Αναπαραγωγή και ένα ακουστικό 12μετρο ξεκινάει. Rhythm ‘n blues φρέσκο αλλά και με μια αντίληψη που θυμίζει 80’s. Groovy αλλά και στακάτο. Κi ο ηλεκτρισμός περνάει μόνο μέσα από μερικές νότες μιας Strat.
Αυτό πρέπει να σταματήσει. Φτάνει! Η οθόνη γεμίζει ασπρόμαυρες εικόνες. Αυτοί που αποφασίζουν και καθορίζουν βρίσκονται σε μια στρογγυλή τράπεζα και από εκεί στο βήμα για να κοινωνήσουν τις αποφάσεις για το κοινό καλό. Στην πραγματικότητά αυτός που ανεβαίνει στο βήμα δεν είναι παρά ο μαριονετίστας που ακολουθεί. Στο πλευρό του έχει και τα media. To μόνο χρωματιστό σημείο είναι η αφίσα της ειρήνης και της αγάπης, οι οποίες όμως αποκαθηλώνονται με το κλωτσηδόν άνοιγμα μιας εσωτερικής πόρτας κατά το νέο κλείδωμα στο σπίτι. Κλειδώστε με λοιπόν και πετάξτε μακριά το κλειδί.
Οι φωνές από τους από πάνω είναι τόσο ισχυρές, έρχονται από παντού. Η κρίση θολώνει. Και το θόλωμα είναι γενικό. Οι οθόνες των τηλεοράσεων και των κινητών πλήρως εναρμονισμένα, δεν έχουν τίποτα ελπιδοφόρο να δείξουν και αναπαράγουν τον φόβο. Αρωγός τους και η δικαιοσύνη, ο ζυγός της οποίας γέρνει στην αντίθετη πλευρά από αυτή του ανθρώπου που καταλήγει κλειδωμένος σε έναν μεσαιωνικό κλοιό, κοιτάζοντας το αβέβαιο φως στο τούνελ.
Αβέβαιο , καθώς η κοινωνική αποστασιοποίηση της πρόσφατης περιόδου ήρθε να προστεθεί στην αποξένωση και στο σπάσιμο των κοινωνικών δεσμών, αλλά και στις καταστροφές της κλιματικής αλλαγής. Φωτιές, υπερθέρμανση, μόλυνση είναι εικόνες παράλληλες με αυτές των λοκντάουν και της μοναξιάς.
Η πραγματική διέξοδος από την κατάσταση δεν μπορεί παρά να συναντιέται με τα πλακάτ που γράφουν «Ελευθερία» και «Αρκετά» σε διάφορες γλώσσες.
ΚΑΤΑ ΤΗΝ πρώτη περίοδο της πανδημίας, στη συντριπτική του πλειοψηφία ο καλλιτεχνικός κόσμος στήριξε τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης. Κάποιοι προσπάθησαν να τονώσουν το ηθικό και την ψυχολογία του κόσμου προσφέροντας νέο υλικό – συνήθως πρωτογενές και ακατέργαστο. Η πλειοψηφία δυστυχώς παρέμενε σε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίες κατέληγαν απαξιωτικές και προκλητικές, αφού παρουσίαζαν το πόσο «δύσκολα» περνούν στα πολυτελή τους και άνετα σπίτια.
Στη συνέχεια προχώρησαν σε συναυλίες, παραστάσεις κ.λπ. οι οποίες γίνονται διαδικτυακά. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για δρώμενα τα οποία χορηγούνταν από τις κυβερνήσεις και διάφορους οργανισμούς και ιδρύματα.
Καθώς η πανδημία περνούσε από το ένα κύμα στο άλλο και οι ελίτ αδυνατούσαν (ή και επέλεγαν) να μη διαχειριστούν τις επιπτώσεις στην κοινωνική και οικονομική ζωή του πλανήτη, αποφάσισαν να την εργαλειοποιήσουν προς όφελός τους.
Η πόλωση στον δημόσιο διάλογο εντάθηκε και προφανώς αυτό δεν μπορούσε να αφήσει εκτός και τον καλλιτεχνικό κόσμο. Χωρίστηκε και αυτός στα προκαθορισμένα στρατόπεδα των «εμβολιαστών» και των «αντιεμβολιαστών».
Ή θα ήταν κάποιος αναφανδόν με τις κυρίαρχες πολιτικές και το εμβόλιο ή θα έφτανε στο σημείο να μην αναγνωρίζει καν την πραγματική διάσταση του ιού και της πανδημίας.
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ του κειμένου δίνεται ένα σκιαγράφημα του νέου τραγουδιού του Eric Clapton, «This Has Gotta Stop». Ένα τραγούδι το οποίο οι πιο ήπιες κριτικές χαρακτήρισαν «αμφιλεγώμενο», ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που του δόθηκε η ταμπέλα του «ύμνου των αντιεμβολιαστών» και στον καλλιτέχνη αυτή του ψεκασμένου συνωμοσιολόγου.
Είναι αν μη τι άλλο θλιβερό –για να μην πούμε επικίνδυνο– να στερείται η δυνατότητα και το δικαίωμα σε κάποιον καλλιτέχνη να θέσει ζητήματα και προβληματισμούς, να καταθέσει μία άποψη μέσα από την τέχνη του, χωρίς να διακυβεύεται να του κρεμαστεί μια ταμπέλα.
Το ακόμη πιο θλιβερό είναι πως ένας μουσικός προσπαθεί να μιλήσει από μια διαφορετική σκοπιά για όλα όσα έχει βιώσει –με διαφορές αναλογίες και βαρύτητες– όλος ο πλανήτης και επειδή δεν υιοθετεί την «επίσημη» ρητορική να καταγγέλλεται ως «ψεκασμένος».
Είναι τόσο «ψεκασμένη» αντίληψη κάποιος που δηλώνει πως δεν είναι πολιτικός, να προβληματιστεί αν είναι σωστές οι πολιτικές που έχουν ακολουθήσει οι εκάστοτε κυβερνήσεις καθ’ όλη την περίοδο της πανδημίας;
Είναι τόσο «συνομοσιολογική» άποψη να λες πως εργαλειοποιείται η πανδημία για να προωθηθούν πολιτικές που έχουν να κάνουν και με τον περιορισμό της ελευθερίας;
Είναι τόσο «επικίνδυνο» να μοιράζεσαι την άσχημη περίοδο των έντονων παρενεργειών του εμβολίου που επέλεξες να κάνεις, λόγω άλλων νοσημάτων σου, δηλώνοντας πως επ’ ουδενί δεν έχεις ιατρική γνώμη επί του θέματος;
Σε πρόσφατη πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στην Oracle Films, τόνισε πως στην αρχή τα κίνητρα του να αντιδράσει στα διαρκή λοκντάουν ήταν πολύ προσωπικά και εγωκεντρικά. Του έλειπε το να δίνει συναυλίες, λέει με απόλυτη ειλικρίνεια. Στην πορεία όμως άρχισε να βλέπει πως τα μέτρα παίρνουν επηρεάζουν την οικονομική και κοινωνική ζωή και αποκλίνουν από τον περιορισμό της πανδημίας. Με αυτές τις σκέψεις και τους προβληματισμούς συναντά μουσικά τον Van Morrison και ως Slowhand & Van, παρουσιάζουν μια σειρά τραγουδιών τον Δεκέμβρη του 2020, ενάντια στις πολιτικές των λοκντάουν.
ΕΝ ΤΕΛΕΙ είναι από τους λίγους καλλιτέχνες –τέτοιου βεληνεκούς– που πήραν θέση για το ζήτημα των λοκνταούν και τοποθετήθηκαν για το θέμα της πανδημίας ξεπερνώντας δίπολα. Βάζοντας μπροστά την κοινή λογική. Αυτό που πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου σκέφτεται και δεν είναι ούτε ενάντια στα εμβόλια, αλλά ταυτόχρονα ξεφεύγει και από το κεντρικό αφήγημα των ελίτ. Θέτει με έντονο τρόπο το θέμα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ισονομίας και το κάνει πράξη μη δεχόμενος να δώσει συναυλία σε χώρο από τον οποίο θα αποκλείονται όποιες ομάδες ανθρώπων.
Αυτό λοιπόν πρέπει να σταματήσει. Αρκετά! Δεν αντέχουμε άλλο τις αηδίες…
INFO
Δείτε τη συνέντευξη του Eric Clapton στο κανάλι της Oracle Films στο youtube όπως και το επίσημο βίντεο του τραγουδιού «This Has Gotta Stop» στο κανάλι του Eric Clapton στο youtube.
