Κάποτε, τῷ καιρῷ ἐκείνω, νιώθαμε –τουλάχιστον στα παιδικά μας χρόνια– ότι η χώρα μας ήταν κάτι σαν την οικογένειά μας.
Νιώθουμε την Ελλάδα σήμερα σαν «οικογένεια»; Οι περισσότεροι όχι! Άλλοι διότι νομίζουν ότι η πατρίδα είναι κάτι το εθνικιστικό, άλλοι διότι νιώθουν ότι η πατρίδα είναι το κράτος που τους καταδιώκει, και άλλοι που χρησιμοποιούν την πατρίδα σαν μαγαζί που βγάζει κέρδη.
Νιώθουν σήμερα οι Έλληνες ότι ανήκουν στην Ελλάδα; Και μόνον αυτή η φράση (από μόνη της) θα μπορούσε να προκαλέσει γέλια ή αποστροφή. Επί καιρό οι Έλληνες πίστεψαν στη φράση ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» – η φράση που εξαργυρώθηκε με Υποτέλεια και ταξική λεηλασία. Με αποτέλεσμα η εκδοχή «οι Έλληνες να ανήκουν στην Ελλάδα» να είναι απλώς αδιανόητη.
Όμως, αλήθεια πού ανήκουμε; Το προγονικό είχε λυμένο αυτό το ζήτημα: οι πολίτες ανήκαν στην πόλη. Δύσκολος ρόλος, και για αυτό κράτησε λίγο (παρά τη μακρά ανάμνηση που άφησε πίσω του). Ήταν πιο εύκολο (ως ρόλος και τρόπος ζωής) οι πολίτες να ανήκουν στα αφεντικά, στο κράτος των αφεντικών, στις εξουσίες αυτού του κράτους, με τη διάκρισή τους ή χωρίς, εν τέλει στους νέους φεουδάρχες των εταιρειών, όπως γίνεται σήμερα που επιστρέφουμε και οπισθοδρομούμε στο σύστημα της «πολεμικής οικονομίας» και της woke ατζέντας που το συνοδεύει, ώστε ο καθένας να ’ναι μόνος του (εύκολο θύμα) μέσα σε χρήσιμες για τους Δυνατούς ταυτότητες και μακριά από τις επικίνδυνες (πάλι για τους Δυνατούς) ταυτότητες όπως η εθνική, η ταξική και η πολιτισμική.
Κανείς (πλην λίγων) δεν βγάζει σήμερα «οικογενειακή φωτογραφία», βγάζει σέλφι με τον εαυτόν του, σέλφι με τον θάνατο (στο Μάτι ή στα Τέμπη), σέλφι με το μεροκάματό του (φθηνό κι ανυπεράσπιστο), σέλφι με τον αυτοπροσδιορισμό του.
Και η Ελλάδα;
Ούτε μας ανήκει, ούτε της ανήκουμε.
Η Ελλάδα συνθλίβεται μέσα σε μια διαρκή οικονομική κρίση, με μειωμένο αυτεξούσιο, η Ελλάδα αναστενάζει σε ξεχαρβαλωμένα σχολεία, κατεστραμμένα νοσοκομεία, σε ένα ατελείωτο παραγοντιλίκι, σε ένα αδίστακτο κομματιλίκι, η Ελλάδα ζει μέσα στις διαφημίσεις των τραπεζών και των σούπερ μάρκετ,
η Ελλάδα φυτοζωεί χωρίς παραγωγικές υποδομές, χωρίς αγρότες, με ξενιτεμένους πολίτες, αλλά όλα αυτά δεν μας αφορούν, εμείς είμαστε υπεράνω Ελλάδας. Ζούμε στο φαντασιακό μας, και εκείνοι που υποφέρουν από την κατάντια της χώρας μας κι εκείνοι που την οδήγησαν σε αυτήν την κατάντια.
……………………………………………………………….
Και αυτοί μεν που μας οδήγησαν έως εδώ, έχουν κάθε λόγο να ζουν στην (κερδώα) κοσμάρα τους. Οι φτωχοδιάβολοι όμως; Στο δικό τους matrix τίποτα δεν είναι ο εαυτός του. Το πρόβατο 1 δεν νιώθει να έχει καμία σχέση με το πρόβατο 2. Μάλιστα το κάθε πρόβατο ούτε με τον εαυτό του έχει σχέση, όταν είναι εργάτης ή μικροαστός και νομίζει ότι είναι τραπεζίτης.
…………………………………………………………………..
Κι έτσι από τη χώρα μας έχουν μεταναστεύσει ή έχουν εξοστρακισθεί οι ποιητές μας, η ιστορία μας, οι προίκες μας, και είναι σαν όλα αυτά να ζουν σε μια στοιχειωμένη χωματερή, ενώ στην πραγματικότητα σε χωματερή ζούμε εμείς οι ίδιοι.
***
Η Ανάσταση του Γένους, δηλαδή η Επανάσταση των Ελλήνων το 1821, υπήρξε η επιτυχής (στον βαθμό που πέτυχε) κατάληξη μιας σειράς εξεγέρσεων και επαναστάσεων που διέσχισαν όλην την εποχή της Τουρκοκρατίας. Οι Έλληνες εκείνη την εποχή (και της Τουρκοκρατίας και της Ενετοκρατίας) ήταν οι κοινότητές τους. Δηλαδή η μνήμη τους, η πίστη τους και οι προσδοκίες τους. Με έναν λόγο ανήκαν στην «πόλη» τους – που επί αιώνες τους ακολουθούσε και την ακολουθούσαν. Με έναν τρόπο «μυστικό», αλλά στην πραγματικότητα πολιτικό, όπως αυτός περιγράφεται στα τραγούδια τους, στα ήθη τους και τα έθιμά τους.
Δεν είμαστε υπεράνω της πατρίδας μας, ανήκουμε σε αυτήν, όσον κι αν αυτή δεν μας ανήκει. Πιασμένη σκλάβα και ούσα αιχμάλωτη – με δική μας ευθύνη.
Όχι πως ο λαός δεν προσπαθεί. Και Σύνταγμα απέκτησε, και Έλληνες ελευθέρωσε, και στα βουνά αντάρτης βγήκε, και στους δρόμους διεκδίκησε, και στα Μνημόνια αντιστάθηκε και τίποτα δεν θα μπορέσει να εμποδίσει τα επόμενα βήματά του, ούτε οι προδοσίες, ούτε οι προπαγάνδες, ούτε τα μάτριξ…
Καλή Ανάσταση!
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
30•IV•2024
