Να φοβηθούν…
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, μιλώντας σε εκπροσώπους ευρωπαϊκών συνδικάτων, εξέφρασε το φόβο ότι η δημοκρατία στις ευρωπαϊκές χώρες του Νότου, που αντιμετωπίζουν προβλήματα με το δημοσιονομικό τους έλλειμμα, ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα, θα μπορούσε να καταρρεύσει.
«Η δημοκρατία στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία θα μπορούσε να καταρρεύσει, αν δεν εφαρμοστούν άμεσα μέτρα περιορισμού του ελλείμματός τους. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για τις χώρες αυτές», εκτίμησε ο πρόεδρος της Κομισιόν στη συζήτησή του με τους συνδικαλιστές, σύμφωνα με δήλωση του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικαλιστικών Οργανώσεων, Τζον Μονκς.
Παράλληλα, η Κομισιόν εισηγήθηκε να κινηθούν οι κείμενες «διαδικασίες περί υπερβολικού ελλείμματος» για τρία ακόμα κράτη-μέλη της Ε.Ε., δηλαδή τη Δανία, τη Φιλανδία και την Κύπρο, κάτι που ανεβάζει στα 23 (σε σύνολο 27) τα μέλη της Ε.Ε. που έχουν τώρα υπερβολικό έλλειμμα. Μόνο το Λουξεμβούργο, από τη 16μελή Ευρωζώνη, εκτός δε αυτής η Σουηδία, η Εσθονία και η Βουλγαρία δεν ελέγχονται, στο παρόν στάδιο, από τις Βρυξέλλες για τα υπερβολικά τους ελλείμματα.
Από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό ότι το υπαρκτό πρόβλημα «Ελλάδα» ήταν τελικά η αφορμή για να ξεδιπλωθεί το γενικότερο πρόβλημα του συστήματος, του καπιταλιστικού-ταξικού τρόπου διάρθρωσης και οικοδόμησης της Ε.Ε., άρχισαν τα «αφεντικά» να ανησυχούν για τις επιπτώσεις της πολιτικής τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα «κάνουν πίσω».
Το κεφάλαιο είναι αδηφάγο και αδίστακτο. Η στόχευσή του ξεκινά από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά.
Στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων, της διάσωσης του ευρώ και της νομισματικής σταθερότητας, μεθοδικά και οργανωμένα, επίμονα και σταθερά, προωθούν το στρατηγικό τους στόχο: Να μεταφέρουν, βίαια και με κάθε τρόπο, το κόστος της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Τι σχέση μπορεί να έχει η μείωση του χρέους και η «σωτηρία της πατρίδας» με τη δυνατότητα να σε απολύει ανεξέλεγκτα ο εργοδότης και με την κατάργηση του ΟΜΕΔ;
Τα ερωτήματα τώρα είναι τα εξής:
Θα αντισταθούν οι εργαζόμενοι και οι λαοί;
Θα πρωταγωνιστήσουν οι δυνάμεις της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς στην οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης;
Θα δρομολογηθούν διαδικασίες αλλαγής των σημερινών πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών;
Πρόκειται για μια καθοριστικής σημασίας ταξική αναμέτρηση.
«Η δημοκρατία στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία θα μπορούσε να καταρρεύσει, αν δεν εφαρμοστούν άμεσα μέτρα περιορισμού του ελλείμματός τους. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για τις χώρες αυτές», εκτίμησε ο πρόεδρος της Κομισιόν στη συζήτησή του με τους συνδικαλιστές, σύμφωνα με δήλωση του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικαλιστικών Οργανώσεων, Τζον Μονκς.
Παράλληλα, η Κομισιόν εισηγήθηκε να κινηθούν οι κείμενες «διαδικασίες περί υπερβολικού ελλείμματος» για τρία ακόμα κράτη-μέλη της Ε.Ε., δηλαδή τη Δανία, τη Φιλανδία και την Κύπρο, κάτι που ανεβάζει στα 23 (σε σύνολο 27) τα μέλη της Ε.Ε. που έχουν τώρα υπερβολικό έλλειμμα. Μόνο το Λουξεμβούργο, από τη 16μελή Ευρωζώνη, εκτός δε αυτής η Σουηδία, η Εσθονία και η Βουλγαρία δεν ελέγχονται, στο παρόν στάδιο, από τις Βρυξέλλες για τα υπερβολικά τους ελλείμματα.
Από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό ότι το υπαρκτό πρόβλημα «Ελλάδα» ήταν τελικά η αφορμή για να ξεδιπλωθεί το γενικότερο πρόβλημα του συστήματος, του καπιταλιστικού-ταξικού τρόπου διάρθρωσης και οικοδόμησης της Ε.Ε., άρχισαν τα «αφεντικά» να ανησυχούν για τις επιπτώσεις της πολιτικής τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα «κάνουν πίσω».
Το κεφάλαιο είναι αδηφάγο και αδίστακτο. Η στόχευσή του ξεκινά από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά.
Στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων, της διάσωσης του ευρώ και της νομισματικής σταθερότητας, μεθοδικά και οργανωμένα, επίμονα και σταθερά, προωθούν το στρατηγικό τους στόχο: Να μεταφέρουν, βίαια και με κάθε τρόπο, το κόστος της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Τι σχέση μπορεί να έχει η μείωση του χρέους και η «σωτηρία της πατρίδας» με τη δυνατότητα να σε απολύει ανεξέλεγκτα ο εργοδότης και με την κατάργηση του ΟΜΕΔ;
Τα ερωτήματα τώρα είναι τα εξής:
Θα αντισταθούν οι εργαζόμενοι και οι λαοί;
Θα πρωταγωνιστήσουν οι δυνάμεις της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς στην οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης;
Θα δρομολογηθούν διαδικασίες αλλαγής των σημερινών πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών;
Πρόκειται για μια καθοριστικής σημασίας ταξική αναμέτρηση.
Τυμβωρυχεί ο Σωκράτης
Σχόλια
