Αυτή τη φορά ήταν πιο σκληρός από τον περασμένο Ιούνη, όταν λίγο έλειψε να αποδεχτεί συγκυβέρνηση. Αρνήθηκε να συνοδεύσει τον πρωθυπουργό στις Βρυξέλλες ενώ και στις δηλώσεις που έκανε ήταν ιδιαίτερα καυστικός.
Αν ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδειχτεί σχετικά σύντομα αναλώσιμη, αφού βέβαια θα έχει περάσει όλα όσα είναι κρίσιμα για το ισοπεδωτικό-καταστροφικό έργο της τρόικας στη χώρα, η εναλλαγή είναι φρονιμότερο να φέρει πάνω της «διακριτικά» αντιπολίτευσης.
Ο Σαμαράς και η Ν.Δ. με την αντίθεσή τους στα λόγια ενάντια στο Μνημόνιο και ιδιαίτερα το ΔΝΤ, για ένα μεγάλο πρώτο διάστημα είχαν νομίσει πως αυτό θα αρκούσε για να τους βγάλει στο αφρό. Αλλά τα στριμώγματα από τις πραγματικές εξελίξεις ήταν τέτοια, ώστε η θέση Σαμαρά για αποπληρωμή όλων των δανείων και σεβασμό όλων των υπογραφών της κυβέρνησης ΓΑΠ σε περίπτωση που ίδιος ερχόταν στην κυβέρνηση να είναι ολοφάνερα αντίθετη με οποιαδήποτε έννοια αντιπολίτευσης στην πολιτική του Μνημονίου.
Έστω κι έτσι, αν θέλει να έχει ελπίδες ότι μπορεί να φανεί χρήσιμος σε μια επόμενη στιγμή που ο ΓΑΠ θα είναι πια αδύνατο να συνεχίσει να κυβερνά, είναι φρονιμότερο να κρατά τις μεγαλύτερες κατά το δυνατό αποστάσεις, αρκεί να μη δίνει τα λάθος μηνύματα προς τα έξω. Και αυτό προσπαθεί να κάνει.
