Γεια σου, Τζιμάκο…
Παν μέτρον άχρηστον, όταν μετράει μεγέθη και όχι ουσία… Αυτό ήταν το συμπύκνωμα της ματιάς, και της κραυγής συνάμα του Τζίμη Πανούση απέναντι στη γενικευμένη «εκπόρνευση» του κόσμου που αντίκριζε. Για αυτή την καυστική αναζήτηση της ουσίας αγαπήθηκε φανατικά και σιωπηρά από όλους εκείνους που πασχίζουν να περισώσουν ό,τι απέμεινε όρθιο από την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου. Τον αποχαιρετούμε, ευχαριστώντας τον, για ό,τι έκανε μ’ ένα δικό του δάνειο κείμενο.
Το πηγάδι και ο βόθρος
του Τζίμη Πανούση
«Τα κάνω όλα» είπε η δεκαοχτάχρονη οντισιονοπούλα με το ανύπαρκτο φουστανάκι και το καλτσόν με την τριχωτή μαύρη στάμπα να σηματοδοτεί την απουσία εσώρουχου. Φέρτε μου κοινωνικά θέματα να τα πουλήσω, να καταλάβω, να καζαντίσω, διότι δεν μπορεί ο Χαρδαβέλλας να μονοπωλεί τον ανθρώπινο λόγο! Έχουμε κι εμείς κώλο να δείξουμε, με γυαλιά και ακράτεια ήθους. Αντί, λοιπόν, όπως παλαιά, να έχει κάθε σπίτι την αυλή του και το πηγάδι του, δώσαμε απερίσκεπτα την αυλή στους εργολάβους, και το πηγάδι το κάναμε βόθρο. Με αποτέλεσμα, να κατουράμε στο πηγάδι και να πίνουμε νερό από τις ίδιες σωλήνες, όπως τα πρεζάκια ξεδιψάνε με την ίδια σύριγγα. Η αποσύνθεση των κουφαριών των μαραθωνομάχων μέσα στη λίμνη του Μαραθώνα έχει προ πολλού σταματήσει να επηρεάζει τη σύνθεση του πόσιμου ύδατος. Η γερμανική ούλεν έχει βάλει φίλτρα, και μαζί με το χλώριο των εκσυγχρονιστών κυβερνώντων κάνανε το νερό φαρμάκι. Θα ήτανε ευχής έργο να μπορούσε να αντέξει το βαλάντιο του απλού εργαζόμενου το έξοδο κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού από πηγές των Ιμαλαΐων, του Αραράτ και του Κιλιμάντζαρο. Φευ, όμως, η πραγματικότητα είναι σκληρή. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι η αλυσίδα έφυγε από τα πόδια των δουλοπάροικων κι έγινε αλυσίδα παραγωγής στα εργοστάσια. Ο δούλος έγινε εργάτης, και ο εργάτης, υπάλληλος άνεργος που παρακαλάει να ξαναγίνει δούλος και φτου κι απ’ την αρχή.
Σ’ αυτό το «φτου» να σταθούμε λίγο, που δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο στη λάσπη! Στα μπούτια μας πρέπει να φτύνουμε, γιατί είναι και το καλύτερο λιπαντικό για να μη συγκαίονται.
Τα ψαγμένα παλικάρια γνωρίζουν ότι όσο και καλή να είναι η ποιότητα της βαζελίνης, δεν μπορεί να συγκριθεί με το σάλιο που κάνει τον πόνο γλυκό και τις γυναίκες αθάνατες. Τεχνολογία ή θάνατος, για να το πω με άλλα λόγια, χωρίς προσωπικές αιχμές που εύκολα παρεξηγούνται από τους επιπόλαιους παπαράτσι. Το μέγεθος παίζει κι αυτό τον ρόλο του, αλλά όχι να το κάνουμε θεό και να το προσκυνάμε. Δηλαδή, ο ουρανός ξύνεται και μόνος του, δεν έχει ανάγκη από τα μεγαθήρια με τα τετρακόσια πατώματα να υψώνονται με αυθάδεια ανάμεσα στους αεροδιαδρόμους. Παν μέτρον άχρηστον, όταν μετράει μεγέθη και όχι ουσία. Ο χορός επιβάλλεται να αλλάξει χώρο, να βγει από τα σκοτεινά χοροπηδάδικα με τα λέιζερ και να αρχίσει πάλι να σχολιάζει καυστικά τα τεκταινόμενα. Ο θεός που βγαίνει με τις μουντζούρες από τη μηχανή, θέλει να πλυθεί και να ξεμουδιάσει. Αλλιώς, η δουλειά δεν πρόκειται να γίνει, ο κόσμος να χαλάσει. Είναι σαν να κάνεις χαλάουα στη Λάση, και να βγει άτριχη να κάνει τα κόλπα της. Θα φρικάρει το παιδομάνι κι άντε μετά να το συμμαζέψεις.
«Τα κάνω όλα» επανέλαβε η οντισιονοπούλα, ημίγυμνη και προκλητική μπροστά στα τρεχούμενα σάλια του συνεργείου. Και πράγματι, το εννοούσε. Ζήτησε να χαμηλώσουνε τα φώτα και να δυναμώσει η μουσική. Σηκώθηκε, άρπαξε το κεφάλι της μάνας της και το έχωσε βαθιά ανάμεσα στα πόδια της. Την κράτησε σφιχτά, μέχρι που σταμάτησε και ο τελευταίος σπασμός. Μετά σηκώθηκε, έκανε νόημα για κοντινό και αμόλησε την προβαρισμένη της ατάκα: «Εμένα που βλέπετε, η μάνα μου είναι η τέχνη».
Από το βιβλίο του Τζίμη Πανούση Πούστευε και Mη Eρεύνα, εκδόσεις Opera
