Τελικά, το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, εξελίχθηκε σ’ ένα πετυχημένο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και σε αναστεναγμό ανακούφισης για κάθε αριστερό άνθρωπο.
Πρώτα-πρώτα, ήταν μια παραδεισένια όαση για τον πρωθυπουργό.
Ούτε γιαούρτια, ούτε γιούχα, ούτε ενοχλητικά συνθήματα και πανό.
Χειροκροτήματα μόνο και χαμόγελα και μπράβο.
Δηλαδή μια ατμόσφαιρα που δεν την έχει πετύχει όχι με τους βουλευτές του, αλλά ούτε και στο υπουργικό του συμβούλιο.
Στο συνέδριο αυτό ο μόνος που υπέφερε τα πάνδεινα, ήταν η κοινή λογική και ο αριστερός λόγος.
Ο κ. Κουβέλης, αφού διαπιστώνει «δυσβάσταχτα και άδικα βάρη στις πλάτες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, με αποσαρθρωμένα τα εργασιακά δικαιώματα» από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, καλεί το ΠΑΣΟΚ σε «συμπόρευση και κοινή δράση ώστε να οικοδομηθεί ένα πλατύ προοδευτικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, ικανό να εμπνεύσει κοινωνικές συμμαχίες σε ουσιαστική προοδευτική κατεύθυνση».
Αυτό το παραλήρημα-δολοφονία ακόμα και της πιο εξαρτημένης συστημικής λογικής, ονομάζεται από τον κ. Κουβέλη «πολιτικός λόγος ευθύνης και ρεαλισμού για την έξοδο από την κρίση».
Στο συνέδριο αυτό οριοθετήθηκε τελικά και οριστικά η σύγχρονη Αριστερά:
«Θέλουμε μια Αριστερά ρηξικέλευθη και τολμηρή που δεν θα βολεύεται στα εύκολα και γι’ αυτό δεν θα κάνει καμία παραχώρηση ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό ούτε στο μυωπικό αριστερισμό, δεν θα θεωρεί άκριτα ως δίκαιο αίτημα την υπεράσπιση κάθε κεκτημένου και δεν θα χαϊδεύει συντεχνίες στο όνομα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Μια Αριστερά που δεν θα αναλώνεται σε ανέξοδο και γι’ αυτό αδιέξοδο και συντηρητικό επί της ουσίας καταγγελτισμό».
Αυτά τα «αδιέξοδα» περί κοινωνικών αγώνων, αλλαγής κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών, σοσιαλισμού και άλλων τέτοιων παρωχημένων, καταλάβατε ότι είναι για τον καιάδα του συστήματος.
Ορίστηκαν και οι τρεις βασικοί στόχοι της «Αριστεράς της ευθύνης»:
Στην αποφυγή της χρεοκοπίας του Δημοσίου και της κατάρρευσης της οικονομίας, στην υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας που θα προωθεί την επιχειρηματικότητα και στην ανατροπή της σημερινής άδικης κατανομής των βαρών σε βάρος των αδύνατων στρωμάτων.
Όμως κι αυτός ο κατασυκοφαντημένος «διάλογος», αποκαταστήθηκε σ’ αυτό το συνέδριο. Ο Παπανδρέου, αφού κατηγόρησε για «εύκολη καταγγελία, δογματισμό και απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών», όλη την υπόλοιπη Αριστερά, απηύθυνε πρόταση συνεργασίας των δύο κομμάτων:
«Για τη διαμόρφωση ευρύτερων πολιτικών συγκλήσεων για αλλαγές που χρειάζεται η χώρα προς όφελος των πολιτών και όχι για την εξυπηρέτηση των ισχυρών συμφερόντων». Και σαν να μην έφταναν όλα τούτα, έρχεται και ο Δ. Βίτσας και σε αποτελειώνει.
Κάλεσε τη Δημοκρατική Αριστερά να ενταχθεί στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και να συμμετέχει στην καμπάνια ενάντια στο Σύμφωνο για το ευρώ.
Τον Κουβέλη κάλεσε, που πριν λίγο είχε δηλώσει ότι: «Ο ΣΥΝ περιέπεσε σε κατάσταση αριστερισμού, άφησε να στρεβλωθούν τα χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης, ανανεωτικής, αριστερής, ευρωπαϊκής δύναμης».
Πόση δόση πρέπει να έχεις πάρει για να τα αντέξεις όλα τούτα;
Πόσα ακόμα «Συνέδρια» να αντέξουν οι απανταχού αριστεροί;
