της Ζηνοβίας Σαπουνά *
Μαθαίνοντας την περασμένη Κυριακή το βράδυ για τη δολοφονία της Μαλτέζας δημοσιογράφου και μπλόγκερ, Δάφνης Καρουάνα Γκαλίζια, -η οποία πλήρωσε με τη ζωή της τις αποκαλύψεις για διαφθορά που είχε κάνει σε βάρος του πρωθυπουργού και κυβερνητικών στελεχών της χώρας της-, ήρθε στο μυαλό μου η άποψη ενός «επιφανούς» δημοσιολογούντος της εγχώριας συστημικής δημοσιογραφίας που είναι -φυσικά- στέλεχος μεγάλου ομίλου μέσου μαζικής ενημέρωσης.
Κάθε φορά, λοιπόν, που «έσκαγε» στην αίθουσα σύνταξης η είδηση πως ένας δημοσιογράφος έπεφτε εν ώρα άσκησης του λειτουργήματος του στις ζώνες των πολεμικών συγκρούσεων στο Ιράκ ή στη Συρία, στο Αφγανιστάν ή στην Λιβύη, ο εν λόγω «επιφανής» δημοσιολόγος ισχυριζόταν με σθένος πως ο θάνατος ενός δημοσιογράφου δεν αποτελεί είδηση και άρα δεν πρέπει να απασχολεί τα δελτία ειδήσεων, καθώς είναι μια λογική εξέλιξη για κάποιον που επέλεξε να κάνει αυτή τη δουλειά.
Κάπως έτσι, ως «λογική εξέλιξη», μπορούμε να «διαβάσουμε» τη δολοφονία της Καουράνα-Γκαλίζια.
Φευ! «Λογική εξέλιξη» δεν είναι ο θάνατος όταν «μπλέκεις» με τη δυσωδία των Panama Papers, με την αποκάλυψη ύποπτων δοσοληψιών πολιτικών, όταν «μπλέκεις» με την ενημέρωση του πολίτη για το τι κρύβεται πίσω από τα λαμπερά χαμόγελα και τις φρούδες ελπίδες που μοιράζουν οι απανταχού εξουσίες;
Τουναντίον, -ψυχανεμίζομαι…- ο θάνατος ενός δημοσιογράφου δεν θεωρείται «λογική εξέλιξη» όταν ο δημοσιογράφος είναι πρόθυμος και μόνιμος προπαγανδιστής των συμφερόντων των αφεντικών του και όταν αποτελεί φερέφωνο ιδιοτελών σκοπών τραπεζών, πολυεθνικών εταιρειών και άλλων ευαγών χρηματοπιστωτικών και μη ιδρυμάτων, ευρωπαϊκών και διεθνών.
Ειδικότερα, στα καθ’ ημάς, η ελληνική -προβεβλημένη- δημοσιογραφία έχει επιδείξει εδώ και χρόνια εντυπωσιακή περιφρόνηση για την κοινωνία, τις αγωνίες της, τα προβλήματά της, τις διεκδικήσεις της ενώ ταυτόχρονα έπαιξε -το ίδιο εντυπωσιακά- τον ρόλο του Δούρειου Ίππου για τα τρία μνημόνια και το γκρέμισμα των εργασιακών σχέσεων.
Κατάφερε αυτή, η -προβεβλημένη- δημοσιογραφία, τρέχοντας πίσω από τη λαϊκίστικη πολιτική ατάκα του «όλοι μαζί τα φάγαμε», να φτιάξει συνείδηση στις μάζες των απελπισμένων πως οι ίδιοι ευθύνονται για ό,τι βιώνουν σήμερα καθώς αυτοί οι ίδιοι, που είναι ταυτόχρονα τεμπέληδες και χαραμοφάηδες (άλλη μία συνείδηση που κατασκεύασαν εδώ και χρόνια πολιτικοί και ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία), όταν είδαν το κουτάλι με το μέλι το έγλυψαν, και δεν το έγλυψαν οι εξουσίες που τους ποδηγετούσαν τόσα χρόνια και συνεχίζουν να τους ποδηγετούν.
Η ελληνική δημοσιογραφία πρόδωσε αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές, πρόδωσε την κοινωνία.
Ο μακαρίτης δημοσιογράφος, Λέων Καραπαναγιώτης έγραφε απλά και κατανοητά πως «ο δημοσιογράφος με τον πολιτικό και τον οικονομικό παράγοντα δεν μπορεί να είναι «κολλητοί». Όσες φορές ο κανόνας παραβιάζεται, χάνουν οι πολίτες, καθώς γίνονται θεατές ενός στημένου παιχνιδιού».
Άραγε ποιο στημένο παιχνίδι αφαίρεσε τη ζωή της Μαλτέζας δημοσιογράφου;
«Η μητέρα μου δολοφονήθηκε επειδή βρισκόταν μεταξύ του κράτους δικαίου και εκείνων που προσπάθησαν να το παραβιάσουν» έγραψε ο γιος της.
* Η Ζηνοβία Σαπουνά είναι δημοσιογράφος, ραδιοφωνική παραγωγός της εκπομπής «Εξαιρέσεις» στα Παραπολιτικά 90,1
