Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
O Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. Ο Έρμαν βαν Ρομπάι. Ο Ζαν Κλοντ Τρισέ. Ο Τζον Άλφρεντ Πόλσον του ομώνυμου hedge fund. Ο Λόιντ Κρεγκ Μπλανκφάιν της Goldman Sachs. Όλοι μαζί. Αλλά και χώρια, διότι δεν είναι απαραίτητο τα ανταγωνιστικά τους συμφέροντα να μη «συνεργάζονται» στη λεηλασία μιας χώρας.
Το ιστορικό ερώτημα που είχε θέσει σε μια άλλη κρίση εξουσίας ο εισηγητής του «ευρωπαϊκού οράματος» Κων. Καραμανλής επιστρέφει και ισοπεδώνει αυτό ακριβώς το όραμα. Οι «Χίλιες και μια μέρες και νύχτες επιτήρησης» που περιγράφουν το «ελληνικό» Πρόγραμμα Σταθερότητας και το τελεσίγραφο του Εκοφίν, καθιστούν πλέον και τους φανατικότερους ευρωπαϊστές τουλάχιστον καχύποπτους ως προς το τι εστί Ε.Ε., ευρωζώνη και Σύμφωνο Σταθερότητας. Και – διόλου παράδοξα- αυτό δεν είναι επίτευγμα κυρίως της Αριστεράς.
Παρότι το τελικό πλαίσιο των μέτρων της τριπλής (ευρωατλαντικής) επιτήρησης δεν έχει διατυπωθεί μέχρι την τελευταία του λέξη, μπορούμε ήδη να «μετρήσουμε» το κοινωνικό, ταξικό του στίγμα.
– Πρώτο θύμα της «σταθεροποίησης», η εθνική κυριαρχία. Επίσημα ομολογημένη από τον πρωθυπουργό, αλλά «συσκευασμένη» ως αγαθό υπό ανάκτηση, στην πραγματικότητα εξελίσσεται σε μόνιμη αναπηρία. Το πειραματόζωο Ελλάδα χρησιμοποιείται ως εφαλτήριο για την ενοποίηση της οικονομικής διακυβέρνησης στην ευρωζώνη. Που σημαίνει πολύ απλά ότι το «Διευθυντήριο» των Βρυξελλών αναζητεί θεσμική φόρμουλα για να καταργήσει την ελάχιστη αυτονομία των κυβερνήσεων στον πυρήνα της πολιτικής, τη διαχείριση του κοινωνικού πλούτου.
– Δεύτερο θύμα της «σταθεροποίησης» η δημοκρατία. Πέρα από το προφανές (αλλά όχι πρωτοφανές) φαινόμενο να γίνεται κουρελόχαρτο το προεκλογικό πρόγραμμα μιας νεοεκλεγμένης κυβέρνησης, για πρώτη φορά στην έκταση αυτή οι πολιτικές υποβάλλονται από δεκάδες εξωθεσμικά κέντρα που κινούνται μεταξύ Νέας Υόρκης, Λονδίνου και Φρανκφούρτης, καταλύοντας τα τελευταία κοινοβουλευτικά προσχήματα. Το πανθομολογούμενο εδώ και χρόνια δημοκρατικό έλλειμμα στην Ε.Ε. παίρνει τη διάσταση μιας «χούντας ευρωκρατών και αγορών».
– Ο ταξικός χαρακτήρας της «δημοσιονομικής προσαρμογής» συμπυκνώνεται στην κεντρική επιλογή του Προγράμματος Σταθερότητας: τη μείωση των μισθών του δημοσίου τομέα και τη συνολική συρρίκνωση του κόστους της εργασίας. Από την προβλεπόμενη μείωση των κρατικών δαπανών κατά 1,8 δισ. ευρώ, περίπου τα μισά θα προέλθουν από τη μείωση των αποδοχών και των προσλήψεων, ενώ άλλα 360 εκατ. θα είναι η μείωση της κρατικής επιχορήγησης στα ασφαλιστικά ταμεία. Όταν βεβαίως το κράτος, ως μεγαλύτερος εργοδότης, επιβάλλει μέση μείωση αποδοχών 10%, θα είναι βλακώδες να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό στον ιδιωτικό τομέα. Ο ΣΕΒ προανήγγειλε ήδη ότι δεν έχει να εισφέρει τίποτα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Άλλωστε, αποτελεί διακηρυγμένο στόχο του Προγράμματος Σταθερότητας η μείωση του κόστους εργασίας μέχρι το 2013 κατά 1%, που σε πραγματικούς όρους μπορεί να οδηγήσει σε μέση ετήσια μείωση μισθών 3%.
– Η ταξική… προτίμηση των φορολογικών μέτρων αποτυπώνεται στο ισοζύγιο έμμεσων και άμεσων φόρων. Από τα 2,6 δισ. των πρόσθετων φόρων τα 1,5 δισ. θα προέλθουν από τους ειδικούς φόρους (καύσιμα, τσιγάρα κ.λπ) και το 1,1 δισ. από το φόρο εισοδήματος. Αλλά και εντός της φορολογίας εισοδήματος χαράσσεται ένα ευδιάκριτο ταξικό σύνορο.
Πρώτον, μέσω των οκτώ κλιμακίων της φορολογικής κλίμακας που επιβαρύνουν σαφώς τους μισθωτούς με εισόδημα άνω των 30.000 ευρώ (δηλ. εργαζομένους με τουλάχιστον 20 χρόνια εργασίας, εξειδίκευση και αυτονόητη μισθολογική ωρίμανση). Δεύτερον, μέσω της έμμεσης κατάργησης του αφορολογήτου ορίου διά των αποδείξεων. Η μαζική μετατροπή των φορολογούμενων σε φοροεισπράκτορες είναι μια επιλογή…win win (που θα ’λεγε κι ο πρωθυπουργός). Οι μισθωτοί διατάσσονται να φορολογηθούν είτε δαπανώντας όσο το δυνατόν περισσότερα είτε πληρώνοντας το «πρόστιμο» για τη μη συγκέντρωση των αποδείξεων.
– Τα χειρότερα έπονται. Αν υλοποιηθούν τα επόμενα κύματα πρόσθετων μέτρων που υπόσχεται η «χούντα των αγορών» – 14ος και 13ος μισθός, απελευθέρωση απολύσεων, τριχοτόμηση συντάξεων και ό,τι ακούει στον κωδικό «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις»- θα συσσωρευτεί ένα φορτίο που μόνο έκτακτο χαρακτήρα δεν έχει. Τα μέτρα έρχονται για να μείνουν γυρίζοντας δεκαετίες πίσω το δείκτη των εργασιακών κατακτήσεων.
– Για το… ταμείο του ορυμαγδού μέτρων και οι πιο συντηρητικοί κύκλοι ομολογούν ότι δεν θα αποφέρει ούτε τη δημοσιονομική εξυγίανση που υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ύφεση μακράς διαρκείας. Ακόμη κι αν ρεύσει ο περίφημος «πακτωλός» των 10 δισ. ευρώ του ΕΣΠΑ, η πίεση που υφίστανται τα κατώτερα εισοδήματα είναι απίθανο να μην οδηγήσει σε συρρίκνωση της κατανάλωσης, μείωση του επιχειρηματικού τζίρου και τελικά σε απολύσεις. Όσο κι αν γίνεται ελκυστικό το εμπόρευμα εργασία με τον εξευτελισμό της τιμής του, το σοκ της ύφεσης, αφού ισοπεδώσει τον άλλοτε περιούσιο λαό των μικρομεσαίων, θα εκκενώσει το καταστροφικό του φορτίο στον τελικό του προορισμό: τη μισθωτή εργασία.
