25 Μάη 2011.
Μετά από κάλεσμα, κυρίως μέσω κοινωνικών δικτύων, τα οποία περιφρονούσε η πρώτη μνημονιακή κυβέρνηση του ΓΑΠ και υποτιμούσαν όσοι θα έπρεπε να ταλαιπωρούν τη σκέψη τους με το πώς θα ξεσηκωθεί η κοινωνία, η Πλατεία Συντάγματος βουλιάζει.
Η ελληνική εκδοχή των Αγανακτισμένων, μέσα σε όλη την αντιφατικότητά της, είναι εδώ. Η Αριστερά παρακολουθεί αμήχανη τον υποτιθέμενο «καναπέ» να την υπερβαίνει, να λειτουργεί ισότιμα και δημοκρατικά, και να θέτει σε αμφισβήτηση ολόκληρο το σύστημα. Μάλιστα κάποια από την Αριστερά, και συγκεκριμένα το ΚΚΕ, συνεχίζει να υποστηρίζει ακόμα και σήμερα ότι οι Πλατείες ήταν το φυτώριο της Χρυσής Αυγής και του φασισμού κάνοντας δεν ξέρουν ότι η φασιστική οργάνωση με πολλές ανακοινώσεις της είχε διαχωριστεί και καταγγείλει τις κινητοποιήσεις του λαού.
Οι Πλατείες δεν άφησαν τίποτα παλιό αλώβητο, οι συνειδήσεις εκατομμυρίων θα τροποποιηθούν, και θα χρειαστεί μια τεράστια κυβίστηση του ΣΥΡΙΖΑ για να παγώσει (για πόσο;) τις ελπίδες, τα αιτήματα και τους αγώνες που γέννησε το 2011.
Στις μέρες μας, σε διάφορες φάσεις της πολιτικής ζωής οι Πλατείες συκοφαντούνται, λοιδορούνται και διαστρεβλώνονται. Τόσο τα ίδια τα γεγονότα όσο και τα πολιτικά νοήματα του κινήματος των Πλατειών. Και η βασική κατηγορία που έχουν να προσάψουν είναι ότι οι Πλατείες έδωσαν βήμα και λόγο στους φασίστες. Κάτι που μόνο ως επιστημονική φαντασία μπορεί να στηριχθεί.
Όμως, η αναθεώρηση της ιστορίας, ακόμα και των Πλατειών, είναι αναγκαία για να στερεωθεί περισσότερο ένα ιδιαίτερα ένοχο πολιτικό σύστημα. Ο «φασισμός» που έχει αναγορευτεί ως ένα από τους κύριους εχθρούς της κοινωνίας σε συνθήκες που εμπεδώνεται ένας μεταδημοκρατικός ολοκληρωτισμός απέναντι σε όποιους αμφισβητούν το σύστημα ή βγαίνουν έξω από τα προδιαγραφόμενα πλαίσια. Αυτή τη γραμμή τη υπηρετούν όλες οι πτέρυγες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, μέχρι και σήμερα.
Ο άνεμος των Πλατειών σε ολόκληρο τον Νότο της Ευρώπης και της Βόρειας Αφρικής τράνταξε καθεστώτα και φόβισε τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης. Μέσα από τις κινητοποιήσεις αυτές καταδείχθηκε ότι υπάρχει ένα δυναμικό που είναι σε θέση, αν ενεργοποιηθεί, να αλλάξει σημαντικά τους συσχετισμούς και να αναγκάσει σε αναδιπλώσεις και αναπροσαρμογές. Η Χ.Α. δεν είχε καμιά σχέση με τις κινητοποιήσεις αυτές. Εκμεταλλεύτηκε την εχθρότητα προς το πολιτικό σύστημα και τη δυσφορία για το μεταναστευτικό, αλλά δεν είχε οργανική σχέση με τις κινητοποιήσεις και τις πλατείες.
Η αναθεώρηση και η συκοφάντηση συνεχίστηκε με την υπόθεση των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό, των κινητοποιήσεων στα νησιά ενάντια στα hot–spot, με τις αντιδράσεις απέναντι στη διαχείριση της πανδημίας και με την «αρρώστια» να χαρακτηρίζεται ως φασίστας ή «ψέκας» όποιος έχει μια πατριωτική ή αντισυστημική στάση. Άλλωστε για όλους ο κίνδυνος είναι ο «εθνολαϊκισμός».
Στο μικρό αφιέρωμα που ακολουθεί προσπαθούμε να περιγράψουμε το τι συνέβαινε στη χώρα εκείνο το διάστημα, πολιτικά και κοινωνικά, και τι νέο έφερε το κίνημα των πλατειών. Καλή ανάγνωση.
«δ»
