Σαν εχθές, 19 Σεπτεμβρίου, αλλά του 1983, κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Νιόνιου του Σαββό στα Ολυμπιακά Στάδια, έπεφταν κάτι μπουνίδια στα αποδυτήρια από έναν γλυκό άνθρωπο, τον γνωστό Ακατανόμαστο, προς ένα εγκληματικό άτομο της κοινωνίας, τον Μανώλη Ρασούλη.
40 χρόνια σχεδόν μετά, και δέκα μετά θάνατον Ρασούλη, ο αγαπημένος τραγουδιστής κάθε κυβέρνησης, αλλά και ειδικά των εκδηλώσεων της ΚΝΕ, ακόμα δεν έχει ξεστομίσει ένα δημόσιο συγγνώμη για όσα έκανε στον Ρασούλη, αλλά και στον Τζιμάκο.
Ο Μανώλης και ο Τζιμάκος μπορεί να την έκαναν με ελαφρά από αυτόν τον κωλόκοσμο και να την γλύτωσαν από την αρένα, αλλά εμείς είμαστε εδώ, ήμασταν εκεί, παρόντες εκείνο το άθλιο βράδυ, και εγώ προσωπικά περιμένω να ακούσω την τίμια και ντόμπρα στάση ενός ανθρώπου της αριστεράς (για τον Ακατανόμαστο λέω βεβαίως) να βγει και να πει: ναι κύριοι, έφταιξα, τον χτύπησα, τον διέσυρα, έκανα χοντρή μαλακία και ζητώ δημόσια συγγνώμη. Και μετά, θα σκεφτούμε περί αριστερών ιδεολογιών και θέσεων.
Προς το παρόν, γιορτάσαμε επετειακά την μέρα που τόλμησε αυτός ο αδιανόητος τύπος να την στήσει σαν τη νυφίτσα στα εν λόγω αποδυτήρια και χτύπησε τον γονιό μου και έναν, θα έλεγα άνθρωπο που δεν προσέφερε και λίγα στον ελληνικό πολιτισμό, και που δεν είχε πειράξει ούτε μυρμήγκι, και αυτό τα σπλάχνα δεν το ξεχνούν.
Natalie Rassoulis
