του Βαγγέλη Πισσία*
Κλήθηκα και έλαβα μέρος, την Πέμπτη το βράδυ 24/1, στην εκπομπή FOCUS του Πάνου Χαρίτου στην ΕΡΤ1 (Την εκπομπή μπορείτε να την δείτε στο: webtv.ert.gr/ert1/focus/24ian2019-focus). Κατά την διάρκεια της συζήτησης αλλά και μετά, ανακλήθηκαν πολλές φορές στο νου αστοχίες διατύπωσης εννοιών αλλά και παραλείψεις επιχειρημάτων, που δημιουργούν την ανάγκη για μια, έστω εκ των υστέρων, επισήμανσή τους.
Στο πρώτο μέρος της εκπομπής, που αφορούσε στην βίαιη επίθεση που δέχθηκαν δύο (παρόντες στο πάνελ) δημοσιογράφοι, ο Θωμάς Ιακόμπι και ο Κώστας Νταντάμης, γνωστοί και άξιοι στην δουλειά τους και οι δύο (ο ένας μάλιστα γνωστός μου και προσωπικά), οι παραλήψεις ήταν:
Δεν έγινε κατορθωτό να ολοκληρωθεί και διατυπωθεί ρητά ο συλλογισμός μου ότι: τα πολλά δακρυγόνα στόχευσαν τους συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο πολίτες, ενώ όσα έπεσαν στους επιτιθέμενους ήταν άνευ σκοπού καθώς φορούσαν μάσκες. Επίσης ότι οι επιτιθέμενοι δεν είχαν στόχο την… κατάληψη του ανακτόρου της Βουλής, αλλά την προβοκάτσια που θα έδινε την αφορμή στην κυβέρνηση να διαλύσει το συλλαλητήριο.
Οι υπόγειες διαδρομές ή κάποιες πρόδηλες συνέργειες, κυβέρνησης –Χρυσής Αυγής και άλλων ομάδων που συγκροτούνται τα τελευταία χρόνια (υπό μορφή μιλίτσιας) δεν έγινε δυνατό επαρκώς να αναδειχθούν. Η αιτία που δεν επετεύχθη αυτό είναι ότι εξ’ αρχής δεν μου εδόθη δικαίωμα παρέμβασης, μάλιστα είχε προβλεφτεί από την εκπομπή απλά να παρευρίσκομαι κατά την διάρκεια της αφήγησης του γεγονότος της βιαιοπραγίας. Επιδιώχθηκε ωστόσο εκ μέρους μου παρέμβαση, επέμεινα να παραμείνουν οι καλοί δημοσιογράφοι που χτυπήθηκαν, παρά την αντίρρηση του συντονιστή της εκπομπής. Επιχειρηματολόγησα, ακροθιγώς και μόνο δυστυχώς, με πολύ δυσκολία, συνεχώς και έντονα διακοπτόμενος. Όχι από τους δύο τραυματισμένους με αγριότητα δημοσιογράφους αλλά από λοιπούς (ομονοώντες μεταξύ τους) συμμετέχοντες στο πάνελ.
Ακολούθησε η στρέβλωση των λόγων, ανέβηκε η ένταση, μπόρεσα με δυσκολία να καταθέσω πως στην πλατεία ήταν συγκεντρωμένοι, κατά μεγάλη πλειοψηφία, δημοκρατικοί πολίτες και να αναδείξω δύο, τρεις διαστάσεις που είχαν αποσιωπηθεί ή σκόπιμα διαστρεβλωθεί: 1) Ότι κύριο αίτημα του συλλαλητηρίου ήταν η διενέργεια δημοψηφίσματος, 2) Ότι δεν έδρασε αντικυβερνητικά αλλά φιλοκυβερνητικά η Χ.Α. Ότι Κασιδιάρης και Λαγός μοιράζουν ρόλους, όντας υποκείμενοι σε κυβερνητικό και δικαστικό έλεγχο από την εποχή της δολοφονίας του Π. Φύσσα. Όσον αφορά στο μέχρι προ τριετίας μιλιταριστικό της τμήμα, αυτό φαίνεται σαν να εξαϋλώθηκε, όμως, στην πραγματικότητα, το ανέλαβαν, το ανακαίνισαν, το αναβάθμισαν πιθανόν κάποιοι άλλοι (ποιοί άραγε;). Στο σημείο αυτό εκδηλώθηκε έντονη ενόχληση από τους συντελεστές της εκπομπής.
Δεν ήταν δυνατόν συνεπώς να καταγραφεί με ευκρίνεια ο συλλογισμός ότι όσο εχθρική ήταν η κυβέρνηση έναντι του συλλαλητηρίου, άλλο τόσο ήθελε την διάλυσή του η Χ.Α. και οι παρόμοιου σκοπού ομάδες (διασυνδεδεμένες ή άλλης ομοταξίας). Ότι δηλαδή, αντικειμενικά, τους χωρίζει όλους αυτούς χάος από τους διοργανωτές του συλλαλητηρίου, τους οποίους θεωρούν υπεύθυνους για την απώλεια του ηγεμονικού, πατριδοκαπηλευτικού τους ρόλου στο μακεδονικό ζήτημα. Στα θολά νερά του οποίου –ας όψονται οι κάθε λογής ιδεοληπτικοί πατριδοκτόνοι και μεταμοντέρνοι δήθεν αριστεροί– αλίευαν τους πελάτες τους. Τελικά μου αφαιρέθηκε με συνοπτικές διαδικασίες ο λόγος επ’ αυτού του κρίσιμου ζητήματος.
Το πρώτο μέρος ήταν βέβαια μόνον η εισαγωγή. Αυτή έθετε το γνωστό, γκαιμπελιστικής προπαγανδιστικής έμπνευσης, κυβερνητικό πλαίσιο: α) Οι διαφωνούντες με την Συμφωνία των Πρεσπών είναι φασίστες ή ακροδεξιοί ή κάτι ανάλογο, το συλλαλητήριο ήταν χρυσαυγήτικο, η διάλυσή του ήταν υπεράσπιση της πολιτειακής νομιμότητα και, β) Όποιοι συναγελάζονται με χρυσαυγίτες, όπως ο αμόρφωτος λαουτζίκος και οι επενδύοντες σε μελλοντικές πολιτικές καριέρες είναι ανάξιοι λόγου (τώρα το θυμηθήκαμε να πάμε για καριέρες… και αυτό θα μας το πουν τα νεόφυτα πρότυπα του αμοραλιστικού καριερισμού).
Ακόμα διατυπώσεις εννοιών (ιστορικών, κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών κ.λπ.) που στον γραπτό λόγο επισημαίνονται και αποσαφηνίζονται είτε με την απλή χρήση εισαγωγικών είτε με την χρήση, πριν από αυτές, λέξεων όπως δήθεν, λεγόμενη, ψευτο, (Μακεδονία, μακεδονική εθνότητα, γλώσσα, ταυτότητα …) κ.λπ. στον προφορικό λόγο είναι δύσκολο να επισημανθούν. Μάλιστα, στον προφορικό λόγο οι επισημάνσεις αυτού του είδους γίνονται πιο δύσκολες όταν ορισμένες αμφισβητούμενες έννοιες πρέπει να ειπωθούν σε διαστήματα εξαιρετικά συμπιεσμένου τηλεοπτικού χρόνου. Τότε γίνονται και λάθη που δημιουργούν παρανοήσεις. Για παράδειγμα, όταν αναφέρθηκα στη προκήρυξη 245 θέσεων στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κυρίλλου και Μεθόδιου με αντικείμενο την λεγόμενη στο κράτος των Σκοπίων μακεδονική γλώσσα, περιορίστηκα να την αναφέρω μακεδονική γλώσσα (όπως την αναφέρει η προκήρυξη του εκεί πανεπιστημίου). Τι κι αν ανέφερα πως προσήλθαν μόνο 31 υποψήφιοι, τι κι αν ήθελα να πω ότι ο «μακεδονίτικος» εθνικισμός είναι έξωθεν κυρίως υποκινούμενος. Τι κι αν ακόμη έχω ειδικά σε αυτό το ζήτημα αναφερθεί με σαφήνεια σε περυσινό άρθρο μου. Το λάθος παραμένει λάθος, και καλό είναι να ανασκευάζεται…
* Ο Βαγγέλης Πισσίας είναι Ομότιμος καθηγητής, Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων
