Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου.
Περίσσευαν τα χαμόγελα τη νύχτα της Πέμπτης, στις Βρυξέλες. Μιλούσαν όλοι με τον στόμφο ενός Ηρακλή μετά τον 12ο άθλο του – σχεδόν 12 ήταν άλλωστε κι οι σύνοδοι κορυφής Ε.Ε. και Eυρωζώνης που έγιναν το τελευταίο 20μηνο με επίκεντρο την ελληνική κρίση.
Περίσσευαν τα χαμόγελα τη νύχτα της Πέμπτης, στις Βρυξέλες. Μιλούσαν όλοι με τον στόμφο ενός Ηρακλή μετά τον 12ο άθλο του – σχεδόν 12 ήταν άλλωστε κι οι σύνοδοι κορυφής Ε.Ε. και Eυρωζώνης που έγιναν το τελευταίο 20μηνο με επίκεντρο την ελληνική κρίση.
Κι ο Γ. Παπανδρέου, μ’ ένα παράξενο μείγμα επηρμένης σεμνότητας και ταπεινής θριαμβολογίας, τόνισε με πολλούς τρόπους την «ιστορικότητα» της απόφασης, τον τρόπο που αυτή δικαιώνει μια δύσκολη αλλά «σχεδιασμένη πορεία», την εξασφάλιση «του δικαιώματος του Έλληνα στην ελπίδα».
Δεν λέω, είναι πολλά τα λεφτά, Γιώργο. Αλλά να δούμε πρώτα ποιος τα βάζει. Και να δούμε ποιος τα εξοφλεί. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες με μια μονοκονδυλιά επιχειρούν να διαγράψουν από τη μνήμη των Ευρωπαίων μισθωτών και φορολογούμενων πώς προκάλεσαν την έκρηξη του κρατικού χρέους, σώζοντας με τα λεφτά τους τη βουτηγμένη στα τοξικά παράγωγα τραπεζοκρατία. Και ταυτόχρονα ανάγουν σε υπέρτατο προορισμό της ένωσής τους την προστασία της τοκογλυφίας. Αυτό το επίτευγμα, άλλωστε, όρισε ως κορωνίδα του «θριάμβου» του και ο Γ. Παπανδρέου. «Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι πια απολύτως προστατευμένο». Επομένως, οι Έλληνες, ως καταθέτες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι μέχρι το 2020. Ως μισθωτοί, όμως; Ως άνεργοι; Ως επισφαλείς εργαζόμενοι; Ως φορολογούμενοι;
Οι λεπτομέρειες του ελληνικού «θριάμβου» στις Βρυξέλες θα γράφονται και θα αποκαλύπτονται για πολλούς μήνες ακόμη. Η πιο σημαντική, ωστόσο, επιχειρείται να θαφτεί στη διαχειριστική ρουτίνα και την κυβερνητική επικοινωνιακή αντεπίθεση. Και ποια είναι η λεπτομέρεια αυτή; Ότι το Μνημόνιο θα συνεχίσει να εφαρμόζεται απαρέγκλιτα. Ότι το Μεσοπρόθεσμο θα εφαρμοστεί κι αυτό μέχρι κεραίας, προκειμένου να συνεχιστεί η ευρωπαϊκή «διάσωση». Ότι θα ακολουθήσει και νέο Μνημόνιο. Ότι το μαρτύριο της σταγόνας με τις τριμηνιαίες δόσεις δανείων της τρόικας παρατείνεται. Κι ότι απ’ αυτό θα προκύπτουν κι άλλες δόσεις από «τις πρωτοφανείς αλλά αναγκαίες θυσίες» των Ελλήνων, όπως λένε και οι μεγαλόθυμοι 17 της Eυρωζώνης. Εν ολίγοις, η εξασφάλιση των δανειακών αναγκών της Ελλάδας μέχρι το 2020 που διαφημίζει ο πρωθυπουργός σημαίνει και «φυλάκιση» της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας στη λιτότητα, στη μείωση των μισθών, στην εργασιακή απορρύθμιση, στο ξεπούλημα των δημοσίων αγαθών, στην εκτεταμένη κοινωνική καταστροφή που συντελείται.
Άλλωστε, ακόμη και ο «θριαμβευτής» πρωθυπουργός δεν άφησε περιθώρια αυταπάτης για απόδοση κάποιου «μερίσματος θριάμβου» στον κόσμο της εργασίας. Με εξαίρεση την αόριστη αναφορά σε φοροελαφρύνσεις (αλλά, για ποιους;) δεν υποσχέθηκε το παραμικρό για επιστροφή των κεκτημένων που καταργήθηκαν και των εισοδημάτων που λεηλατήθηκαν στην πιο βάρβαρη, ταξική και ανάλγητη πολιτική εδώ και πολλές δεκαετίες.
Και, για όσους αγωνιούσαν, έχουμε πια, πράγματι, μια ευρωπαϊκή λύση στην ελληνική κρίση κι έναν ελληνικό «θρίαμβο» στην ευρωπαϊκή αρένα. Έχουν, όμως, ένα διακριτό και σχεδόν ανεξίτηλο ταξικό πρόσημο. Μετατρέπουν τον κόσμο της εργασίας, τη νεολαία, τα φτωχότερα στρώματα σε υποζύγια των πιστωτών και φθηνή πρώτη ύλη για τις ορδές των επενδυτών του «νέου σχεδίου Μάρσαλ».
Να μην έχουμε παράπονο, τελικά. Το ταξικό ένστικτο της ευρωκρατίας ξύπνησε κι έδωσε τη λύση. Το δικό μας θα πνιγεί στα μπάνια του λαού;
Δεν λέω, είναι πολλά τα λεφτά, Γιώργο. Αλλά να δούμε πρώτα ποιος τα βάζει. Και να δούμε ποιος τα εξοφλεί. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες με μια μονοκονδυλιά επιχειρούν να διαγράψουν από τη μνήμη των Ευρωπαίων μισθωτών και φορολογούμενων πώς προκάλεσαν την έκρηξη του κρατικού χρέους, σώζοντας με τα λεφτά τους τη βουτηγμένη στα τοξικά παράγωγα τραπεζοκρατία. Και ταυτόχρονα ανάγουν σε υπέρτατο προορισμό της ένωσής τους την προστασία της τοκογλυφίας. Αυτό το επίτευγμα, άλλωστε, όρισε ως κορωνίδα του «θριάμβου» του και ο Γ. Παπανδρέου. «Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι πια απολύτως προστατευμένο». Επομένως, οι Έλληνες, ως καταθέτες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι μέχρι το 2020. Ως μισθωτοί, όμως; Ως άνεργοι; Ως επισφαλείς εργαζόμενοι; Ως φορολογούμενοι;
Οι λεπτομέρειες του ελληνικού «θριάμβου» στις Βρυξέλες θα γράφονται και θα αποκαλύπτονται για πολλούς μήνες ακόμη. Η πιο σημαντική, ωστόσο, επιχειρείται να θαφτεί στη διαχειριστική ρουτίνα και την κυβερνητική επικοινωνιακή αντεπίθεση. Και ποια είναι η λεπτομέρεια αυτή; Ότι το Μνημόνιο θα συνεχίσει να εφαρμόζεται απαρέγκλιτα. Ότι το Μεσοπρόθεσμο θα εφαρμοστεί κι αυτό μέχρι κεραίας, προκειμένου να συνεχιστεί η ευρωπαϊκή «διάσωση». Ότι θα ακολουθήσει και νέο Μνημόνιο. Ότι το μαρτύριο της σταγόνας με τις τριμηνιαίες δόσεις δανείων της τρόικας παρατείνεται. Κι ότι απ’ αυτό θα προκύπτουν κι άλλες δόσεις από «τις πρωτοφανείς αλλά αναγκαίες θυσίες» των Ελλήνων, όπως λένε και οι μεγαλόθυμοι 17 της Eυρωζώνης. Εν ολίγοις, η εξασφάλιση των δανειακών αναγκών της Ελλάδας μέχρι το 2020 που διαφημίζει ο πρωθυπουργός σημαίνει και «φυλάκιση» της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας στη λιτότητα, στη μείωση των μισθών, στην εργασιακή απορρύθμιση, στο ξεπούλημα των δημοσίων αγαθών, στην εκτεταμένη κοινωνική καταστροφή που συντελείται.
Άλλωστε, ακόμη και ο «θριαμβευτής» πρωθυπουργός δεν άφησε περιθώρια αυταπάτης για απόδοση κάποιου «μερίσματος θριάμβου» στον κόσμο της εργασίας. Με εξαίρεση την αόριστη αναφορά σε φοροελαφρύνσεις (αλλά, για ποιους;) δεν υποσχέθηκε το παραμικρό για επιστροφή των κεκτημένων που καταργήθηκαν και των εισοδημάτων που λεηλατήθηκαν στην πιο βάρβαρη, ταξική και ανάλγητη πολιτική εδώ και πολλές δεκαετίες.
Και, για όσους αγωνιούσαν, έχουμε πια, πράγματι, μια ευρωπαϊκή λύση στην ελληνική κρίση κι έναν ελληνικό «θρίαμβο» στην ευρωπαϊκή αρένα. Έχουν, όμως, ένα διακριτό και σχεδόν ανεξίτηλο ταξικό πρόσημο. Μετατρέπουν τον κόσμο της εργασίας, τη νεολαία, τα φτωχότερα στρώματα σε υποζύγια των πιστωτών και φθηνή πρώτη ύλη για τις ορδές των επενδυτών του «νέου σχεδίου Μάρσαλ».
Να μην έχουμε παράπονο, τελικά. Το ταξικό ένστικτο της ευρωκρατίας ξύπνησε κι έδωσε τη λύση. Το δικό μας θα πνιγεί στα μπάνια του λαού;
Σχόλια
