Όσα θάφτηκαν, ΣΥΡΙΖΑ: Στο ίδιο έργο θεατές;

Φοβάμαι… Δεν ξέρω γιατί, αλλά όσο ακούω όρκους πίστης στην «ενότητα» και την «αναγκαιότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο φοβάμαι. Όσο πληθαίνουν οι δηλώσεις και η αρθρογραφία στελεχών και ηγεσιών για την ανάγκη «ανασυγκρότησης», «νέας σελίδας», να «ξαναπιάσουμε το νήμα απ’ την αρχή», «κοινό μας σπίτι ο ΣΥΡΙΖΑ» και άλλα τέτοια, τόσο ανησυχώ. Από διαφορετικές «αφετηρίες» ξεκίνησε η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλοι την πίστευαν, άλλοι τη χρειάζονταν, κάποιοι την είδαν ως «ακροατήριο και μαζικό χώρο», κάποιοι άλλοι την είδαν ως ευκαιρία «δικαίωσης» και κάποιοι λίγο απ’ όλα.
Όμως, τούτο το εγχείρημα, αγνοώντας σχέδια και σχεδιασμούς των γεννητόρων του και συνεγείροντας την κοινωνία των αριστερών, απόκτησε τη δική του δυναμική.
Μια δυναμική η οποία από ατού του εγχειρήματος, εξελίχθηκε σε πρόβλημα των δημιουργών του.
Η κοινωνική αποδοχή, η «πολιτική χρησιμότητα», η λαϊκή απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ απαιτούσε πολιτική ωριμότητα, αμοιβαία παραχώρηση «εξουσίας» και αποδοχή του νέου που πήγαινε να γεννηθεί, συνειδητά αξιοποιήθηκε στρεβλά και μικρόψυχα.
Θεωρήθηκε από αρκετούς ως η ευκαιρία για να λυθούν παλιοί λογαριασμοί, να δημιουργηθούν νέοι συσχετισμοί, να εδραιωθούν ηγεσίες και ηγέτες, να αναδιανεμηθεί η μικροεξουσία της μικροαριστεράς. Η δυναμική του εγχειρήματος από τη μια ανάγκαζε όλους να το στηρίζουν και από την άλλη δυσκόλευε κάποιους να το εντάξουν, απροκάλυπτα, στους κοντόφθαλμους σχεδιασμούς τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ της πολιτικής και κοινοβουλευτικής επιβίωσης εκδικιόταν τους εμπνευστές του. Για να λειτουργήσει όμως «υπό νέα διεύθυνση», έπρεπε τούτη η δυναμική να ανακοπεί, η αριστεροποίησή του να συκοφαντηθεί, η συσπειρωτική του δυνατότητα να απαξιωθεί.
Να γιατί όταν ακούω περί «νέας αρχής», ανησυχώ.
Ανησυχώ τόσο για τις προθέσεις, όσο και για τις «πίσω σκέψεις» των σημερινών φλογερών εραστών του ΣΥΡΙΖΑ και ο λόγος είναι απλός.
Όλοι όσοι σήμερα αναλαμβάνουν την «ανασυγκρότησή» του, έχουν δώσει «δείγματα γραφής» εδώ και δέκα χρόνια, για το πώς χειρίστηκαν και χρησιμοποίησαν το ενωτικό εγχείρημα. Όλοι όσοι, σήμερα, επαγγέλλονται την «ανασυγκρότηση» του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εκείνοι που έχουν την ευθύνη της σημερινής του ανάγκης για ανασυγκρότηση.
Τούτο το ενωτικό εγχείρημα, άφησε παρακαταθήκες που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει, άφησε «σπόρο» καλό:
Η ενότητα δράσης είναι ακαταμάχητο κοινωνικό εργαλείο, η πολιτική συμμαχία των αριστερών δυνάμεων είναι όρος για ευρύτερες πολιτικές ανακατατάξεις, ενωτικά εγχειρήματα της Αριστεράς, μπορούν να ενεργοποιήσουν πλατιές λαϊκές δυνάμεις.
Γι’ αυτό θεωρώ διχαστικό το δίλημμα «ενότητα η ιδεολογική καθαρότητα», διαλυτική τη λογική «κάθε μέλος μια ψήφος» και αποπροσανατολισμό το ερώτημα «Θέλετε τον ΣΥΡΙΖΑ;».
Το πραγματικό ερώτημα, είναι:
Τι ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται η κοινωνία σήμερα. Και είμαι σίγουρος πως η απάντησή του θα αποκαλύψει προθέσεις και θα τροφοδοτήσει πολιτικές εξελίξεις στην Αριστερά.

Σχόλια