Είναι άραγε το πνεύμα των Χριστουγέννων;
Η Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ντίκενς με τον εμβληματικό Σκρουτζ ή και το συμβολικό όσο και αλληγορικό Κοριτσάκι με τα σπίρτα του Άντερσεν; Ιστορίες κάθε άλλο παρά κατ’ αποκλειστικότητα «παιδικές». Το χώνεψαν κι οι πιο ανυποψίαστοι, που στροβιλίζονται τώρα σε μία οδυνηρή περιδίνηση από τη χαύνωση ενός ναρκισσιστικού καταναλωτισμού στην παταγώδη -κι ίσως γόνιμη- ανακάλυψη του στοιχειώδους.
Άλλη ήταν η αφορμή, για συνειρμούς που «κουμπώνουν» στις -παρ’ όλα τούτα κι εκείνα τα σκοτεινά- μέρες της γιορτής, όπου άλλωστε ποτέ δεν έλειψε ο αναστοχασμός. Η Εφημερίδα των Συντακτών αναδημοσίευσε από το Courrier International το γράφημα του Ισπανού γραφίστα Αλβάρο Βαλίνο, που παραστατικά αποτυπώνει την ασύλληπτη για τον κοινό νου συσσώρευση πλούτου. Προσοχή! Όχι σε εταιρικά σχήματα, αλλά σε φυσικά πρόσωπα. Ονοματεπώνυμα από Ε.Ε. και Αμερική κατέχουν τόσο πλούτο, όσο το ΑΕΠ χωρών ολόκληρων.
Μία έκπληξη ακόμη προκύπτει από την ανάγνωση του καταλόγου πολυτελείας. Πρόκειται για… γνωστούς μας, για οικεία πρόσωπα. Περιουσία όσο το ΑΕΠ της Κροατίας έχει ο ιδιοκτήτης της Microsoft, όσο το Λουξεμβούργο ο Μr Zara κι ο κύριος ΙΚΕΑ κατέχει όσα μια ολόκληρη Κένυα, ενώ ο Αmazon όσα το Σαλβαδόρ κι ο H&M όσα η Παραγουάη. Να οι φίρμες στα γιγαντιαία mall, που έχουν ρουφήξει την εμπορική τάξη της χώρας και μονοπωλούν ακόμη και την ψηφιακή αγορά.
Το αξίζουν, είναι οι σκαπανείς της παγκοσμιοποίησης. Οι ίδιοι είναι η παγκοσμιοποίηση. Οι πλούσιοι, αυτοί οι σύγχρονοι ολιγάρχες. Όμως, για μια στιγμή… Τι γνωρίζουμε για τους… «δικούς μας»; Ένας Βαρδινογιάννης, ένας Λάτσης, έστω ένας Μπόμπολας κι ένας Αλαφούζος κι ένας Μυτιληναίος, τουλάχιστον ένας Ψυχάρης ή ένας Αναστασιάδης ή ένας Χατζηνικολάου; Δεν μάθαμε ποτέ μέχρι πού στον ευλογημένο τόπο, που λέγεται Ελλάδα, μπορεί κανείς να απολαύσει τους καρπούς. Της δουλειάς του βεβαίως…
Το στυγνό φορολογικό και η επαπειλούμενη «ανάπτυξη» φορτίζουν την ταξική πόλωση, που η λογοκοπία περί μνημονίων και διαπλοκής την έχει ολίγον «θάψει» στον αχό της κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Κι η αυτολογοκρισία της Αριστεράς έχει συμβάλλει αδικαιολόγητα. «Η άρχουσα τάξη», ψελλίζουν οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ, σπανιότερα του ΣΥΡΙΖΑ, συμπληρώνοντας το καταστροφικό επεξηγηματικό (πάντα όμως)… «όπως λέμε εμείς». Κι η ξεχασμένη «πλουτοκρατία»; Δεν το θυμάστε, γιατί δεν το ακούτε πλέον. Ακούτε και διαβάζετε τις… παύλες, Ε.Ε.-ΔΝΤ-Κεφάλαιο. Λοιπόν, χωρίς επεξηγήσεις, γιατί προφανώς δεν τις χρειάζεται κανείς: είναι η πλουτοκρατία! Να τους τα πάρουμε, να πληρώσουν επιτέλους. Οι πλούσιοι! Έτσι ίσως θα είναι… αλλιώς όμως, Χριστούγεννα ξανά…
θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
