Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτή τη συντηρητική εμμονή ορισμένων «εραστών της συντεχνίας», να υπερασπίζονται με τόσο πάθος αυτήν τη λογική του «κλειστού επαγγέλματος». Απορώ που δεν καταλαβαίνουν τη ζημιά που κάνουν τούτα τα κλαμπ, στην οικονομία και την εικόνα της χώρας μας. Ας το δούμε λίγο σφαιρικά το θέμα.
Ας πάρουμε ένα πολύ σημαντικό και προσοδοφόρο επάγγελμα, αυτό του πρωθυπουργού. Μη μου πείτε για λειτούργημα και εκλογές και άλλα τέτοια ξεπερασμένα και παλιομοδίτικα, γιατί και τα ανέκδοτα έχουν τα όρια τους. Γιατί πάνω από μισό αιώνα, μόνο 2-3 οικογένειες να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε τούτο το καλό επάγγελμα και να πηγαίνει «σόι το βασίλειο» από πατέρα σε γιο;
Ένα σωρό συμμαθητές μου θυμάμαι να δηλώνουν «άμα μεγαλώσω θα γίνω πρωθυπουργός» και κανείς τους δεν τα κατάφερε. Να ανοίξει το επάγγελμα, χωρίς αναβολές.
Έχουμε ένα σωρό νέους που ξέρουν καλύτερο ποδόσφαιρο από τον Κωστάκη και καλύτερο ποδήλατο από τον Γιωργάκη, μετανάστες πιο πολλά χρόνια απ’ αυτόν και τους έχουμε αναξιοποίητους και άνεργους και φιλούν κατουρημένες ποδιές για μια δουλειά, έστω για μια τετραετία. Ας πάρουμε το επάγγελμα του βουλευτή ή του υπουργού. Γιατί να είναι τόσο κλειστό; Γιατί να μη μπορεί, για παράδειγμα, να είναι υπουργός οικονομικών ο κυρ-Αντώνης ο υδραυλικός, που κατάφερε με τη δουλειά του να στήσει μια καλή επιχειρησούλα και ν’ αναθρέψει τέσσερα παιδιά και άλλα τόσα εγγόνια;
Θα ήταν ας πούμε κακή για υπουργός εργασίας η Κούνεβα -αν και αποδείχτηκε σοβαρός άνθρωπος- και ακατάλληλος για το υπουργείο δημόσιας τάξης, ο νεαρός της «ζαρντινιέρας»;
Ο φίλος μου ο Αποστόλης, που ξεπατώνεται στις εφημερίες για 1.250 ευρώ και τα έβαλε με τα λαμόγια των φαρμακευτικών, άσχημος θα ήταν για υπουργός υγείας; Ας πάμε παρακάτω.
Γιατί να μην ανοίξει το επάγγελμα του «τηλε-δημοσιογράφου» των οκτώ; Εύκολη δουλειά, καλά λεφτά και αναγνωρησιμότητα. Γιατί να μη μιλά για την ανεργία ένας άνεργος, για τις συντάξεις ένας συνταξιούχος, για την απεργία ένας απεργός και για την ακρίβεια η κυρα-Βούλα που τα φέρνει βόλτα με τη βοήθεια της εκκλησίας και της γειτονιάς;
Εμ’ το άλλο, το κατάκλειστο επάγγελμα των κομματικών στελεχών; Εδώ τα πράγματα είναι πραγματικά ζόρικα. Γιατί, για παράδειγμα, να μην είναι στα πολιτικά γραφεία ή στις κεντρικές επιτροπές των κομμάτων, κάποιοι άνεργοι, κάποιοι μετανάστες, κάποιοι φοιτητές, κάποιες αγρότισσες.
Γιατί να μην απαγορεύεται η άδεια άσκησης αυτού του επαγγέλματος σε όσους δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους, ή τουλάχιστον να τους απαγορεύεται να μιλάν εξ ονόματος της εργατικής τάξης; Δύσκολα θ’ ανοίξουν τούτα τα «κλειστά επαγγέλματα». Μάλλον οι κομμωτές, οι υδραυλικοί και οι λαϊκατζήδες θα την πληρώσουν. Το σύστημα ποτέ δεν υπήρξε άγνωμο, στους δικούς του επαγγελματίες.
[email protected]
