Η οργάνωση τoυ blockupy (block και occupy-μπλόκο και κατάληψη) του χρηματιστηριακού κέντρου της Φρανκφούρτης, που φιλοξενεί το χρηματιστήριο, την έδρα της ΕΚΤ, της Γερμανικής Τράπεζας και πολλών μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, είχε αρχίσει από τον Ιανουάριο. Στόχος ήταν η πραγματοποίηση μίας πανευρωπαϊκής συνάντησης δράσεων που καλούσαν «να ξεσηκωθούμε ενάντια στην τρόικα και τη δικτατορία των χρηματιστηριακών αγορών» για «παγκόσμια αλληλεγγύη και πραγματική δημοκρατία τώρα!». Η πρωτοβουλία της διοργάνωσης ανήκει στην Παρεμβατική Αριστερά, ένα δίκτυο της κινηματικής και αυτόνομης αριστεράς στη Γερμανία στο οποίο συμμετέχουν και τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια του Die Linke (Κόμμα της Αριστεράς) και της Attac, και αγκαλιάστηκε και από το γερμανικό Οccupy. Παρά το γεγονός ότι η πρόσκληση απευθύνθηκε προς τα γερμανικά συνδικάτα, μόνο αυτό των δασκάλων συμμετείχε και υποστήριξε το blockupy, αναλαμβάνοντας σε πολλές περιπτώσεις και τη νομική ευθύνη για αυτό. Επίσης, η νεολαία της DGB (αντίστοιχης ΓΣΕΕ) παραχώρησε το χώρο της σαν ένα από τα δύο κέντρα της διοργάνωσης – το άλλο ήταν το κτίριο του φοιτητικού συλλόγου του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης.
Η κινητοποίηση όντως επεκτάθηκε και εκτός Γερμανίας με πιο σημαντική την δραστηριοποίηση του ιταλικού κινήματος και τη δημιουργία του δικτύου Rise Up! που ένωσε μία πληθώρα δυνάμεων και κοινωνικών κέντρων για την προπαγάνδιση του blockupy στην Ιταλία και την διοργάνωση της πολυπληθούς ιταλικής παρουσίας στην Φρανκφούρτη. Έντονη παρουσία είχαν επίσης οι Ισπανοί indignados με το Μ15, οργανώσεις από την Σκανδιναβία, την Τυνησία, την κεντρική Ευρώπη, ενώ από την Ελλάδα σε όλες τις διαδικασίες και από την αρχή συμμετείχε ενεργά το δίκτυο εργαζομένων και ανέργων Δικαίωμα, ενώ στην πορεία συμμετείχε αντιπροσωπεία της ΟΛΜΕ και μεμονωμένοι αγωνιστές.
Τρομοκρατία και απαγορεύσεις
Το εύρος της κινητοποίησης, ο φόβος να αποκτήσει νέα δυναμική ο καταυλισμός του Occupy Frankfurt, που από τον Οκτώβρη βρίσκεται στο πάρκο μπροστά από την ΕΚΤ, αλλά κύρια η επιθυμία της γερμανικής κυβέρνησης να μην επιτρέψει να αναδειχθεί η κρίση σαν κεντρικό ζήτημα, σπάζοντας το κλίμα εφησυχασμού που έχει επιβληθεί στη χώρα, οδήγησαν σε πρωτόγνωρα μέτρα αστυνομικής τρομοκρατίας και απαγορεύσεων, ακόμα και για γερμανικά δεδομένα. Επιχειρήθηκε να κατασκευαστεί μία εικόνα εισβολής εξτρεμιστών και ταραχοποιών προκειμένου να δικαιολογηθεί η καθολική απαγόρευση εξάσκησης κάθε δημοκρατικού δικαιώματος συνάθροισης και διαδήλωσης. Εκτός της πορείας του Σαββάτου -που σε δεύτερο βαθμό επιτράπηκε τελικά- απαγορεύτηκαν όλες οι εκδηλώσεις του blockupy και κάθε συνάθροιση ακόμα και τριών ατόμων ενείχε τον κίνδυνο προσαγωγής και απαγόρευσης παρουσίας σε συγκεκριμένα μέρη της πόλης για τις μέρες του blockupy.
Στο πλαίσιο αυτό, κι ενώ το Occupy Frankfurt είχε λάβει άδεια παραμονής μέχρι τις 23 Μαΐου, το πρωί της Τετάρτης 16/5 εκκενώθηκε από την αστυνομία που το φρουρούσε μέχρι την Κυριακή που επιτράπηκε η επιστροφή των διαδηλωτών.
Ο ασφυκτικός κλοιός που επέβαλε η αστυνομία σε συνεργασία με τις τοπικές Αρχές -κλείνοντας ακόμα και σταθμούς του μετρό- απόκοψε όλη την περιοχή γύρω από την ΕΚΤ και τους τραπεζικούς πύργους, ερημώνοντας το εμπορικό κέντρο της πόλης. Ο πανικός των τραπεζών ήταν τέτοιος ώστε ανάγκασαν τους εργαζόμενούς τους να πάρουν μέρες της κανονικής τους άδειας τις ημέρες του blockupy, γεγονός που έκανε τα γερμανικά ΜΜΕ να κάνουν λόγο για αυτο-μπλοκάρισμα της Φρανκφούρτης, την στιγμή που οι διαδηλωτές τις δύο πρώτες μέρες των δράσεων (Πέμπτη 17 και Παρασκευή 18) δεν ξεπερνούσαν τις 2.000 – περιφρουρούμενοι από 5.000 αστυνομικούς. Επίσης, το πρωί της Πέμπτης, λεωφορεία διαδηλωτών από το Βερολίνο εμποδίστηκαν να μπουν στη Φρανκφούρτη και απαγορεύτηκε στους επιβάτες τους η παρουσία στην πόλη μέχρι την Κυριακή, ενώ έλεγχοι γίνονταν στις εισόδους του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού.
Υπό αυτές τις συνθήκες -ουσιαστικά πολιορκίας των διαδηλωτών από την αστυνομία- οι ενέργειες και οι συναντήσεις του blockupy φυσικά δεν ακολούθησαν το πρόγραμμα. Έτσι, δεν υπήρξε χρόνος για πιο ουσιαστικές συναντήσεις των διαφόρων κινημάτων, που περιορίστηκαν σε μία γρήγορη και τεχνικο-οργανωτικού τύπου κύρια συνάντηση, το πρωί του Σαββάτου, για τη δημιουργία ενός διεθνικού και ευρωπαϊκού δικτύου από τα κάτω. Κάθε οργανωμένη προσπάθεια διαδήλωσης στους δρόμους της πόλης οδηγούσε στην περικύκλωση των διαδηλωτών από την αστυνομία και την κράτηση τους επί τόπου για ώρες, στην έκδοση κλήσεων απαγόρευσης κυκλοφορίας ή και σε προσαγωγή στο αστυνομικό τμήμα.
Το σχέδιο των διαδηλωτών
Η τακτική αυτή της αστυνομίας οδήγησε, αρχικά τον απλό κόσμο που ήθελε να διαδηλώσει και σε δεύτερο βαθμό τις οργανωμένες δυνάμεις, στην υιοθέτηση πιο ευέλικτων πρακτικών. Αντί για πορείες, ο κόσμος πήγαινε κατά μόνας ή σε μικρές παρέες κατευθείαν στους τελικούς χώρους-στόχους. Έτσι έγινε δυνατή την Πέμπτη η κατάληψη, για κάποιες ώρες, της πλατείας μπροστά από το δημαρχείο της Φρανκφούρτης από 2000 πολίτες -πριν εκκενωθεί και αυτή από την αστυνομία- που διαμαρτύρονταν υψώνοντας και το γερμανικό σύνταγμα, ενάντια στην καθολική παραβίαση των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων. Με τον ίδιο τρόπο εκατοντάδες κόσμου την επόμενη μέρα προσέγγισαν το κτίριο της ΕΚΤ, μέρα μπλοκαρίσματος του τραπεζικού κέντρου, ενώ η πορεία του blockupy αναγκάστηκε παρεμποδιζόμενη από την αστυνομία να σπάσει σε μικροτέρες ομάδες, κάποιες από τις οποίες (400 άτομα συνολικά) έμειναν ακινητοποιημένες μέχρι νωρίς το απόγευμα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το μπλοκάρισμα είχε πετύχει.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκαν οι λιγοστές εκδηλώσεις του blockupy, με σημαντικότερη αυτή στο κτίριο της DGB, με συμμετοχή βουλευτών του Die Linke και συνδικαλιστών από την Γερμανία, την Ρουμανία, την Μεγ. Βρετανία και την Ελλάδα, που σχεδόν μονοπώλησε την συζήτηση.
Η πορεία του Σαββάτου, όμως, ήταν αυτή που τελικά έκρινε την επιτυχία του blockupy. Η πέρα από κάθε πρόβλεψη (διοργανωτών και αστυνομίας) συμμετοχή 35.000 κόσμου ήταν το κρίσιμο μέγεθος που ανέτρεψε το κλίμα τρομολαγνείας που ήθελε να επιβάλει η κυβέρνηση. Η επιλογή της μη βίας και της τακτικής της πολιτικής ανυπακοής και όχι της απάντησης στις προκλήσεις της αστυνομίας τις προηγούμενες ημέρες, συνετέλεσαν σε αυτήν την αντιστροφή, που μπορεί να χαρακτηριστεί και σαν μία μικρή νίκη της δημοκρατίας. Κυβέρνηση, δήμος και αστυνομία βρέθηκαν υπόλογοι για τα υπερβολικά, ακραία και αδικαιολόγητα εντέλει μέτρα και απαγορεύσεις, κατηγορούμενοι από τον εμπορικό κόσμο της πόλης, την κοινωνία των πολιτών αλλά και τους Πράσινους και το Κόμμα της Αριστεράς.
Το πιο σημαντικό όμως συμπέρασμα του blockupy, και ειδικά της πορείας του Σαββάτου, είναι το σπάσιμο της επίπλαστης εικόνας ότι η γερμανική κοινωνία δεν αντιδράει, δεν κινητοποιείται για την κρίση ή δεν κατανοεί ότι αυτή υπάρχει. Μία επικρατούσα, τουλάχιστον μέχρι το Σαββάτο, αντίληψη και στην γερμανική Αριστερά και τα συνδικάτα που ίσως εξηγεί και την απροθυμία ή επιφυλακτικότητα τους στην υποστήριξη του blockupy.
Tέλος, η κεντρικότητα του ελληνικού ζητήματος, οι ένθερμες εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς την αντίσταση του ελληνικού λαού, και οι προσδοκίες των λαών της Ευρώπης για την έκβαση αυτού του αγώνα, θέτουν έντονα για το ελληνικό κίνημα και την Αριστερά τα διεθνιστικά τους καθήκοντα. Κάτι που πολλές φορές ξεχνιέται μέσα στη δίνη των γεγονότων, ενώ ίσως θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερη τόλμη σε αυτό το επίπεδο. Η ανάγκη διεθνικής δικτύωσης, σε επίπεδο Μεσογείου και Ευρώπης, τέθηκε πρωτόλεια στο blockupy, στην προοπτική δημιουργίας δομών για μία Ευρώπη των λαών σαν άλλη μία μικρή προσφορά του.
Χρήστος Γιοβανόπουλος
