόν; Απορία ψάλτου, βηξ!
Ας φανταστούμε, λοιπόν, ποιος μπορεί «να έλθει» και ας το κουβεντιάσουμε απλά και ειλικρινά με τον κόσμο. Με πολλά ερωτηματικά που μπορεί, όμως, να γεννήσουν και απαντήσεις, άμα και όταν τεθούν.
Ας φανταστούμε μια λαϊκοδημοκρατική κυβέρνηση όχι με στόχο το σοσιαλισμό, αλλά φτου κι από την αρχή, τη δημοκρατία, τη συμμετοχή, την αποκατάσταση του ξεχαρβαλώματος των εργασιακών δικαιωμάτων…
Προέχει πάνω απ’ όλα το χρέος. Έχουν διατυπωθεί προτάσεις.
Δεν συγκλίνουν πουθενά οι αριστερές συλλογικότητες; Δεν μπορούν να εμφανιστούν με τα λάβαρά τους αλλά με κοινά, μίνιμουμ, συνθήματα-αιτήματα, στις 23 Φλεβάρη;
Π.χ. ένα πλαίσιο που περιλαμβάνει:
1. Να φύγει η κυβέρνηση. Εκλογές.
2. Μεταβατική κυβέρνηση (για κούρεμα/αναδιαπραγμάτευση του χρέους και άμεσο πρόγραμμα σωτηρίας). Κοινωνικοποίηση των τραπεζών.
3. Κατάργηση του Μνημονίου και όλων των νόμων από την εφαρμογή του. Επιτροπή Λογιστικού. Ελέγχου.
4. Μείωση στρατιωτικών δαπανών.
5. Ποινικές και πολιτικές ευθύνες για χρέος – σκάνδαλα.
6. Επιστροφή του ελληνικού στρατού από Αφγανιστάν και Ιράκ.
7. Άσυλο και χαρτιά στους πρόσφυγες (μη εφαρμογή του Δουβλίνο ΙΙ).
8. Ελεύθερος συνδικαλισμός παντού.
Ένα τέτοιο πλαίσιο είναι μαξιμαλιστικό ή πολύ κουτσουρεμένο;
Κι όμως, ένα τέτοιο πλαίσιο ή παρόμοιο, μπορεί να δημιουργήσει δυναμικές που θα ξεπεράσουν φόβους, κολλήματα και δισταγμούς μέσα στην κοινωνία.
Σχόλια
